On Education by Krichnamurti

ပညာေရးႏွင့္ အခ်စ္စစ္၊ အခ်စ္မွန္
(ခရစ္ရွနားမူတီး၏ “ပညာေရးအေပၚ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္”)
ဆရာၾကီးပါရဂူ ဘာသာျပန္ “ဘ၀ မီးတုိင္” စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္

--- ဒါေပမဲ့ အခ်စ္စစ္၊ အခ်စ္မွန္ မရွိဘူးဆိုရင္ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ မရွိတဲ့ ဘ၀ဟာ ရနံ႕႔မရွိတဲ့ပန္းနဲ႕ ဘာမွျခားနားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္အဆင့္ ေရာက္ရွိလာတာဟာ ပညာေရးရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။ တကယ့္တကယ္ ပီတိဆိုတာလဲ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ကလာတာျဖစ္တယ္။ -----

---
အျပဳအမူ

လူ႔ဘ၀မွာ ပတ္၀န္းက်င္က လံႈ႕ေဆာ္မႈ မျပဳလုပ္တဲ့ အျပဳအမူကို ရွာရျခင္းသည္ အၾကီးမားဆံုး အခက္အခဲတစ္ခုျဖစ္တယ္။ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မဆို ျပဳလုပ္တဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုကို လံႈ႔ေဆာ္တဲ့ ဖိအားေပးတဲ့အရာဟာ လူႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္တယ္။ မိမိလႈပ္ရွားပံု လႈပ္ရွားနည္း၊ မိမိ စားပံုစားနည္း၊ မိမိစကားေျပာပံုေျပာနည္း၊ မိမိစာရိတၱ၊ မိမိ၏ က်င့္၀တ္ဆိုင္ရာ အျပဳအမူသည္ မိမိကုိယ္ကို ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ အေျခတည္ ေနၾကတာျဖစ္တဲ့အတြက္ မိမိ၏ အျပဳအမူဟာ အျမဲတေစ ေျပာင္းလဲေနတယ္။ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ၾကိမ္ႏွင့္ တစ္ၾကိမ္ တူတာမဟုတ္ဘူး။

ကိုယ့္အေဖကိုေျပာတဲ့ စကားႏွင့္ အသံ၊ ကိုယ့္အေမကို ေျပာတဲ့စကားႏွင့္ အသံ၊ ကိုယ့္အိမ္ေဖာ္ကို ေျပာတဲ့ စကားႏွင့္ အသံ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု မတူၾကဘူး။ ကြဲျပားျခားနားေနတယ္။ ျပဳမူပံု ျပဳမူနည္းအေပၚမွာ ပတ္၀န္းက်င္ၾသဇာ အရွိန္အ၀ါ လႊမ္းမိုးတဲ့ အတြက္ အျပဳအမူကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ျပီး လူေတြဘာလုပ္မယ္၊ ဘာမလုပ္ဘူးဆိုတာ မွန္းဆၾကရင္ မွန္းဆၾကည့္လို႔ ရသေလာက္နီးပါး ျဖစ္တယ္။

ဘယ္လိုပတ္၀န္းက်င္မ်ဳိးေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ မိမိ တစ္မ်ဳိးတည္းေသာ အျပဳအမူကို မိမိျပဳမူႏိုင္ရဲ႕လားလို႔ မိမိကိုယ္ကို ေမးၾကည့္ႏိုင္ပါ့ မလား၊ မိမိ၏ အျပဳအမူသည္ မိမိကုိယ္တြင္းမွ ျဖစ္ေပၚလာျပီး မိမိႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး လူေတြထင္ၾကတာေတြ၊ ျမင္ၾကတာေတြ အေပၚမွာ အေျခမခံဘူးလို႔ ထင္သလား။ မိမိကုိယ္တြင္းမွာလည္း အျမဲတေစ ေျပာင္းလဲမႈ ရွိေနတယ္။ ယေန႔ မိမိသည္ မေန႔က မိမိမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မိမိ၏ ျပဳမူပံုျပဳမူနည္းဟာ တျခားလူေတြ၏ လံႈ႔ေဆာ္ခ်က္ သို႔မဟုတ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း သို႔မဟုတ္ ဘာသာေရး ခံယူခ်က္မ်ား၏ လံႈ႔ေဆာ္ခ်က္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုေကာ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚမွာ အေျခမခံဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုေကာ ရွာၾကည့္ႏိုင္ပါ့မလား။ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးလဲလို႔ သိရင္ရွာၾကည့္ႏိုင္ေကာင္း ရွာၾကည့္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးလဲဆို သိၾကရဲ႕လား။ လူေတြကို ဘယ္လိုခ်စ္ရသလဲဆိုတာ သိၾကရဲ႕လား။ သစ္ပင္ကေလးကို ရွင္သန္ေအာင္လုပ္တာ၊ ေခြးကို သန္းမတြယ္ေအာင္ ၀ွက္မွင္ဘီးနဲ႔ ဖီးေပးျပီး အစာေကၽြးတာေတြဟာ သစ္ပင္ကို သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနတာ မဟုတ္လား၊ ေခြးကို သံေယာဇဥ္တြယ္ေနတာ မဟုတ္လား။ လမ္းသြားရင္ လမ္းမွာ ဘယ္သူမွ သတိမျပဳမိတဲ့ သစ္ပင္ကို သတိျပဳမိတဲ့လူ ရွိရဲ႕လား။ ဘယ္သူမွ အဲဒီသစ္ပင္ကို ေရးၾကီးခြင္းက်ယ္ လုပ္မေနဘဲ ျဖတ္သြား၊ ျဖတ္လာ လုပ္ၾကတာသာမ်ားတယ္။ အဲဒီသစ္ပင္ဟာ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ေနတဲ့သစ္ပင္နဲ႕ မတူဘူးလား။ အၾကီးအက်ယ္ ျခားနားေနတယ္။ ေနပူတဲ့အခါ အရိပ္သြားခိုေနရတဲ့ သစ္ပင္နဲ႔လည္း မတူဘူး။ မိမိေရေလာင္းတဲ့၊ ေျမၾသဇာေကၽြးတဲ့၊ အကိုင္းႏွင့္ အရြက္မ်ားကို ၾကည့္လိုလွေအာင္ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ကုိက္ေပးတဲ့၊ ညႇပ္ေပးတဲ့၊ မိမိျခံထဲက သစ္ပင္နဲ႔လမ္းေဘးမွာ ေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ယွဥ္လို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဆြမ္းဆန္နဲ႔ ၾကြက္ေခ်းကြာေ၀းသလို ကြာေ၀းတယ္။

အေရးတယူ အေလးမူျခင္းဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အစျဖစ္တယ္။ အေရးတယူ အေလးမူေလေလ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ ရွိလာေလေလျဖစ္တယ္။ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ ငဲ့ညႇာျခင္း၊ စာနာျခင္း၊ ေထာက္ထားျခင္းမ်ားလည္း ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီလိုခ်စ္ျခင္းမ်ဳိး ေပၚလာတဲ့အခါ အျပဳအမူဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ ေစစားျခင္းကိုခံရျပီး လူႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အမွီသဟဲ မျပဳေတာ့ဘူး။ အဲဒီခ်စ္ျခင္းမ်ဳိးကို ရွာဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူဘူး။ မိမိအေပၚ လူေတြ ကိုယ္ခ်င္းစာနာ၊ ငဲ့ညႇာေထာက္ထားသလား။ မိမိႏွင့္ စကားေျပာဆိုတဲ့အခါ မာေရေၾကာေရနဲ႔ ေျပာသလား၊ မေခ်မငံ ေျပာသလား ဆိုတာေတြကို ေလ့လာျပီး တကယ့္ခ်စ္စိတ္ႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းမ်ဳိးကို ရွာဖို႔ဆိုတာ အလြန္ခက္တယ္။

ကေလးေတြမွာ အဲဒီသေဘာမ်ဳိးရွိတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ကေလးသူငယ္မ်ားဟာ ကေလးခ်င္းလည္း တည့္ၾကတယ္။ လူၾကီးမ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္တာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ ေခြးကေလးမ်ားကို ခ်စ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ေတြ႔ရင္ ျပံဳးျပတာက မ်ားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီအက်င့္ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ရွိဖို႔ဆိုတာ အခက္အခဲဆံုး တစ္ခုျဖစ္တယ္။ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္မရွိရင္လည္း ဘ၀ဆိုတာ အႏွစ္သာရ လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး။ သားသမီးေတြ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ အိမ္ၾကီးရခိုင္နဲ႔ ေနခ်င္ေနရမယ္။ ကားပိုင္ရွင္ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အျခားအဆင္ေျပစရာေတြ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္စစ္၊ အခ်စ္မွန္ မရွိဘူးဆိုရင္ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ မရွိတဲ့ ဘ၀ဟာ ရနံ႕႔မရွိတဲ့ပန္းနဲ႕ ဘာမွျခားနားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္အဆင့္ ေရာက္ရွိလာတာဟာ ပညာေရးရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။ တကယ့္တကယ္ ပီတိဆိုတာလဲ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ကလာတာျဖစ္တယ္။

ဣသာမစၦရိယ ရွိတဲ့ေနရာမွာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈတို႔ အမ်က္ေဒါသတို႔ ေပါက္ဖြားလာတယ္။ အမ်က္ေဒါသမရွိမွ ဣသာမစၦရိယ မရွိမွ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္မရွိမွ အခ်စ္ပန္းပြင့္လန္းလာႏိုင္တယ္၊ တည္ရွိလာႏုိင္တယ္။ အခ်စ္မရွိတဲ့ ဘ၀ဟာ ၾကပ္တီးေျမျဖစ္တယ္။ လြင္တီးေခါင္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ရွိလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ အလွပန္းမ်ားပြင့္ေနတဲ့ေျမ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအေျခအေနမ်ားကို လုလင္ငယ္ေသြး အခ်ိန္မွာသာ ေလ့လာလို႔ရတယ္။ အသက္အေတာ္ကေလး ရလာတ ဲ့အခါက်ေတာ့ အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားျပီ။ လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္း၊ သားမယား၊ အလုပ္တာ၀န္မ်ား၏ အက်ဥ္းသား ျဖစ္သြားျပီ။ လူေတြ ေစာင့္ဆုိင္းေနတာ၊ မျဖစ္ေစလိုတဲ့အတြက္ မိမိအတန္းကို အခ်ိန္မွန္မွန္ တက္ႏိုင္ရဲ႕လား။ မိမိကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့လူေတြနဲ႔ အတူ ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ေျပာေနတာကို ရပ္ပစ္လို႔ ရပါ့မလား။

အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ ဆိတ္သုဥ္းသြားတဲ့ အျပဳအမူေတြဟာ၊ အေပၚအပယိကမ်ားသာျဖစ္ျပိး အဓိပၸါယ္ ဘာမွရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ႏွင့္ စာနာမႈ ရွိလာလွ်င္ေတာ့ အဲဒီ စိတ္သေဘာတရားမ်ားကတစ္ဆင့္ သူတစ္ပါးအတြက္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့ အျပဳအမူေတြ ေပါက္ဖြားျဖစ္ေပၚလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီအျပဳအမူေတြဟာ မိမိကိုယ္က်ဳိးၾကည့္တာက နည္းတယ္။ ဘ၀မွာ ျပဳလုပ္ဖို႔ အခက္ခဲဆံုးတစ္ခုလည္းျဖစ္တယ္။ မိမိကိုယ္က်ဳိး မၾကည့္တဲ့လူဟာ အမွန္တကယ္ လြတ္လပ္မႈရွိတဲ့လူ ျဖစ္တယ္။ ေကာင္းကင္ကို၊ ေတာင္ေတြကို၊ ေရကို၊ ငွက္ေတြကို၊ ပန္းပြင့္ေတြကို သစ္လြင္လန္းဆန္းတဲ့ စိတ္ႏွလံုးသားႏွင့္ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ အနက္အဓိပၸါယ္ ႏွင့္ ၾကည့္လို႔ရတယ္။