မေရရာေသာ အနာဂတ္ပညာေရးႏွင့္ ယေန႔ေက်းလက္တြဲဖက္(သူခိုး)ေက်ာင္းမ်ား
ေအာင္ထက္ ၂၉ ဇူလိုင္ ၂၀၀၉
ေခတ္ျပိဳင္အင္တာနက္ သတင္း
“လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္မ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ ပညာေရးက႑မ်ား ျမႇင့္တင္ေဆာင္ရြက္ေရး၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီး၏ နယ္ေျမတခုႏွင့္တခု ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး တေျပးညီ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရး၊ သက္ဆုိင္ရာ၊ နည္းပညာဘာသာရပ္အလုိက္ သင္ယူမႈအခြင့္အလမ္း ပိုမိုရရွိေစေရး၊ မိမိတို႔ကိုယ္ပိုင္စြမ္းအားႏွင့္ ျပည္တြင္းအားကို စုစည္းကာ ပညာေရးကို မ႑ိဳင္ျပဳၿပီး အနာဂတ္ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ကို တည္ေဆာက္သြား ႏုိင္ေရး” ဟူေသာ ပညာေခတ္၏ စိန္ေခၚမႈအေျခအေနမ်ားကို ယေန႔ျပည္တြင္း ထုတ္ ႏုိင္ငံပိုင္သတင္းစာမ်ား၌ ခမ္းနား၀င့္ထည္ေသာ စကားလံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပေနသည္ကို ေတြ႔ေနၾကရသည္။
အဆိုပါအေနအထားသည္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းစဥ္၏ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈကို မႀကံဳဖူးသည့္ လူငယ္တို႔အတြက္ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အာဏာရွင္စနစ္ (Dictatorship) ၏ သ႐ုပ္သကန္ကုိ သိမီသူတို႔ ကမူ ဤသို႔ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားသည့္ စကားလံုးမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ဖတ္႐ႈရေပါင္းမ်ား၍ ႐ိုးအီေနၾကေပၿပီ။
အာဏာရွင္စနစ္ (Dictatorship) ဟူသည္ အတုိက္အခံမီဒီယာကို ဖိႏွိပ္ကန္႔သတ္ထားမည္။ ကိုယ္ပိုင္မီဒီယာကို အစြမ္းကုန္ျမႇင့္တင္မည္။ ကိုယ္ပိုင္မီဒီယာကို အားျပဳၿပီး စကားလံုးအား အထုအထည္ႏွင့္ ျပည္သူကို စနစ္တက် အကြက္ခ်ကာ လိမ္လည္မည္။ သို႔ေလာသို႔ေလာျဖစ္ေအာင္ စကားလံုးမႈိင္းမ်ားကို ျပည္သူ႔နားသုိ႔ အတင္းသြတ္ သြင္းမည္။ ဒါသည္ပင္ Dictatoship (အာဏာရွင္စနစ္) ၏ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။
တခ်ိန္ေသာကာလက ဂ်ာမဏီမွ နာဇီမ်ားသည္လည္း ထိုသုိ႔ပင္ အသက္၀င္ခဲ့သည္။ အီတလီ ဖက္ဆစ္ အာဏာရွင္ မူဆိုလုိနီႏွင့္ စပိန္မွ ဖရန္ကိုတို႔သည္လည္း တိုင္းျပည္ကို သို႔ႏွယ္ ဓားမိုး၍ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အဆုိပါပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ သမိုင္းတြင္ ျပည္သူတို႔၏ အေသြးအသားေတြကို ဓားစာခံလုပ္ အရင္းအႏွီး ျပဳကာ သူတို႔ယံုၾကည္ေသာစနစ္ကို ပံုေဖာ္ထုဆစ္ရင္း ေနာက္ဆံုး သမိုင္းတရားခံေတြအျဖစ္ႏွင့္ နိဂံုးမလွ ျဖစ္ခဲ့ၾကရေလသည္။
“ျပည္နယ္ႏွင့္တုိင္းအားလံုး ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္လ်က္ရွိသည့္ နယ္စပ္ေဒသ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရး စီမံကိန္းအထူးေဒသႀကီး (၂၄) ခု၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္းႏွင့္ ေက်းလက္ေဒသ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကိုလည္း အမ်ဳိးသားပညာရည္ျမင့္မားေရးစီမံကိန္းႏွင့္အတူ တဆက္တစပ္တည္း သိျမင္ဖို႔လုိအပ္ေၾကာင္း” ၂၀၀၉၊ ဇြန္လ (၂၉) ရက္က က်င္းပေသာ အေျခခံပညာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အထူး မြမ္းမံသင္တန္းအမွတ္စဥ္ (၆၈) ဖြင့္ပြဲတြင္ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာန ၀န္ႀကီး ဦးေသာင္းမွ လမ္းၫႊန္ မွာၾကားသြားခဲ့ေပသည္။
မစားရ၀ခမန္း အဆုိပါလမ္းၫႊန္ခ်က္အေပၚ ဆိုေရးရွိလာ၍ ဆိုရပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မိုင္ (၁၀၀) သာသာ ေ၀းကြာေသာ ေျမလတ္ၿမိဳ႕ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္၏ (၈) မိုင္ခန္႔အကြာ ေက်းလက္တခု၌ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ က်ေနာ္၏ ၀မ္းကြဲသားခ်င္းတုိ႔သည္ ေက်းရြာမူလတန္းေက်ာင္း၌ (၄) တန္းအထိ ပညာဆည္းပူး ၾကရသည္။ ထိုေခတ္က (၄) တန္းေအာင္ေသာ္ အမ်ားစု လယ္ထဲေရာက္ကုန္သည္။ စီးပြားေရး ေျပလည္သူ တခ်ိဳ႕၏ သားသမီးမ်ားက ရြာႏွင့္ (၄-၅) မိုင္မွ်ေ၀းေသာ ကြၽန္းကုန္းႀကီး အလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ သြားတက္၍ ပညာဆက္လက္ဆည္းပူးၾကရသည္။
ရြာသာယာ၊ ရြာသစ္၊ ရွားပင္ထ၊ ကြၽန္းကုန္းေလး၊ အုန္းႏွဲ၊ ေက်ာတန္း ေက်းရြာမ်ားမွ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားသည္ ရႊံ႕ေတာ၊ ဗြက္ေတာမ်ားကို ျဖတ္ကာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည္။ ေႏြအခါ မသိသာေသာ္ျငား မိုးအခါ လြန္စြာ ဒုကၡေရာက္ၾကရသည္။ လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ကာ လာၾကရသည့္မို႔ ေက်ာင္းေရာက္ေသာ္ ရႊံ႕အလိမ္းလိမ္းကို ဖုတ္ဖက္ခါ ေရေဆးၾကရသည္။ ထိုသို႔ေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကရသည့္ လယ္သမားသားသမီးတုိ႔အား ဆရာတို႔ ကလည္း စာနာနားလည္ခဲ့ၾကသည္။ ေစတနာထား သင္ၾကားေပးၾကသည့္အတြက္ အခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားမ်ား ထူးခြၽန္ေပါက္ေျမာက္ကာ လူရာ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ (ယခင္) စက္မႈ(၁) ဒု-၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္၀င္း၊ ျမန္မာ့ လက္ေရြးစင္ေဘာလံုးသမားေဟာင္း ဘေဖတို႔သည္ ကြၽန္းကုန္းႀကီး အလယ္တန္းေက်ာင္းထြက္မ်ား ျဖစ္သည္။
က်ေနာ့္ဇာတိ ရွားပင္ထေက်းရြာတြင္ မူလတန္းေက်ာင္းသာရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုမွ အႏွစ္ (၄၀) ခန္႔ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေနာက္ ယခု မူလြန္ေက်ာင္းျဖစ္ေနၿပီဟု ၾကားရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုတြဲဖက္-မူလြန္ကို ရြာ၏ ေဒသခန္႔ဆရာႏွင့္ သင္ၾကားၿပီး အတန္းတင္ အေျဖလႊာမ်ားကို အုပ္စုပိုင္ ကြၽန္းကုန္းႀကီး အလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ပို႔ကာ အစစ္ေဆး ခံရေသာစနစ္ျဖင့္ စခန္းသြားေနရသည္။
တြဲဖက္မူလြန္ေက်ာင္းတို႔၏ သေဘာသဘာ၀ကို အက်ဥ္းမွ် ရွင္းျပပါမည္။ စတုတၳတန္းေအာင္ျမင္ၿပီးသူ မူလြန္ ေက်ာင္းသားတို႔သည္ ဒိုင္နယ္ (တိုက္နယ္) အတြင္းရွိ အလယ္တန္းေက်ာင္းမ်ား၌ ပဥၥမတန္း တက္ၾကရေပ မည္။ ေငြေၾကးျပည့္စံုသူအခ်ဳိ႕က အဆုိပါ အလယ္တန္းေက်ာင္းရွိရာ ဒိုင္နယ္အတြင္း သားခ်င္းမ်ားအိမ္၌ သားသမီးကို ေနေစကာ ပညာသင္ေစသည္။ ခရီးလမ္းေ၀းကြာမႈ၊ လမ္းပန္းမသာမႈႏွင့္ မေျပလည္ေသာ စီးပြားေရးအေျခခံမ်ားေၾကာင့္ ေက်းလက္ျပည္သူအမ်ားစုမွာ ၎တို႔၏ သားသမီးမ်ားကို ဒိုင္နယ္ေက်ာင္းမ်ားသို႔ မေစလႊတ္ႏုိင္ခဲ့။ အဆိုပါ အေျခအေနအေပၚမူတည္၍ ေက်းရြာေက်ာင္းေကာ္မတီမွ တြဲဖက္ေက်ာင္းအျဖစ္ စီစဥ္ဖန္တီးေပးရသည္။
ေက်ာင္းသားတဦး တႏွစ္လွ်င္ (၂၀,၀၀၀၊ ၃၀,၀၀၀၊ ၄၀,၀၀၀) က်ပ္ အတန္းအလုိက္ ေကာက္ခံသည္။ အမ်ားစု တႀကိမ္တည္း ေငြမေခ်ႏုိင္ၾက။ (၄-၅) ႀကိမ္ ခြဲသြင္းၾကရသည္။ ထိုေကာက္ခံေငြႏွင့္ ခ်ိန္ဆကာ ေက်ာင္းေကာ္ မတီမွ ေဒသခန္႔ ဆရာငွားရသည္။ ေက်ာင္းသားဦးေရအလုိက္ ဆရာ (၂) ဦး၊ (၃) ဦးက ဘာသာစံု သင္ေပး ရသည္။ ေက်ာင္းေကာ္မတီမွ ဆရာတို႔အား လစဥ္ လစာေငြ ရွင္းေပးသည္။
အဆုိပါ တြဲဖက္ေက်ာင္းမ်ားသည္ ဇြန္လေက်ာင္းအပ္လက္ခံၿပီဆိုကတည္းက နီးစပ္ရာ ဒုိင္နယ္အတြင္းရွိ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း (အစိုးရအသိအမွတ္ျပဳ) ေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ခ်ိတ္ဆက္ၾကရသည္။ တြဲရသည္ဟုလည္း ေခၚသည္။
တြဲဖက္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လပတ္စာေမးပြဲအေျဖလႊာမ်ားကို ေဒသခန္႔ဆရာတို႔က စစ္ေဆးေပးရသည္။ အတန္းတင္ အေျဖလႊာကိုမူ အတြဲခံမည့္ ေက်ာင္းသို႔ပို႔ကာ အစစ္ခံရသည္။ ထိုေက်ာင္းမွ အေအာင္-အ႐ံႈး သတ္မွတ္ကာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ပညာေရးမူေဘာင္ႏွင့္အညီ တရား၀င္ေစသည္။ တြဲဖက္ေက်ာင္းေလးမ်ားအား တြဲခြင့္ျပဳေရး သက္ဆုိင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႉး (TEO) ႏွင့္ အစုိးရခန္႔ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးသို႔ တြဲဖက္ေက်ာင္း ေကာ္မတီမွ ေငြလမ္းခင္းၾကရသည္။
အကယ္၍ တြဲဖက္ေက်ာင္းအား ဒိုင္နယ္ေက်ာင္းတို႔မွ အတြဲမခံပါက ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာသင္ၾကားေရး (ဘက) ေက်ာင္း မ်ားသို႔ အေျဖလႊာမ်ားပို႔ကာ အတန္းတင္စာေမးပြဲကို တရား၀င္ျဖစ္ေအာင္ အစစ္ခံရသည္။ သို႔ေသာ္ တြဲဖက္ေက်ာင္းအဆင့္မွ မေက်ာ္လြန္ႏုိင္ေသးသည့္ အေျခအေနမ်ား သိန္း-သန္းခ်ီ ရွိေနသည့္အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ပညာေရးပန္းတုိင္သို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ အဘယ္ပံု ခ်ီတက္ရမည္ဆိုသည္မွာ ေခါင္းခဲစရာ ျပႆနာ တခုျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ တြဲဖက္မူလြန္ဟူသည္ ေက်းလက္ေနလူတန္းစားမ်ား၏ ပညာေရးသ႐ုပ္မွန္ကို မီးေမာင္းထိုးျပေနသာ ျပယုဂ္တခုျဖစ္သည္။
က်ေနာ္သည္ သတင္းသမားတဦးအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္ခဲ့ရင္း ျမန္မာျပည္၏ နယ္ေျမအႏွံ႔သို႔ အေရာက္အေပါက္ မ်ားခဲ့သည္။ နာဂစ္မတုိင္မီကတည္းက ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည့္ လပြတၱာၿမိဳ႕၊ ငခံုးမရြာ၊ ေရေက်ာ္ႀကီး၊ ကန္ႀကီးေထာင့္ရြာတို႔မွ မူလြန္ေက်ာင္းသားတု႔ိသည္ သျပဳကုန္းအလယ္တန္းေက်ာင္း၌ မူလြန္-တြဲေနရသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ႏွာေခါင္းေပါက္ေက်းရြာ၊ ကန္ပဲ့ေက်းရြာတုိ႔သည္ ခံုညင္းတန္းေက်ာင္း၌ တြဲၾက ရသည္။ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕၊ ေရႊဘိုစုေက်းရြာ၊ ကြမ္းသီးပင္စု အပါအ၀င္ ေက်းရြာ (၆) ရြာမွ ေက်ာင္းသားတို႔သည္ သကၠာယ္ေခ်ာင္းေက်ာင္း၌ တြဲၾကရသည္။
ယခင္က တခ်က္တေကာင္ ခ်စ္ေလးေမာင္တုိ႔၊ ေကအန္ယူ ဗိုလ္စိုးစိုးတို႔၏ နယ္ေျမျဖစ္ေသာ ေတာင္ပို႔ႀကီးရြာ၊ ေလွ်ာ္ေခ်ာင္း၊ သခြပ္ကုန္း၊ စစၥလီထံုး၊ ၀ါး႐ံုးေဒါင့္ေက်းရြာမ်ားသည္ ေမာ္လၿမိဳင္ကြၽန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ႐ံုးေဒါင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ တြဲၾကရသည္။ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႕၊ ေညာင္ပင္၀ဲ၊ ကတက္ကုန္း၊ တူး႐ိုး၊ ၀ါး႐ံုစု၊ ေဗာဓိရြာတို႔သည္ ကြမ္းၿခံကုန္းရြာေက်ာင္း၌ တြဲၾကရသည္။ ထား၀ယ္မႈိင္းႀကီး၊ ထား၀ယ္မႈိင္းေလး၊ သေျပေခ်ာင္း၊ ဘံုလံုေခ်ာင္း၊ ကဒတ္ႀကီး၀ိုင္း၊ ပလီေခ်ာင္းေက်းရြာတုိ႔သည္ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕၊ ခမံုရြာအလယ္တန္းေက်ာင္း၌ တြဲၾကရသည္။
အဆုိပါ ေက်းလက္ေဒသတို႔သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းကြာသည့္ ရခိုင္ျပည္နယ္ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာအရပ္၌ ရွိေနၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ ရွမ္းျပည္နယ္ ဟုိပုန္း၊ လြိဳင္လင္ မဟုတ္ပါ။ ျမစ္ႀကီးနား အစြန္ အဖ်ား ဖားကန္႔၊ ၀ိုင္းေမာ္ မဟုတ္ပါ။ လား႐ႈိးၿမိဳ႕အနီး ကြမ္းလံု၊ မူဆယ္ မဟုတ္ၾကပါ။ ကေလးနယ္ တမူး၊ ဖလမ္း၊ ဂန္႔ေဂါနယ္ေျမတုိ႔ မဟုတ္ၾကပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ မိုင္ (၁၀၀) မရွိတတ္သည့္ ဧရာ၀တီတိုင္း ေက်းလက္ေဒသ တုိ႔သာ ျဖစ္ပါသည္။ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးဆုိရေသာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ေအာ္ေခၚလွ်င္ပင္ ၾကားႏိုင္ေလာက္သည့္ အရပ္ေဒသမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
အေျခခံပညာမူလတန္းေအာင္၍မွ အလယ္တန္းအဆင့္တက္ရန္ ႐ုပ္၀တၳဳစာသင္ေက်ာင္းမရွိသည့္ ဒုိင္နယ္ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္တြဲေနၾကရသည့္ အဆုိပါ ေက်ာင္းသားငယ္တုိ႔၏ ပညာေရးပန္းတိုင္သည္ မည္မွ် ေရရာမႈရွိပါမည္နည္း။ ပညာေခတ္၏ အလားအလာေကာင္းမ်ားကို လုိအပ္သလုိ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရန္ မည္သည့္အရာေတြက တြန္းအားေပးႏိုင္ပါမည္နည္း။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လူတန္းစားအမ်ားဆံုးႏွင့္ အဓိက ႏုိင္ငံျခား ၀င္ေငြရွာေပးေနေသာ ေက်းလက္ေနျပည္သူတို႔သည္ အေျခခံအေဆာက္အအံုေကာင္းမ်ား၊ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္မ်ား မဟုတ္ၿပီေလာ။ ထိုအေျခခံေကာင္းမ်ားကို တုိင္းျပည္အက်ိဳးေရွး႐ႈသည့္လုပ္ငန္းမ်ား၌ အျပဳသေဘာ အသံုးမခ်ႏုိင္၍သာ လယ္သမားသားသမီးအမ်ားစု နင္းျပားဘ၀က မေက်ာ္လြန္ႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ျဖင့္ ကြၽဲ ႏြားေက်ာင္း၊ လယ္ထဲဆင္းႏွင့္ အိုင္ပက္ငါးဖမ္း ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။
ဤသို႔ဆုိလွ်င္ “ေက်ာင္းေနရြယ္ကေလးငယ္မ်ား ေက်ာင္းေနေရး၊ ေက်ာင္းေနကေလးမ်ား၊ အတန္းပညာ ကုန္ဆံုးေအာင္ သင္ယူေရး၊ မိဘ-ဆရာႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတာ၀န္ရွိသူမ်ားက ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး” ဟု ေလသံလႊင့္ေနေသာ အမ်ဳိးသားပညာေရးေကာ္မတီဥကၠ႒ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သိန္းစိန္၏ ၂၀၀၉၊ ဇြန္ (၂၅) ဘုိကေလးၿမိဳ႕ ေက်းလက္ျပည္သူတု႔ိအား လမ္းၫႊန္ခ်က္သည္လည္းေကာင္း၊ “မ်က္ေမွာက္ကာလ ျဖစ္ေသာ ပညာေခတ္၏ စိန္ေခၚမႈကို ရင္ဆုိင္ႏိုင္မည့္ အစဥ္ေလ့လာသင္ယူေနသာ လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းကို ဖန္တီးႏုိင္သည့္ ပညာေရးစနစ္တခု ျဖစ္ထြန္းလာေစေရး” ဟူသည့္ ႏွစ္ (၃၀) စီမံကိန္းတုိ႔သည္ ေရေပၚအ႐ုပ္ ေရးသကဲ့သို႔ အရာထင္လာမည္ မဟုတ္သည့္အတြက္ ျပန္လည္သံုးသပ္သင့္ၿပီျဖစ္သည္။
နာဂစ္အလြန္ တႏွစ္သာသာ၌ က်ေနာ္သည္ ဘိုကေလးၿမိဳ႕၊ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္၊ ေရမိုင္ (၂၀) ေက်ာ္ရွိ ေထာ္ပိုင္-ေရႊျပည္ေအးေက်းရြာသို႔ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စက္ဆန္း (ယခင္ စက္စု-စက္ဆန္း) ဒုိင္နယ္တြင္ ေက်းရြာ (၃၆) ရြာ ပါ၀င္ၿပီး စက္ဆန္းက (၁၆) ရြာ၊ ေရႊျပည္ေအးက ရြာ (၂၀) အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ေထာ္ပိုင္-ေရႊျပည္ေအး ေက်းရြာသည္ အိမ္ေျခ (၂၉၀)၊ အိမ္ေထာင္စု (၃၀၄) စုရွိၿပီး ကရင္-ဗမာ စုေပါင္းေနထိုင္ၾကသည္။ နာဂစ္ေလေဘး၌ (၄၇) ဦး ေသဆံုးၿပီး UNDP မွ ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းေသာ မူလတန္းေက်ာင္းမွာ အနည္း ငယ္သာ ပ်က္စီးခဲ့သည္။ အဆုိပါေက်ာင္း၌ ယခုႏွစ္ မူလတန္း ေက်ာင္းသား (၂၈၀) ဦးႏွင့္ မူလြန္ (၅၂) ဦး ပညာသင္ၾကားလ်က္ရွိသည္။ အစုိးရခန္႔ ဆရာ (၃) ဦးႏွင့္ ေဒသခန္႔ဆရာ (၂) ဦးရွိသည္။
၎ေက်းရြာရွိ မူလြန္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေျဖလႊာမ်ား စစ္ေဆးေပးရန္ စက္ဆန္းအထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ သြားတြဲရာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေရာက္မလာေသး၍ အတြဲမခံဟု တာ၀န္ခံဆရာက အေၾကာင္းျပန္သည္။ အဆုိပါ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးသည္ သစ္ေတာ၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္သိန္းေအာင္ (သို႔မဟုတ္) တုိင္းမႉး- ၀န္ႀကီး တဦးဦး၏ PSO ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးဟု သတင္းထြက္ေပၚေနသည္။ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔ (Order) က်ၿပီးသည္မွာ (၃) လခန႔္ ရွိေနၿပီး ယခုထိ လာေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ျခင္း မျပဳေသးေၾကာင္း သိရသည္။ ထို႔အတြက္ ေထာ္ပိုင္-ေရႊျပည္ေအး တြဲဖက္ေက်ာင္းေကာ္မတီမွ ကေလးမ်ား ပညာသင္ၾကားေရး ေနာက္မက်ေစရန္ အဆီႀကီးရြာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရး (ဘက) ေက်ာင္းသို႔ တြဲထားရန္ လိုရမည္ရ စီစဥ္ေနရေၾကာင္း သိရသည္။
အဆုိပါ ေထာ္ပိုင္-ေရႊျပည္ေအးေက်းရြာ၌ မူလြန္ေက်ာင္းခ်ေပးရန္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မွ ေဒသအာဏာပိုင္တို႔အား ယခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလက ၫႊန္ၾကားခဲ့ေသာ္လည္း ဇြန္လေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္အထိ အေကာင္အထည္မေပၚခဲ့ဘဲ တြဲဖက္ (ေဒသအေခၚ) သူခိုးေက်ာင္းအျဖစ္သာ ရွိေနခဲ့သည္။ တရား၀င္ မူလြန္ေက်ာင္းျဖစ္ေရး ဘုိကေလး ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမႉး႐ံုးသို႔ သြားေရာက္စံုစမ္းေသာ္ ခ႐ုိင္အဆင့္၊ တုိင္းအဆင့္ ဆက္လက္တင္ျပ ရဦးမည္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်းရြာမွ ေငြ (၂) သိန္းခန္႔ ကုန္က်သြားသည္ဟု သိရသည္။
ဤမွ် ပညာရးကို ႏံ႔ုနဲ႔စြာယူသင္ေနၾကရသည့္ ေထာ္ပိုင္-ေရႊျပည္ေအးေက်းရြာသည္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သိန္းစိန္၊ ကာကြယ္ေရးမွ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကိုကို၊ တုိင္းမႉး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဆြ၊ သစ္ေတာ၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ သိန္းေအာင္၊ စီးပြားကူးသန္း၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ တင္ႏုိင္သိန္းတို႔ မၾကာခဏ ကြင္းဆင္းစစ္ေဆးေနသည့္ နာဂစ္ေလေဘးသင့္၊ စီမံကိန္း အဆင့္၀င္ ဘုိကေလးၿမိဳ႕၊ စက္ဆန္း ဒိုင္နယ္ႏွင့္ ကုန္းလမ္းခရီး (၇) မိုင္ခန္႔သာ ေ၀းကြာပါသည္။ စစ္အာဏာရွင္တုိ႔အေနျဖင့္ ေဒသပထ၀ီအေနအထားအရ မဟာဗ်ဴဟာမက်၍ ေထာ္ပိုင္-ေရႊျပည္ေအး ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို ခ်န္လွပ္ခဲ့သည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ မေျပာတတ္ၿပီ။
ဧရာ၀တီတုိင္း၊ ဘုိကေလးၿမိဳ႕၌ နာဂစ္ေလေဘး အလူးအလဲခံရၿပီး အေသအေပ်ာက္ အမ်ားဆံုးေက်းရြာ (၂) ရြာရွိသည္။ ကြၽန္းသာယာ-ႀကိမ္ေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ ပ်ဥ္ဘိုးႀကီးေက်းရြာတို႔ျဖစ္သည္။ တရား၀င္စာရင္းဇယားမ်ားအရ ပ်ဥ္ဘုိးႀကီး ဒိုင္နယ္တြင္ (၇၇၂) ဦး ေသဆံုးၿပီး ပ်ဥ္ဘိုးႀကီး ေက်းရြာတခုတည္း (၃၅၃) ဦး ေသဆံုးသည္။
ပ်ဥ္ဘိုးႀကီး ေက်းရြာအုပ္စုတြင္ ပ်ဥ္ဘိုးႀကီး၊ ပ်ဥ္ဘုိးေလး၊ ကပ္ဗလာေခ်ာင္း၊ ၀က္ေခါင္းက်၊ ဓမၼသုခေက်းရြာတုိ႔ ပါ၀င္သည္။ နာဂစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ပ်ဥ္ဘိုးႀကီးအုပ္စုတြင္း၌ မူလတန္းစာသင္ေက်ာင္း (၄) ေက်ာင္းစလံုး ပ်က္စီး ခဲ့ရာ ကပ္ဗလာေခ်ာင္း မူလတန္းေက်ာင္းေဆာင္သစ္တခုသာ ယခုႏွစ္ စာသင္ခ်ိန္အမီ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ ၿပီးစီးခဲ့သည္။ က်န္ (၃) ေက်ာင္းမွာ သင့္သလို ယာယီတည္ေဆာက္ထားရၿပီး ေက်ာင္းသားတို႔ စာသင္ေန ၾကရသည္။ အဆုိပါ ယာယီေက်ာင္းေဆာင္၌ မူလတန္း (၁၂၀) ဦးႏွင့္ မူလြန္ (၃၅) ဦးရွိသည္။ မူလြန္ ေက်ာင္းသားတို႔အတြက္ ေက်ာင္းေကာ္မတီမွ ကုန္းလမ္း (၁) မိုင္ခြဲခန္႔ ေ၀းကြာ ေသာ စက္ဆန္း အထကႏွင့္ သြားတြဲရာ ေက်ာင္းမွ လက္မခံဟု ယခုရက္ပိုင္းသတင္းရရွိသည္။ ထို႔အတြက္ ေက်ာင္းေကာ္မတီမွ မ်က္ႏွာ ငယ္စြာႏွင့္ ဂရမ္း အလကေက်ာင္းႏွင့္ စာေမးပြဲမတုိင္မီ တြဲရန္ စီစဥ္ေနရသည္ဟု သိရသည္။
ျမန္မာက႐ုဏာ ေဖာင္ေဒးရွင္း၊ I Love Myanmar, UNDP, UNICEF, Diamond Mercury စသည့္ ေဒသတြင္း လူမႈအဖြဲ႔အစည္းတုိ႔၏ ထိေရာက္မႈမရွိေသာ ေထာက္ပံ့ေရးနည္းလမ္းမ်ား၊ နအဖ၏ မုန္တုိင္းသင့္ ေဒသမ်ားရွိ စာသင္ေက်ာင္း၊ ေဆး႐ံု၊ ေနအိမ္တည္ေဆာက္မႈႏွင့္ Cyclone Shelters မ်ား၊ လမ္းတံတားမ်ား တည္ေဆာက္ ၿပီးစီးမႈ စသည့္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး စကားလံုးတို႔သည္ ေဒသခံျပည္သူတို႔၏ လက္ေတြ႔ပကတိအေျခအေနႏွင့္ လြန္စြာ ကြာဟေနေပသည္။
အထက္အေၾကာင္းျခင္းရာတို႔ကို ၿခံဳငံုသံုးသပ္ရေသာ္ ေက်းလက္ေနျပည္သူမ်ားထဲမွ လတ္တေလာ ဘ၀ အေျခအေန၊ အေျခခံေကာင္းသူတို႔၏ အနာဂတ္ပညာေရးပန္းတိုင္သည္ ေရရာေသခ်ာမႈရွိပါရဲ႕လား။ မူလတန္း ေအာင္ၿပီး၍ မူလြန္တက္ေရာက္ရန္အတြက္ ႐ုပ္၀တၳဳအေျခခံေကာင္းေတြ ျပည့္စံုပါၿပီးလား။ တြဲဖက္ (သူခိုး) ေက်ာင္းသားမ်ားအျဖစ္ သိမ္ငယ္စြာ ရပ္တည္ေနရေသာ ေက်ာင္းသားငယ္တုိ႔၏ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာကို မည္သို႔ ေဖးမကူတြဲၾကပါမည္နည္း။ ေက်ာင္းသံုးျပ႒ာန္းစာအုပ္ကို ပင္ ေက်ာင္းသားတုိင္းအား ေရာင္းခ်မေပးႏုိင္သည့္ ယေန႔ေခတ္ပညာေရး၏ ဆုတ္ယုတ္မႈ အေျခအေနအရပ္ရပ္အေပၚ အာဏာရွင္တုိ႔အေနျဖင့္ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရေပသည္။
Friday, July 31, 2009
| [+/-] |
မေရရာေသာ အနာဂတ္ပညာေရးႏွင့္ ယေန႔ေက်းလက္တြဲဖက္ (သူခိုး) ေက်ာင္းမ်ား |
| [+/-] |
မုန္တိုင္းသင့္ေဒသ ပညာေရး၀န္ထမ္းမ်ား အက်ဳိးခံစားပိုင္ခြင့္မ်ား မရရွိေသး |
မုန္တိုင္းသင့္ေဒသ ပညာေရးဝန္ထမ္းမ်ား အက်ဳိးခံစားပိုင္ခြင့္မ်ား မရရွိေသး
Friday, 31 July 2009 14:37 ဉာဏ္ေမာင္
ရိုးမ (၃) အင္တာနက္သတင္း
နာဂစ္ေဒသက ပညာေရးဝန္ထမ္းမ်ား ခံစားပိုင္ခြင့္ လစာႏွင့္ ေထာက္ပံ့ေၾကးကိစၥမ်ားအတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးအာဏာပိုင္မ်ားက တာဝန္ယူလုပ္ေဆာင္ေပးျခင္း မရွိေသးသည့္အတြက္ အခက္အခဲမ်ား ႀကံဳေတြ႔ေနရသည္။
ဧရာဝတီတိုင္း၊ ဘုိကေလးၿမိဳ႕နယ္အတြင္း နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့သည့္ ဆရာ၊ ဆရာမ ၈ ဦးႏွင့္ အျခား ပင္စင္ယူသြားသည့္ ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးကိုယ္တိုင္က ေခါင္းေရွာင္ေနေၾကာင္း ပညာေရးဝန္ထမ္းတဦးက ေျပာသည္။
ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴး႐ံုးမွ စာေရးႀကီးကိုယ္တိုင္ နာဂစ္ေဒသအတြင္းမွ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္ေရးကို ကန္ထ႐ိုက္ယူကာ ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ လိုက္လံလုပ္ေဆာင္ေနျခင္းမ်ားလည္းရွိေၾကာင္း ၎က ဆက္ေျပာသည္။
“စာေရးႀကီးကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးေတြကို ကန္ထ႐ိုက္ယူၿပီး လိုက္ေဆာက္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ တျခားကိစၥေတြကို လုပ္ေပးတာမရွိေတာ့ဘူး၊ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ပင္စင္လစာ၊ ဆုေၾကးေငြေတြအတြက္ ဘာမွကို ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းမရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို နစ္နာတယ္” ဟု ေျပာသည္။
နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း ဘိုကေလးၿမိဳ႕နယ္တြင္ မူလတန္းျပ ဆရာ၊ ဆရာမ ၄ ဦး၊ အလယ္တန္းျပ ၄ ဦး ေသဆံုးခဲ့ၿပီး အျခား ပင္စင္ယူသြားသူ ပညာေရးဝန္ထမ္း စုစုေပါင္း ၁၄ ဦးရွိကာ ၎တို႔မိသားစုမ်ားမွာ စားဝတ္ေနေရး ၾကပ္တည္းမႈမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည္။
“အထက (၂) က ဦးဖုန္းကုိ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေစာင့္တေယာက္ဆိုရင္ တႏွစ္နီးပါးရွိေနၿပီ၊ ေငြကို သူမ်ားဆီမွာ အတိုးနဲ႔ေခ်းၿပီး ဝမ္းစာအတြက္ သံုးေနရတယ္၊ သက္ဆိုင္ရာ ဝန္ႀကီးဌာနကလည္း ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြရွိတာပဲ၊ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးအာဏာပိုင္ေတြက မလုိက္နာတာဆိုေတာ့ ဝန္းထမ္းေတြရဲ႕ မိသားစုေတြ အေျခအေန အေတာ္ဆိုးေနတယ္” ဟု ဆက္လက္ေျပာသည္။
ဧရာဝတီတိုင္းအတြင္း စာသင္ေက်ာင္းေပါင္း ၆၃၂၄ ေက်ာင္းရွိၿပီး နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ၄၀၀၀ ေက်ာ္ ပ်က္စီးသြားခဲ့သည္။ ၂၀၀၈/၂၀၀၉ ဘ႑ာေရးႏွစ္အတြင္း ေက်ာင္းေပါင္း ၆၀၀ ေက်ာ္သာ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။
Monday, July 27, 2009
| [+/-] |
ရွင္သန္ျခင္း၊ ဘာသာစကားႏွင့္ ေက်ာင္းပညာေရး |
ရွင္သန္ျခင္း၊ ဘာသာစကားႏွင့္ ေက်ာင္းပညာေရး
ေထာင္စုႏွစ္ဖြံ႔ျဖိဳးေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ားသည္ ထိေရာက္ေသာ ကမၻာလံုးဆုိင္ရာ ဆက္သြယ္ေရးအေပၚတည္မွီေနေလသည္။
သိန္းႏိုင္
ဘာသာစကားမ်ားရွင္သန္မႈမွာ စိုးရိမ္ဖြယ္ရာျဖစ္ေနေပျပီ။ ကမၻာ့ဘာသာစကားေပါင္း ၆၀၀၀ (ေျခာက္ေထာင္) ေက်ာ္အနက္ တ၀က္ခန္႔ (၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း)မွာ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါးရွိေနျပီး ၄၀ ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ ျခိမ္းေျခာက္ျခင္းခံေနရသည္။ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းသာလွ်င္ ရွင္သန္ႏိုင္စြမ္းရွိေန၏။
ဘာသာစကား ေျခာက္ေထာင္အနက္ ၉၆ ရာခိုင္နႈန္းကို ကမၻာ့လူဦးေရ ၄ ရာခိုင္ႏႈန္းသာေျပာဆိုၾကေလသည္။ ရာဂဏန္း အနည္းငယ္မွ်ေသာ ဘာသာစကားတို႔ကို ပညာေရးစနစ္မ်ားအတြင္းႏွင့္ ရံုးသံုးအေနျဖင့္ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ေနရာေပးထားၾကျပီး ဒီဂ်စ္တယ္ ကမၻာတြင္အသံုးျပဳမႈတြင္မူ တစ္ရာေအာက္ေလ်ာ့နည္းေလသည္။
ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ျခိမ္းေျခာက္ခံေနရေသာ ဘာသာစကားအမ်ားစုကို လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားမွ ေျပာဆိုၾကသည္။ တစ္စံုတရာ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမရွိပါမူ မ်ားမၾကာမီကာလတြင္ ဤဘာသာစကားမ်ားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ရပါေတာ့မည္။
သို႔ျဖစ္ပါ၍ ယူနက္စကို အေထြေထြ ညီလာခံၾကီးမွ “ႏိုင္ငံတကာ မိခင္ဘာသာစကားမ်ားေန႔”ကို သတ္မွတ္ထားရွိျပီး ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွစတင္၍ ႏွစ္စဥ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၁ ရက္ေတြ က်င္းပျပဳလုပ္ပါသည္။ ဘာသာေဗဒ၊ ယဥ္ေက်းမႈ မတူကြဲျပားျခားနားမႈႏွင့္ ဘာသာစကား မ်ဳိးႏြယ္စံုကမၻာၾကီး ျဖစ္ေနေစေရးအတြက္ ရည္ရြယ္ရင္းျဖစ္သည္။
တိမ္ေကာကြယ္ေပ်ာက္လာေနေသာ ဘာသာစကားမ်ား
ဘာသာစကားတစ္ခု ကြယ္ေပ်ာက္၊ ဆံုးရံႈးျခင္းႏွင့္အတူ ကၽြႏု္ပ္တို႔လူသားမ်ဳိးႏြယ္၏ အသိဗဟုသုတ၊ ေတြးျမင္သိတတ္မႈႏွင့္ ရႈျမင္သံုးသပ္မႈ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းတို႔ကိုလည္း အစားမထိုးႏိုင္ဘဲ ဆံုးရံႈးရေတာ့သည္။
ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ဘာသာစကားမွာ အေရးပါလွေပသည္။ ေထာင္စုႏွစ္ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ေအာင္ျမင္ႏုိင္ေရးအတြက္ ဘာသာစကားဆိုင္ရာက႑မွာ ဗ်ဴဟာေျမာက္တည္ရွိေနသည္။
ဤရည္မွန္းခ်က္မ်ားတြင္ - ဆင္းရဲမဲြေတမႈႏွင့္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈ ကင္းစင္ႏိုင္ေရး၊ မူလတန္း ပညာေရး ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းေနခြင့္ရရွိေရး၊ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ တန္းတူညီမွ်မႈႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးစြမ္းေဆာင္ရည္တိုးတက္ေရး၊ ကေလးေသဆံုးမႈေလ်ာ့ပါးေရး၊ မိခင္က်န္းမာေရးတိုးတက္ေရး၊ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီြ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါ၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါႏွင့္ အျခားေရာဂါတို႔ကို တိုက္ဖ်က္ေရး၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ေရရွည္တည္တံ့ခိုင္ျမဲေရးႏွင့္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ ကမၻာ့လံုးဆုိင္ရာ ဆက္စပ္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေရး တို႔ ပါ၀င္သည္။
ေထာင္စုႏွစ္ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရး ရည္မွန္းခ်က္ ရွစ္ရပ္ကို ေဒသၾကီး ၁၀ ေဒသမွ ႏိုင္ငံ ၁၉၀ ပါ၀င္သည့္ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအ၀ုိင္း မ်ားမွ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရး လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားအတြက္ အညႊန္းေဘာင္အေနျဖင့္လည္း လက္ခံက်င့္သံုးလွ်က္ရွိေနသည္။
ေထာင္စုႏွစ္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားမွ အလြန္အမင္း ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္းေဘးဒဏ္တို႔အတြက္ ဘာသာစကားသည္ ရွင္သန္ ေနထိုင္ႏိုင္ရန္ အလုပ္အကိုင္ရပိုင္ခြင့္၊ လူမႈေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးဘ၀တို႔တြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခြင့္၊ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြး ေျပာဆို ဆက္ဆံႏိုင္ေရး တို႔ႏွင့္ နီးကပ္စြာ ဆက္စပ္လ်က္ရွိေနေလသည္။
ဗဟုသုတ အသိတရားတို႔ကို လက္ဆင့္ကမ္းျဖန္႔ျဖဴးရာ၀ယ္တြင္လည္း ဘာသာစကားမွာ အဓိကၾကားခံျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေထာင္စုႏွစ္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားျဖစ္သည့္ ကေလးအားလံုးမူလတန္းပညာေရးဆံုးခန္းတိုင္ေရး၊ အိပ္ခ်္အုိင္ဗြီ၊ ေအအိုင္ဒီအက္ေရာဂါ၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ တို႔ကို တုန္႔ျပန္လုပ္ေဆာင္ရာတြင္လည္း မရွိမျဖစ္လိုအပ္ပါသည္။
ဘာသာစကားမွာ အေျခခံရပိုင္ခြင့္မ်ားျဖစ္သည့္ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ျပသခြင့္၊ ပညာေရးအခြင့္အေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခြင့္ႏွင့္ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာတိုးတက္မႈအက်ဳိးတရားမ်ားကို ပုိင္ဆုိင္ရရွိိေရးတို႔ကို ခံစားႏိုင္ေစရန္အတြက္လည္း အဓိက က်ေနသည္။ ဤအခ်က္မ်ားအားလံုးမွာ ဘာသာေဗဒဆိုင္ရာအခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္လ်က္ရွိေန၏။
ဘာသာစကားမ်ားကို ထိန္းသိမ္းျခင္း
ျခိမ္းေျခာက္ခံေနရေသာ ဘာသာစကားတစ္မ်ဳိးသည္ အထင္ကရျဖစ္ေသာ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းအတြင္း ေျပာဆိုသူတို႔၏ လူ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ျခင္း၊ တရားဥပေဒဆိုင္ရာ ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို တိုးျမွင့္ႏိုင္ျခင္း၊ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ျခင္းႏွင့္ အီလက္ထေရာနစ္ နည္းပညာတို႔ကိုအသံုးျပဳႏိုင္ျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါမူ ရွင္သန္ႏိုင္စြမ္းရွိမည္။ ပညာေရးစနစ္အတြင္း ခိုင္ခိုင္မာမာ တည္ရွိေနပါက ရွင္သန္မႈအတြက္ မ်ားစြာ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစသည္။
ဘာသာစကားမ်ား ရပ္တည္ရွင္သန္ႏိုင္စြမ္း (သို႔မဟုတ္) တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္ျခင္းတို႔အတြက္ ပညာေရးစနစ္မွာ အေရးၾကီးသည့္ အပိုင္းတြင္ ပါ၀င္လ်က္ရွိေနသည္။ ပညာေရးစနစ္မ်ားစြာမွာမူ တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုမ်ဳိးႏြယ္မ်ားႏွင့္ သူတို႔၏ ဘာသာစကားမ်ား အတြက္ သင့္ေတာ္ကိုက္ညီမႈမရွိျခင္း ျဖစ္သည္သာမကဘဲ အႏၱရာယ္ပင္ရွိေနေလသည္။
ပညာေရးဆိုင္ရာ ေအာင္ျမင္မႈရရွိႏိုင္ရန္အတြက္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဘာသာစကားစည္ပင္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈတို႔အတြက္ပါ မူၾကိဳ၊ မူလတန္းပညာေရးႏွင့္ အေရးအဖတ္အတြက္ အသံုးလံုးပညာေရးတို႔မွာ မိခင္ဘာသာစကားျဖင့္ ေလ့က်င့္သင္ယူခြင့္ရရွိရန္ ကေလးမ်ားႏွင့္ လူၾကီးမ်ားအတြက္ပါ အေရးၾကီးသည္။
အေရးအဖတ္ကို သူတို႔နားမလည္ေသာ ဘာသာစကားျဖင့္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားရန္မွာ လူအမ်ားစုအတြက္ မျဖစ္ႏိုင္ပါေခ်။
ဘာသာစကား ၂ မ်ဳိးသင္ၾကားေရးနည္းဗ်ဴဟာမွာ ထိေရာက္မႈရွိျပီးလွ်င္ သင္ယူေလ့လာမႈရလဒ္ေကာင္းမ်ားကို ရရွိေစသည္။ ဒုတိယဘာသာစကားကို မသင္ၾကားေသးမီ ပထမ ဘာသာစကားတစ္မ်ဳးိကို ကၽြမ္းက်င္တက္ေျမာက္သင့္ပါသည္။
အမ်ဳိးသားစီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈတို႔အတြက္ လူနည္းစုတိုင္းရင္းသားမ်ားမွ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခြင့္ရွိေစရန္မွာ ကမၻာ့လူ႔မႈအသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ရပ္လံုးအေနျဖင့္ အားလံုးပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခြင့္ကို လမ္းဖြင့္ ထားရွိေပးရေပမည္။
ပညာေရးစနစ္မွ အက်ဴိးျဖစ္ထြန္းေစရန္အတြက္ ရပ္ရြာေဒသလူ႔မႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားအေနျဖင့္ ပညာေရးအစီအစဥ္မ်ားကို စီမံ အုပ္ခ်ဳပ္ ကြပ္ကဲရာႏွင့္ သင္ၾကားသည့္ အေၾကာင္းအရာ၊ သင္ၾကားနည္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခြင့္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္တို႔ကို ရရွိသင့္သည္။
ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္ ယူနက္စကို အာရွႏွင့္ ပစိဖိတ္ပညာေရးအစီအစဥ္တြင္ မူ၀ါဒခ်မွတ္သူမ်ား၊ စီမံကိန္းေရးဆြဲသူမ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ား၊ ရပ္ရြာလူ႔အဖြဲ႔အစည္း ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလမ်ားတြင္ မိခင္ဘာသာစကားျဖင့္ သင္ယူျခင္းႏွင့္ ဘာသာစကား ၂ မ်ဳိးသင္ၾကားျခင္းတို႔အတြက္ ပညာေပးစည္းရံုးလံႈေဆာ္လ်က္ရွိသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်ာင္းပညာေရး၊ မိခင္ဘာသာစကားႏွင့္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း
တိုင္းရင္းသားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား အေသြးအေရာင္စံုလင္စြာ ေထြျပားလ်က္တည္ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းပညာေရးတြင္ မိခင္ဘာသာစကား၊ တုိင္းရင္းသားဘာသာစကားတို႔ကို ထည့္သြင္းသင္ၾကားေရးမွာ မ်ားစြာ အေရးၾကီးလွပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးရယူခဲ့စဥ္က အေသြးအေရာင္စံုယဥ္ေက်းမႈ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း Multiculturalism ႏွင့္ အေသြးအေရာင္စံု ယဥ္ေက်းမႈ ပညာေရးစနစ္ Multicultural Education system တို႔ကို အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားမွ တည္ေဆာက္ရန္ ေမွ်ာ္မွန္းထားရွိခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာၾကာျမင့္ခဲ့ျပီျဖစ္သည့္ မ်က္ေမွာက္ ၂၁ ရာစု ပထမဆယ္စုႏွစ္ ကုန္ဆုံးေတာ့မည့္ အခ်ိန္အထိ တိုင္းရင္းသားဘာသာစကားမ်ား၊ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈမ်ား၊ သမိုင္းအစဥ္အလာမ်ားကို ေက်ာင္းပညာေရး ပင္မစနစ္အတြင္းႏွင့္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းတြင္ ထည့္သြင္းျခင္း၊ လက္ေတြ႔ သင္ၾကားျခင္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခြင့္ မရရွိၾကေသးပါ။ ဤသည္မွာ တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရး၊ ကေလးသူငယ္အခြင့္အေရးႏွင့္ ပညာေရးအခြင့္အေရးမ်ား ဆံုးရံႈး နစ္နာေနသည့္ အေျခအေနဆိုးလည္းျဖစ္သည္။ အေျခခံပညာေရးအဆင့္တုိင္းတြင္ (မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း) ၃ ဘာသာ သင္ၾကားေရးမူ၀ါဒကို တစ္ႏုိင္လံုးတြင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဆာင္သင့္ပါသည္။ မိခင္ဘာသာစကား၊ (တုိင္းရင္းသားဘာသာစကား)၊ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာတို႔ကို အတန္းအဆင့္၊ အသက္အရြယ္ႏွင့္ နယ္ေျမေဒသအလိုက္ အခ်ဳိးညီမွ်စြာ ထည့္သြင္းသင္ၾကားႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အိႏိၵယႏုိင္ငံႏွင့္ အျခားေသာ ယဥ္ေက်းမႈစံုလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအတြင္း က်င့္သံုးသည့္ ဒီမိုကေရစီပညာေရးစနစ္တို႔မွာ မ်ားစြာ အားက် အတုယူဖြယ္ရာျဖစ္ပါ၏။ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား သဟဇာတျဖစ္ေစေရး၊ သိျမင္ခံစားႏုိင္ေရး၊ ကေလးသူငယ္အခြင့္အေရးမ်ားရရွိေစေရးႏွင့္ အရည္အေသြးျမင့္မားေသာ ပညာေရးစနစ္ တည္ေဆာက္ႏုိင္ေရး တို႔အတြက္ ဘာသာစကားမ်ားသင္ၾကားေရးဆုိင္ရာ မူ၀ါဒအသစ္မ်ားႏွင့္ လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား လုိအပ္ေနပါသည္။
သိန္းႏိုင္
Wednesday, July 22, 2009
| [+/-] |
My First Day at School - POEM |
My First Day at School
A millionbillionwillion miles from home
Waiting for the bell to go. (To go where?)
Why are they all so big, other children?
So noisy? So much at home they
Must have been born in uniform
Lived all their lives in playgrounds
Spent the years inventing games
That don't let me in. Games
That are rough, that swallow you up.
And the railings.
All around, the railings.
Are they to keep out wolves and monsters?
Things that carry off and eat children?
Things you don't take sweets from?
Perhaps they're to stop us getting out
Running away from the lessins. Lessin.
What does a lessin look like?
Sounds small and slimy.
They keep them in the glassrooms.
Whole rooms made out of glass. Imagine.
I wish I could remember my name
Mummy said it would come in useful.
Like wellies. When there's puddles.
Yellowwellies. I wish she was here.
I think my name is sewn on somewhere
Perhaps the teacher will read it for me.
Tea-cher. The one who makes the tea.
Roger McGough