ကေလးစစ္သားနဲ႔ လုပ္အားေပး ပညာေရးစာေပ ILO ထုတ္ေ၀မည္

Monday, 15 February 2010 RFA
ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္း အတင္းအဓမၼ လုပ္အားေပး ခိုင္းေစမႈနဲ႔ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလး သူငယ္ေတြကို တပ္သား စုေဆာင္းမႈ ျပႆနာ ေျဖရွင္းႏိုင္ေရးမွာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစဖို႔ ပညာေပး စာရြက္စာတမ္းေတြ ပံုနိွပ္ ျဖန္႔ခိ်နိုင္ဖို႔ ILO အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အလုပ္သမားအဖဲြ႔ ရန္ကုန္ရံုးက စီစဥ္ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အလုပ္သမားအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ (ILO) အမႈေဆာင္ ညႊန္ၾကားေရးမူွး မစၥတာ ကယ္ရီ တာပီယိုလာ (အလယ္)ကို အစည္းအေဝးတခုတြင္ ေတြ႔ရပံု။ (Photo: www.ilo.org)

ဒီ ပညာေပးစာအုပ္ငယ္ကို ျမန္မာနဲ႔ အဂၤလိပ္ ဘာသာေတြအျပင္ တိုင္းရင္းသားဘာသာေတြနဲ႔ လည္း ထုတ္ေဝ ဖို႔ ရိွတယ္လို႔ ILO ဌာေနကိုယ္စားလွယ္ မစၥတာ စတိဗ္ မာရွယ္က အာအက္ဖ္ေအကို ေျပာပါတယ္။

ILOအေနနဲ့ ဒီ ပညာေပးစာေပေတြကို ျပည္သူအမ်ား နားလည္သေဘာေပါက္ဖို့ ရိုးစင္းတဲ့ အဂၤလိပ္စာ ျမန္မာစာေတြနဲ့ ထုတ္ေဝဖို႔ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ အဓမၼလုပ္အားေပး ခိုင္းေစမႈ၊ အရြယ္မေရာက္ ေသးဘဲ တပ္သားစုေဆာင္းမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျမန္မာအစိုးရက ျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒေတြကို ေဖာ္ျပထားမွာ ျဖစ္သလို ဒီလို အမႈအခင္းေတြ ျဖစ္လာရင္ ILO အဖဲြ႔ၾကီးကို ဘယ္လို ခ်ဥ္းကပ္ ေဆာင္ရြက္ရမယ္ ဆိုတာလည္း ေဖာ္ျပထားမယ္လို့ မစၥတာမာရွယ္က ေျပာပါတယ္။

ဒီလို ပညာေပးစာရြက္စာတမ္းေတြ ထုတ္ေဝျဖန့္ခိ်ခြင့္ ျပဳဖို႔ ျပီးခဲ့တဲ့လက ILO အလုပ္အမႈေဆာင္ အရာရိွ မစၥတာကယ္ရီ တပီယိုလာ ျမန္မာနိုင္ငံ လာေရာက္စဥ္ ျမန္မာစစ္အစိုးရ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တာ ျဖစ္ျပီး ထုတ္ေဝဖို႔ သေဘာတူ ထားျပီး ျဖစ္တယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။

ဒီ ပံုနိွပ္ထုတ္ေဝမယ့္ မူၾကမ္းကို အစိုးရထံ တင္ျပထားတယ္လို႔ မစၥတာစတိမာရွယ္က ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခြင့္ျပုခ်က္ေတာ့ မရေသးဘူးလို့ ဆိုပါတယ္။ ILO အဖဲြ႔ၾကီးဟာ ျမန္မာအာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ကေလးစစ္သား စုေဆာင္းမႈနဲ႔ အဓမၼလုပ္ အားေပးခိုင္းေစမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကုလသမဂၢက တာဝန္ေပးခံထားရတဲ့ တခု တည္းေသာ နိုင္ငံတကာအဖဲြ႔စည္း တခုျဖစ္ပါတယ္။
2010-02-14 RFA

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔ ကေလးကဗ်ာႏွင့္ သီခ်င္းၿပိဳင္ပြဲက်င္းပ

Saturday, 13 February 2010 18:54
ဇာနည္မာန္ Irrawaddy

အိႏၵိယႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား၏ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ယေန႔ က်ေရာက္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၏ ၉၅ ႏွစ္ ေျမာက္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္၊ ကေလးမ်ားေန႔ ကေလးကဗ်ာႏွင့္ သီခ်င္းျပိဳင္ပြဲကို နယူးေဒလီျမိဳ႕တြင္ ျပဳလုပ္သည္။

အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔ (ျမန္မာႏိုင္ငံ) WRWAB မွ ဦးစီးျပဳလုပ္သည့္ အဆိုပါ ျပိဳင္ပြဲတြင္ နယူးေဒလီရွိ ျမန္မာဒုကၡသည္ကေလးငယ္ ၃၀ ေက်ာ္ပါ၀င္ယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့ၾကသည္။

“တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ဒီမွာပဲ ေမြးၾကေတာ့ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း မသိၾကေတာ့ အဲ့ဒါေလးေတြ သိေအာင္ သူတို႔ စိတ္၀င္စားမယ့္ ကဗ်ာေလးေတြ၊ သီခ်င္းေလးေတြ ယွဥ္ျပိဳင္ေစျပီး အခုလို လုပ္ေပးတာပါ”ဟု WRWAB မွ သဘာပတိအဖြဲ႔၀င္ မနန္ဇီ က ဧရာ၀တီသို႔ေျပာသည္။

နယူးေဒလီတြင္ ယေန႔က်င္းပေသာ ကေလးဗ်ာႏွင့္ သီခ်င္းၿပိဳင္ပြဲ (ဓာတ္ပုံ - ဇာနည္မာန္/ဧရာ၀တီ)

ကေလးငယ္မ်ား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို သိရွိေစရန္၊ ေလးစားအားက်မႈရွိေစရန္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ရရယူေပးခဲ့သူ အျဖစ္မွ ေမ့ေပ်ာက္ျခင္းမရွိေစရန္ ရည္ရြယ္ေၾကာင္း သူကဆိုသည္။

ကဗ်ာဆရာ ေနမင္းနီက ကေလးငယ္မ်ား ဗဟုသုတျဖစ္ေစရန္အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းႏွင့္ ကေလးမ်ားေန႔ဟု သတ္မွတ္ခဲ့ပံုကို ေဟာေျပာခဲ့ျပီး ကေလးငယ္မ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေရးစပ္ထားေသာ “ေအာင္ဆန္းဇာနည္” ကဗ်ာအပါအ၀င္ တျခားေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ သီခ်င္းမ်ားကို ယွဥ္ျပိဳင္ခဲ့ၾကသည္။

မနန္ဇီက “ကေလးေတြကိုေတာ့ က်မတို႔က ေအာင္ဆန္းဇာနည္ ကဗ်ာကို ျပိဳင္ေစတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တျခား ကေလးေတြလည္း ပိုစိတ္၀င္စားေအာင္ ေပ်ာ္ေအာင္ဆုိျပီး သူတို႔အားသန္ရာႏွစ္သက္ရာ ကဗ်ာေလးေတြ ကေလးသီခ်င္းေလးေတြ ျပိဳင္ခုိင္းတယ္ေပါ့” ဟု ေျပာသည္။

အိႏၵိယေရာက္ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား၏ ကေလးငယ္ အမ်ားစုမွာ ျမန္မာစာႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္ သည္မ်ား ကို သင္ၾကား ေပးမည့္ သီးသန္႔သင္တန္းမ်ား မရွိၾကဘဲ မိဘမ်ားမွ သင္ၾကားေျပာျပမႈျဖင့္သာ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေၾကာင္းကို သိၾကရသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို သိပါတယ္၊ သူက လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္လို႔ ၾကားဖူးတယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ရဲ႕ အေဖ၊ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ သင္ေပးတယ္၊ ကဗ်ာရွိတယ္ေလ “ေအာင္ဆန္းဇာနည္”၊ “ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ” ဆိုတာေလ၊ အဲ့ဒီကေန ဒီေန႔က သူ႔ေမြးေန႔ဆိုတာသိပါတယ္၊ သူ႔လိုျဖစ္ခ်င္ပါတယ္၊ သူ႔လို ျဖစ္ရင္ ဗမာျပည္ျပန္ရရင္ အကုန္လံုး၊ စာသင္ ေက်ာင္းေတြ ေကာင္းေကာင္းျပန္လုပ္ခ်င္ပါတယ္”ဟု ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ ေမာင္ေအာင္မိုးက ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာျပသည္။

ဒုကၡသည္ ကေလးငယ္ အမ်ားစုမွာမူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အေၾကာင္းကို အေသအခ်ာမသိၾကသလို ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကို လည္း သိပ္မသိၾကေပ။

ကဗ်ာရြတ္ျပိဳင္ပြဲ၀င္မည့္ ၆ ႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္ေလး တဦးကလည္း “ေအာင္ဆန္းဇာနည္ ကဗ်ာက ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ သင္ေပး တာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတာ့ မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔က သူ႔ေမြးေန႔တဲ့၊ ျမန္မာျပည္လား .. အဲ့ဒါလည္း မသိဘူး”ဟု ေျဖၾကားခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္လည္း ယေန႔ ကေလးမ်ားေန႔ျဖစ္၍ ေပ်ာ္ရႊင္ေၾကာင္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို Happy Birthday ဟု ေျပာလိုသည္ဟု သူကဆိုသည္။

အိႏၵိယႏုိင္ငံမွ ကေလးငယ္မ်ားသည္ လြတ္လပ္စြာျဖင့္ ကေလးမ်ားေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔ကို က်င္းပ ခြင့္ရခဲ့ၾကေသာ္ လည္း ျပည္တြင္းမွ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ျပဳလုပ္ေပးေသာ အခမ္းအနားမ်ားတြင္ အာဏာပိုင္ မ်ား၏ ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းမ်ားကို ခံရေၾကာင္း သိရသည္။

“ဒီပဲခူးမွာေပါ့ေနာ္ ကေလးေလးေတြအတြက္ ပန္းခ်ီျပိဳင္ပြဲ၊ ကဗ်ာရြတ္ျပိဳင္ပြဲ လုပ္ေပးတာ၊ လမ္းထိပ္ကေန လာျပီး ေစာင့္ၾကည့္ ေနတာေတြရွိတယ္၊ မွတ္တမ္းေတြ ယူတယ္”ဟု ပဲခူးျမိဳ႕ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ျမိဳ႕နယ္ စည္းရံုးေရး အဖြဲ႔၀င္ ေဒၚခင္ညြန္႔မူ က ဆိုသည္။

သန္လ်င္ျမိဳ႕ သမေကာလိပ္ေရွ႕ရွိ ဆိုင္တခုတြင္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားဦးေဆာင္ျပဳလုပ္သည့္ အခမ္းအနား တခု၌လည္း အာဏာပိုင္မ်ားက အခမ္းအနား နဖူးစည္း စာတမ္းမ်ားကို ျဖဳတ္ခိုင္းျခင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုပါ တီရွပ္၀တ္ဆင္လာသူမ်ားအား ဓာတ္ပံုမ်ား ရိုက္ယူျခင္း၊ အမည္ႏွင့္ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္မ်ား ေမးျမန္းျခင္း တို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္ဟု ေက်ာင္းသားတဦးကဆို သည္။

ထို႔အတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔အတြက္ ဆြမ္းကပ္လွဴဒါန္းျခင္းကို သံုးခြျမိဳ႕ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အဖြဲ႔၀င္ လူငယ္မ်ားက ျပဳလုပ္ရာတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ၾကြခ်ီျခင္းမျပဳရန္ အာဏာပိုင္မ်ားကတားျမစ္ခဲ့၍ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ား သို႔သာ ဆြမ္းခ်ိဳင့္မ်ားပို႔ခဲ့ရသည္ဟု အဖြဲ႔၀င္လူငယ္တဦးက ဆိုသည္။

အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ံုးတြင္ ျပဳလုပ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔ႏွင့္ ကေလးမ်ားေန႔တြင္မူ အေႏွာင့္အယွက္ တစံုတရာမရွိဘဲ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ကဗ်ာျပိဳင္ပြဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မိန္႔ခြန္း ေျပာျပိဳင္ပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္ဟု သိရသည္။

“မေန႔ကေတာ့ လံုျခံဳေရးေတြ အမ်ားၾကီး လာတယ္၊ ဒီေန႔က်ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ လုပ္ခြင့္ ရတယ္၊ ကေလး ေတြ ၂၀၀ ေလာက္ရွိမယ္၊ ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္ၾကတယ္”ဟု ဗဟိုေကာ္မတီအဖြဲ႔၀င္ ေဒါက္တာ၀င္းႏိုင္က ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာျပသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔ (ကေလးမ်ားေန႔) ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ က်င္းပ

2010-02-13 RFA
ဒီေန႔ က်ေရာက္တဲ့ ၉၅ နွစ္ေျမာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ျမန္မာနိုင္ငံ ကေလးမ်ားေန႔ အျဖစ္ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္းေတြ ျဖစ္တဲ့ CDC အထက္တန္းေက်ာင္းနဲ့ SAW အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ဒီကေန႔ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၃ရက္ေန႔ မနက္ပိုင္းက ျပဳလုပ္ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။


ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ SAW အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ၂ဝ၁ဝ ခုနွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္သည့္ ၉၅ နွစ္ေျမာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ျမန္မာနိုင္ငံကေလးမ်ားေန႔ အခမ္းအနားတြင္ ကေလးငယ္တဦး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိန္႔ခြန္းေကာက္နႈတ္ခ်က္ကို ျပန္လည္ရြတ္ဆို ျပိဳင္ပဲြဝင္ေနပံုျဖစ္ပါသည္။ (Photo: RFA)

လက္ရိွ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္းမွာ စီးပြားေရး ခြ်တ္ျခံဳက်မႈေတြေျကာင့္ ျမန္မာကေလးငယ္ေတြဟာ ပညာေရးန႔ဲ အလွမ္းေဝးသြားျပီး ကေလးအလုပ္သမား၊ ကေလးစစ္သားဘဝေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ ကေလးအခြင့္အေရးနဲ႕ ဖံြ႔ျဖိဳးေရး ေတြဟာ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ အဖ်က္ဆီး ခံေနရသလို ကေလးမ်ားေန႔ကို လည္း က်င္းပေပးတာ မရိွဘူးလို႔ CDC အထက္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ ကေလးမ်ားေန႔ အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္လာတဲ့ ေဒါက္တာစင္သီယာ
ေမာင္က ေျပာပါတယ္။

ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္။ ။ “ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ ကေလးမ်ားရဲ့ အေျခအေနဟာ တကမၻာလံုးမွာ အဆိုးဝါးဆံုး အေျခအေနမွာ ရိွေနတယ္ ဆိုတာကို က်မတို႔ ထပ္ျပီးေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီ ကေလးမ်ားေန႔ ဆိုတာကို ေဆာင္ရြက္နိုင္ဖို႔အတြက္ ဆက္လက္ က်င္းပ နိုင္ဖို႔အတြက္နဲ႔ ကေလးအခြင့္အေရးေတြ တိုးျမႇင့္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ အတြက္ကို ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ဒီ နိုင္ငံတကာ အဖဲြ႔အစည္းေတြက ဒီထက္ ပိုျပီးေတာ့ ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ က်မ ေျပာခ်င္ပါတယ္”

ဒီ ကေလးမ်ားေန႔ အခမ္းအနားကို ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ေဒသတြင္း ျမန္မာေရြ႔ေျပာင္း စာသင္ေက်ာင္း ေတြက ကေလးငယ္ တေထာင္ ေက်ာ္ တက္ေရာက္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္ လာတဲ့ ျမန္မာလူငယ္တဦးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန့ကို ျမန္မာကေလးမ်ားေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ က်င္းပတာမ်ဳိး မရိွေတာ့သလို လြတ္လပ္ေရးဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုလည္း လူငယ္ေတြ မသိေတာ့ဘူး
လို႔ သူအျမင္ကို ေျပာပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔ကို ျမန္မာနိုင္ငံကေလးမ်ားေန႔အျဖစ္ အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားကို SAW အထက္တန္း ေက်ာင္းမွာလည္း ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔အခမ္းအနားမွာ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြေတြ အားကစားပဲြေတြနဲ႔ ပန္းခီ်၊ ကဗ်ာ စတဲ့ျပိဳင္ပဲြေတြအျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိန္႔ခြန္း ေကာက္နုတ္ခ်က္ အေျပာ ျပိဳင္ပဲြကိုလည္း က်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ျပိဳင္ပဲြမွာ တတိယတန္း ေက်ာင္းသားကေလးေတြက ၁၉၄၅ ခုနွစ္ ၾသဂုတ္လ စတုတၲအၾကိမ္ေျမာက္ နိုင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္ အစည္းအေဝးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းထဲက ေကာက္နုတ္ခ်က္ေတြကို ထုတ္နႈတ္ ေျပာၾကားၾကပါတယ္၊၊

SAW အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ျပဳလုပ္တဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံကေလးမ်ားေန႔ အခမ္းအနားမွာ ဆာမူေထာ္၊ ေစတနာ၊ မိုးမခ စတဲ့ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္း ေတြက ကေလးငယ္ တရာေက်ာ္ ပါဝင္ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ပဲခူးျမိဳ႕မွာလည္း ၉၅ နွစ္ေျမာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔နဲ႔ ျမန္မာနိုင္ငံ ကေလးမ်ားေန႔ပဲြကို ပဲခူးတိုင္း အန္အယ္လ္ဒီ လူငယ္ေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးအဖဲြ႔က ဦးစီးျပီး ျမိဳ႕နယ္စည္းအဖဲြ႕ဝင္ ေဒၚခင္ညြန္႔မူ ေနအိမ္မွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။

ေဒၚခင္ညြန့္မူ။ ။“ျမန္မာနိုင္ငံ ကေလးမ်ားေန့ကို တခ်ဳိ႕ကေမ့ေတာင္ ေမ့ေနၾကတာ။ ေက်ာင္းပိတ္လို႔သာ ပိတ္ၾကတယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကေလးမ်ားေန႔ မင္းတို႔ကို ပိတ္ရတာလဲ ဆိုတာေတြ ရွင္းျပတာေပါ့ေနာ္။ ဗိုလ္ခု်ပ္က ဒို႔ကို လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ အဲဒါေတြတင္ မဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ရိုးသားတယ္၊ ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေတြကို ကေလးေတြ အားက်ေစခ်င္တယ္။ အဲဒါေလးေတြ
ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ က်မတို႔ ေျပာပါတယ္”

ဒီပဲြကို ကေလး ၃ဝ ေက်ာ္နဲ႔ အဖဲြ႔ဝင္ ၂ဝ ေက်ာ္ တက္ေရာက္ခဲ့ျပီး သက္ဆိုင္ရာကေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ မွတ္တမ္းယူတာ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အလားတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔ပဲြကို ရန္ကုန္တိုင္း သန္လ်င္ျမိဳ႕နယ္၊ အမႈထမ္းရပ္ကြက္၊ သဲလမ္းမွာ ရိွတဲ့ သမဝါယမ ဒီဂရီ ေကာလိပ္ေရွ႕က အေအးဆိုင္မွာ ရန္ကုန္တိုင္းအတြင္း တက္ၾကြစြာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ဦးစီးျပီး သံဃာေတာ္ေတြကို
ဆြမ္းကပ္ကာ စတုဒီသာ ေကြ်းေမြးခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အခမ္းအနား တက္ေရာက္တဲ့ လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုပါ တီရွပ္ေတြ ဝတ္ဆင္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ပန္းပဲတန္းလူငယ္ေတြကလည္း နိုင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားတဲ့ လူငယ္ေတြကို အေအးဆိုင္တဆိုင္မွာ စုျပီးရုရွားစာေရးဆရာ ေတာ္စတိြဳင္းရဲ့ ေမြးစားသား ဝတၳဳကို ဖတ္ခိုင္းျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေျကာင္း ေဆြးေႏြးပဲြ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ လူငယ္ ကိုသီဟေဇာ္က
ေျပာျပပါတယ္။

ကိုသီဟေဇာ္။ ။“နိုင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္ဖူးတဲ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြကို လိုက္ရွာ။ ရွာျပီးေတာ့ သူတို႔ကို ဒီကိစၥေတြ ေသခ်ာ ရွင္းျပျပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေလးအေနနဲ႔ ေတာ္စတိြဳင္းရဲ့ ဝတၳဳေလးကို ၾကိဳဖတ္ခိုင္းထားတယ္။ တေယာက္ကို ၅ မိနစ္စီ အခိ်န္ေပးျပီး ေတာ့ ေဆြးေႏြးတယ္။ ေတာ္စတိြဳင္းရဲ့ ေမြးစားသားဝတၳဳကို ေရြးရတဲ့အေၾကာင္းက ဒီဝတၲဳထဲမွာ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ စားပဲြကို ညစ္ပတ္ေနတဲ့
အဝတ္နဲ႔ ထပ္သုတ္လို႔ သန္႔ရွင္းမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ သူဟာ မေကာင္းမႈကို မေကာင္းမႈနဲ႔ မတိုက္ဖ်က္ဘဲနဲ႔ မေကာင္းမႈကို ေကာင္းမႈနဲ႔ တိုက္ဖ်က္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ လူတေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီဝတၳဳေလးဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေဆြးေႏြးတာျဖစ္တယ္”

သန္လ်င္က လူငယ္ေတြ ျပဳလုပ္တဲ့ပဲြကို ျပီးခါနီးမွာ သတင္းတပ္ဖဲြ႔ရဲေတြ ေရာက္လာျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုပါ တီရွပ္ အကၤ် ီဝတ္တဲ့ လူငယ္ေတြကို ဓာတ္ပံုရိုက္ယူျပီး ပဲြတက္ေရာက္တဲ့သူ နာမည္စာရင္းကို ေကာက္ယူခဲ့ ပါတယ္။ ေမြးေန႔ပဲြ နဖူးစီးစာတမ္းကိုလည္ ျဖဳတ္ယူ သြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ရန္ကုန္တိုင္း သံုးခြျမိဳ႕နယ္က အဲန္အယ္လ္ဒီ လူငယ္ေတြ ျပဳလုပ္တဲ့ ေမြးေန႔ဆြမ္းကပ္ပဲြအတြက္ သံဃာေတာ္ေတြကို ပင့္ဖိတ္ထားရာမွာ ေဒသခံ အာဏာပိုင္ေတြက သံဃာေတာ္ေတြကို ဖိအားေပးတဲ့အတြက္ မၾကြလာ နိုင္တာေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး
ေက်ာင္းတိုက္ေတြကို လိုက္လံ ဆြမ္းပို႔ရတယ္လို့ သိရပါတယ္။

အိႏိၵယနိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြရဲ့ ကေလးေတြကို နယူးေဒလီ အေျခစိုက္ အမ်ဳိးသမီး အခြင့္အေရးနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေရးရာဌာန (ျမန္မာနိုင္ငံ) က စုစည္းျပီး ကဗ်ာရြတ္ပဲြနဲ႔ ပန္းခီ်ျပိဳင္ပဲြ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီပဲြမွာ ကေလးငယ္ ၈ဝ ေက်ာ္ တက္ေရာက္ ျပိဳင္ပဲြဝင္ခဲ့ျပီး အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေပးအပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

A (H1N1) ပိုးရွိသူ ေက်ာင္းသား ၁၄ ဦး ေတြ႔ရွိ

ဆလိုင္း ဟံသာစန္း | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၂ ရက္

နယူးေဒလီ (မဇၥ်ိမ)။ ။ ရန္ကုန္တိုင္း ေျမာက္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ရွိ မူလတန္းေက်ာင္းႏွင့္ အထက္ေက်ာင္းအတြင္း ေက်ာင္းသား ၁၄ ဦးတြင္ ကမၻာ့လူတုပ္ေကြးေခၚ A (H1N1) ပိုး ေတြ႔ရွိခဲ့ေၾကာင္း ေက်ာင္းဆရာမမ်ားက ေျပာဆိုၾကသည္။

က်န္းမာေရး ဝန္ၾကီးဌာနမွ ဝန္ထမ္းမ်ားက ယခုလ ၈ - ၉ ရက္ေန႔မ်ားတြင္ ေဆးစစ္ခဲ့ရာ ေျမာက္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္ ၂၃ မူလတန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား ၈ ဦးႏွင့္ အမွတ္ ၄ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား ၆ ဦးတြင္ ေတြ႔ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

“၈ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းက ကေလးေတြကို စစ္ေဆးတဲ့အခါက်ေတာ့ ၈ ဦးမွာ ပိုးေတြ႔တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ရက္ကစၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ထားတာ။ ၃ ရက္ေပါ့ေနာ္။ ကေလးေတြကေတာ့ ေျမာက္ဥကၠလာပ ေဆး႐ုံမွာ ကုေနတယ္” ဟု အေျခခံပညာ မူလတန္းေက်ာင္း (အမက) ၂၃ မွ ေက်ာင္းဆရာမတဦးက မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။

ေျမာက္ဒဂံု အထက ၄ မွ ေက်ာင္းဆရာမတဦးကလည္း “ေက်ာင္းသား ၆ ဦးမွာ ပိုးေတြ႔လို႔ ေျမာက္ဥကၠလာပက ေဝဘာဂီေဆး႐ုံမွာ ကုသေနပါတယ္။ ေရာဂါကေန သက္သာေနပါၿပီ။ ေဆးဦးတယ္ေပါ့။ သတ္မွတ္ရက္ ၁၀ ရက္အတြင္းေတာ့ ကေလးေတြက ေဆး႐ုံမွာ ေနရမယ္” ဟု ေျပာသည္။

သူက ဆက္ၿပီး “ဒီမွာ ျဖစ္ေနတာေတာ့ က်မတို႔ေက်ာင္းရယ္၊ (အလယ္တန္းေက်ာင္း) အလက ၁ ရယ္၊ အမက ၂၃ ရယ္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္က ကေလးေတြ စာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ လာျဖစ္ကုန္တဲ့ သေဘာေပါ့ေနာ္” ဟု ေျပာသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားတြင္ A (H1N1) ပုိး ေတြ႔ရွိျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေျမာက္ဒဂံု ေဆး႐ံုႏွင့္ ေဝဘာဂီ ေဆး႐ုံတို႔ကို ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းၾကည့္ရာ တာဝန္က် ဝန္ထမ္းမ်ားက ေျဖၾကားျခင္း မျပဳခဲ့ပါ။

ယမန္ေန႔ထုတ္ ေၾကးမံု သတင္းစာတြင္ ေျမာက္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ ၄၃ ရပ္ကြက္ရွိ ေဘာ္ဒါေဆာင္တခုမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ စစ္ေဆးၾကည့္ရာ ေရာဂါပိုးေတြ႔ရွိသူ ၂၁ ဦး ရွိၿပီး၊ ပိုးေတြ႔သူႏွင့္ သံသယရွိသူ လူနာ ၄၇ ဦးကုိ ေဝဘာဂီ၊ ေျမာက္ဥကၠလာပႏွင့္ သကၤန္းကၽြန္းစံျပ ေဆး႐ုံတို႔တြင္ ကုသေပးေနေၾကာင္းႏွင့္ မဂၤလာဒံုတြင္လည္း ၿပီးခဲ့သည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔က ပိုးရွိသူ ၄ ဦး ထပ္မံေတြ႔ရွိခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

ထိုေဖာ္ျပခ်က္အရ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ A (H1N1) ေရာဂါပိုးေတြ႔ရွိသူေပါင္း ၉၈ ဦး ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖဲြ႔ (WHO) ႐ံုးက ယခုလ ၁ဝ ရက္ေန႔အထိ လက္ခံရရွိေသာ စာရင္းမ်ားအရ ေရာဂါပိုးေတြ႔ရွိသူ ၈၁ ဦး ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။

“ေရာဂါႏွိမ္ႏွင္းေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာအစိုးရနဲ႔ အရင္ကတည္းက ပူေပါင္း ေဆာင္ရြက္ေနတာပါ။ ဒီေရာဂါက ဒီဇင္ဘာတုန္းက ခဏရပ္သြားတယ္။ အခု ျပန္ေပၚလာတဲ့ အေနအထားမွာ က်ေနာ္တို႔ ေရာဂါႏွိမ္ႏွင္းေရးေတြ ဆက္လုပ္ေနပါတယ္” ဟု WHO မွ အမ်ဳိးသား အၾကံေပးအရာရွိ ေဒါက္တာမ်ဳိးလြင္က ေျပာသည္။

ေက်ာင္းအတြင္း ေရာဂါျဖစ္ပြားခဲ့သည့္အတြက္ ကူးစက္ခံရမည္ကို စိုးရိမ္ေၾကာင္း ၄၇ ရပ္ကြက္ေန အထက ၄ မွ ေက်ာင္းသား မိဘတဦးက ယခုလုိ ေျပာဆိုသည္။

“က်မကေလးေတြကို တနလၤာေန႔ကတည္းက ေက်ာင္းမလႊတ္တာ။ ကူးမွာစိုးလို႔ေလ။ အဲဒီေရာဂါက အတူထိုင္ေနရင္းလည္း ကူးႏိုင္ေတာ့ စိုးရိမ္လို႔။ ဆရာမေတြကေတာ့ ခြင့္တိုင္မယ္ဆိုရင္ မိဘကိုယ္တိုင္ လာတိုင္ရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ က်မလည္း သြားတိုင္လိုက္တယ္” ဟု သူက ေျပာသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္အတြင္း A (H1N1) ျဖစ္ပြားသူ ၆၉ ဦး ရွိခဲ့ေၾကာင္း ယခုလ ၈ ရက္ေန႔ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ စကၤာပူႏုိင္ငံမွ ေလေၾကာင္းျဖင့္ ျပန္လာေသာ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသူ တဦးထံမွ A (H1N1) ပိုး ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ရွိခဲ့သည္။

အေမရိကတိုက္ မကၠဆီကိုႏိုင္ငံတြင္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီလအတြင္းက ဝက္မ်ားတြင္ စတင္ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေနာက္ မ်ိဳးစိတ္အသစ္ ေပါက္ဖြားကာ လူသို႔ ကူးစက္ခဲ့သည့္ A (H1N1) (ထိုစဥ္က ဝက္တုပ္ေကြး)
ေရာဂါသည္ ကမၻာ့ေဒသ အႏွံ႔အျပားသို႔ ျပန္႔ႏွံ႔ ကူးစက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထိုႏွစ္ ဇြန္လအတြင္း WHO က ကမၻာ့ကပ္ေရာဂါ (အျမင့္ဆံုး အဆင့္) အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။

A (H1N1) ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေပါင္း ၂၁၁ ႏိုင္ငံမွ လူဦးေရ အနည္းဆံုး ၁၅၁၇၄ ဦး ေသဆံုးခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း WHO က ယခုလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာခဲ့သည္။

(ရဲရင့္ေအာင္ တည္းျဖတ္သည္။)

ခ်စ္သူမ်ားေန႔တဲ့လား

ဒီေန႔ ..
ေဖေဖၚဝါရီ ၁၄ရက္
“ခ်စ္သူမ်ားေန႔” တဲ့လား
ညီမေလးေရ ...
ရင္ခုန္ေနသလား
ကဒ္ကေလးေတြ၊ ပန္းကေလးေတြ ..
ေခ်ာကလက္ေလးေတြ၊
... ေတြ၊ .... ေတြ
ဟိုက သည္က
အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ..
မင္းရေနသလား ...

လူငယ္ေတြလဲ ... အုတ္အုတ္က်က္က်က္
လူလည္ေတြလဲ ... ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္
လူလတ္ေတြလဲ ကသုတ္ကရက္
လူတတ္ေတြကလဲ ဗ႐ုပ္ဘယက္၊
ေအာ္ ...
တကယ္ေတာ့ ...
ဒီေန႔ဟာ ...
ဂေရဂိုရီယံ ကမၻာသံုး ေနျပကၡဒိန္ရဲ့
၄၅ ရက္ေျမာက္ေန႔ ...
“ကေလာဒီယပ္စ္” ဆိုတဲ့
သေဘာမႀကီးျမတ္တဲ့ ပေဒသရာဇ္
ဧကရာဇ္ဘုရင္ယုတ္ရဲ့အမိန္႔ကို လစ္လ်ဴေသြဖည္ၿပီး
ခ်စ္သူေတြကို တိတ္တဆိတ္ လက္ထပ္ေပးတဲ့
တာနီၿမိဳ႕က Saint Valentinus ဆိုတဲ့
သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး
ေရာမမွာ ..
ႏိွပ္စက္ၿပီးေခါင္းျဖတ္ခံရတဲ့ေန႔ပါ ....
သူတို႔ဟာသူတို႔
ဂုဏ္ျပဳရင္ျပဳပါေစ ...
တို႔ေတြနဲ႔ အေဝးႀကီးပါကြယ္ ...

ညီမေလးရယ္
တစ္ခုေလာက္
ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားပါဦး
မေန႔က ...
ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၃ရက္ေန႔ေလ
လြန္ခဲ့တဲ့ ၉၄ႏွစ္ကာလက
ေႏြအကူး ...
ေလ႐ူးေတြ ေဝေနတဲ့
အဲဒီေန႔ ....
စေနေန႔ မနက္
အ႐ုဏ္တက္လို႔
မိုးေသာက္က်င္းတဲ့အခိ်န္မွာ ....
“ထိန္လင္း” ဆိုတဲ့
ကေလးငယ္ကေလး ...
ဟိုး အညာက နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕မွာ ..
ေမြးဖြါးခဲ့တယ္
သူက ...
စာေပကိုခ်စ္တယ္
အမွန္တရားကို ခ်စ္တယ္
ခ်စ္သူကိုခ်စ္တယ္
ရင္ေသြးေတြကို ခ်စ္တယ္
အဲဒါေတြ အားလံုးထက္ပိုၿပီး ...
တို႔တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္သတဲ့

ေယာက်္ားေကာင္းတို႔ရဲ့ သတၲိ၊
ေယာက်္ားေကာင္းတို႔ရဲ့ သမာဓိ၊
ေယာက်္ားေကာင္းတို႔ရဲ့ သီလ၊
ေယာက်္ားေကာင္းတို႔ရဲ့ စာဂ
ေယာက်္ားေကာင္းတို႔ရဲ့ သိကၡာ၊
ေယာက်္ားေကာင္းတို႔ရဲ့ ပညာ၊
ေယာက်္ားေကာင္းတို႔ရဲ့ သစၥာ၊
သူ႔မွာ အကုန္ရိွသတဲ့ ....

ေနာက္ဆံုး ...
အဲဒါေတြအကုန္လံုး
တိုင္းျပည္ကိုေပးၿပီး
ဘာမွ ယူမသြားရွာေလတဲ့ ....

ခ်စ္သူေကာင္းတစ္ေယာက္
ေယာက်္ားေကာင္းတစ္ေယာက္
ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္
အေၾကြေစာခဲ့ရတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္
တို႔ရဲ့ ...
မ်ိဳးခ်စ္သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ကိုေတာ့
ခ်စ္ဖို႔ေမ့ေနၾကတာ
ရင္နာလိုက္တာကြယ္

“ေဖေဖၚဝါရီဆယ့္သံုးမွာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ။
တေထာင့္ကိုးရာတဆယ့္ငါး၊
ေရွ့ေနဦးဖာ သား။
ဇာတိနတ္ေမာက္ မေကြးခရိုင္၊
သိၾကမ်ားခုတိုင္။
ႀကံ႕ႀကံ႕ခိုင္တဲ့ဇာနည္ဖြား၊
မိခင္ေဒၚစု သား ...”


ငယ္ငယ္က
ဆိုခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာေလး ...
အခုေတာ့ ဘယ္မွာလဲ

ကိုယ္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့
အီတလီက သူေတာ္စင္ကို
သူတို႔ဟာသူတို႔ ဂုဏ္ျပဳၾကရာက
ျဖစ္လာတဲ့ “ဗယ္လင္တိုင္းေန႔” ဆိုတာထက္ ..
အဲဒီေန႔မတိုင္ခင္ တေန႔ဟာ
တို႔ေတြအတြက္ ..
ပိုၿပီး ေလးနက္ျပန္႔က်ယ္တဲ့
အဓိပၸာယ္ ရိွပါတယ္ကြယ္ ...
ဒီႏွစ္ေတာ့ ရိွပါေစေတာ့
ညီမေလးရယ္ ....

လူငယ္မ်ားတိုးတက္ေရး ဆရာေဖျမင့္ အားေပး

မဇၩိမသတင္းဌာန



http://www.mizzimaburmese.com/mizzima-tv.html?task=videodirectlink&id=127

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ခ်စ္ပါလွ်င္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေမြးေန႔ (ေဖေဖၚ၀ါရီ ၁၃ ) နီးလာလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္တန္းကေန ၄ တန္းအတိ ေက်ာင္းမွာ ဆိုခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာေလးကို မသိေသာသူမ်ား သိေစရန္ႏွင့္ သိၿပီးေသာ သူမ်ားလည္း ျပန္လည္ အမွတ္ရေနေစရန္ တင္လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာတုန္းက အမ်ိဳးသားေန႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔၊ အာဇာနည္ေန႔၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔ စတဲ့ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးေတြ နီးကပ္လာတိုင္း ေဟာေျပာပြဲလုပ္ရင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကပဲ ေဟာေျပာပြဲ လုပ္ရင္းနဲ႔ ေဟာေျပာၿပီး တိုင္ေပးလို႔ လိုက္ဆိုရာက ရခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူေရးလို႔ ေရးမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ သိသူမ်ားရွိၿပီး ေျပာျပေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါ့မယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ခ်စ္ပါလွ်င္
သူလိုကိုယ္က်ိဳး စြန္႔ဖို႔ပင္
ေငြကိုမခင္၊ ဂုဏ္မမက္
အာဏာအဆိပ္၊ ထိပ္မတက္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္အာင္ဆန္း ခ်စ္ပါလွ်င္
သူလိုရဲေသြး ေမြးဖို႔ပင္
ရန္သူဆိုလွ်င္ မေၾကာက္စတမ္း
ျမန္မာ့သတၱိ စမ္းခ်င္စမ္း။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ခ်စ္ပါလွ်င္
သူလိုတာ၀န္ သိဖို႔ပင္
မိခင္တိုင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း
ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္း။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ကိုယ္က်ိဳးလံုး၀မဖက္ဘဲ ဘ၀ေပး၊ အသက္ေပး စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံခဲ့တဲ့ သမိုင္းကို လူႀကီး၊ လူလတ္။ လူငယ္၊ လူရြယ္၊ ကေလး အားလံုး ရင္ထဲမွာ နက္ရႈိင္းစြာ အျမဲတမ္း ကိန္းေအာင္းေနေစၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အျမဲတမ္း အေလးျပဳေနႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳ လိုက္ပါတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
http://nge-naing.blogspot.com/

နယ္စပ္ရိွ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္းမ်ား စကားရည္လုပဲြ ေလ့က်င့္သင္ၾကား

2010-01-23 RFA
ဗမာနိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖဲြ ႔ခ်ဳပ္၊ ဗကသ နိုင္ငံျခားေရးရာေကာ္မတီက ကမကထျပဳျပီး ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာရိွတဲ့ ျမန္မာစာသင္ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြက ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ စကားစစ္ထိုးပဲြတရပ္ကို ဇန္နဝါရီလ ၂၃ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းမွာ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ဗကသ နိုင္ငံျခားေရးရာ ေကာ္မတီက ‘Debater for our Society’ လူထုအတြက္ စကားစစ္ထိုးသူမ်ား အစီ အစဥ္ကို ျမန္မာကေလးသူငယ္မ်ား ပညာေရးေထာက္ပံ့မႈ အစီအစဥ္ APEBC အေဆာင္မွာေနတဲ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြြကို သံုးလၾကာ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုတဲ့ စကားစစ္ထိုးျခင္း ယဥ္ေက်းမႈကို ေလ့က်င့္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေလ့က်င့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အခုအခါ လူအမ်ားေရွ့မွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ျပိဳင္ပြဲ က်င္းပ ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီပဲြ က်င္းပရတာဟာ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြး ျငင္းခံုခဲ့တာမ်ဳိး မရိွတဲ့ အတြက္ မွားေနတဲ့အခ်က္ေတြကို ေထာက္ျပနိုင္စြမ္း မရိွခဲ့သလို ျပင္ပ လူမႈဘဝ ရပ္တည္တဲ့ အခါမွာ လည္း အမွားအမွန္ ေဝဖန္ ေထာက္ျပနိုင္စြမ္း ေလ်ာ့နည္းလာတဲ့အတြက္ အဲဒီလို အေျခ အေနမ်ဳိးေတြကို ေက်ာ္လႊား နိုင္ဖို႔ ဒီပဲြကို ျပဳလုပ္ရတာလို႔ လူထုအတြက္ စကားစစ္ထိုးသူမ်ား အစီအစဥ္ရဲ႔ ဒါရိုက္တာ ကိုသြင္လင္းေအာင္က ေျပာၾကားပါတယ္။ အခုျပဳလုပ္တဲ့ စကားစစ္ထိုးပဲြေခါင္းစဥ္က “ဖံြ႔ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားသည္ ဖံြ႔ျဖိဳးျပီး နိုင္ငံမ်ားရိွ ေက်ာင္းမ်ားထက္ ေဒသတြင္းရိွ ေက်ာင္းမ်ားတြင္သာ ပညာသင္ၾကားသင့္သည္” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို အဆိုျပဳသူဘက္နဲ႔ ျငင္းခံုဘက္ အဖဲြ႔ နွစ္ဖဲြ႔ခဲြျပီး က်င္းပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ယူနီဆက္ဖ္က ေက်ာင္းျပင္ပ မူလတန္း ပညာေရး လုပ္ေဆာင္

ဖနိဒါ | ေသာၾကာေန႔၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၀၅ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္

မဇိၩမ (ခ်င္းမုိင္) ။ ။ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းျပင္ပ မူလတန္း ပညာ သင္ၾကားေရးကို ကုလသမဂၢ ကေလးမ်ား ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ (ယူနီဆက္ဖ္) ႏွင့္ ပညာေရးဝန္ၾကီးဌာနတို႔က ျမိဳ႔နယ္ ၁၂ ျမိဳ႔နယ္တြင္ လုပ္ေဆာင္လ်ွက္ရွိသည္။

ယင္းပူးတြဲအစီစဥ္ကို ၂ဝဝ၉-၂ဝ၁ဝ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ ပဲခူး၊ ျပည္၊ က်ဳိက္ထို၊ စစ္ေတြ၊ ပုသိမ္၊ လပြတၱာ၊ ဘုိကေလး၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္း၊ ကြမ္းျခံကုန္း၊ ေကာ့မႉး၊ သပိတ္က်င္း၊ ေပါက္ တို႔တြင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနၿပီး ၂ ႏွစ္ ၾကာမည္ ျဖစ္သည္။

“ကေလးေတြကို (အခ်က္အလက္) ေကာက္လုိက္ၿပီးေတာ့မွ အဲဒီကေလးေတြထဲကေန က်မတို႔စီမွာ ဘယ္ႏွစ္ ေယာက္ေလာက္ ဝင္လဲ စုလုိက္တာေပါ့။ သူတုိ႔ အဆင္ေျပမယ့္ အခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းဖြင့္ ေပးပါတယ္” ဟု အေျခခံ ပညာေရးဦးစီးဌာန အရာရွိက မဇိၩမကုိ ေျပာသည္။

ေက်ာင္းျပင္ပ အစီအစဥ္မွ ေအာင္ျမင္ေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို အစိုးရေက်ာင္းမ်ားတြင္ အလယ္တန္းပညာ ဆက္လက္သင္ယူခြင့္ ျပဳမွာျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ စာတတ္ေျမာက္သူ ဦးေရ ၈၈ ရာခုိင္ႏႈန္း ရွိသည္ဟု ဆုိေသာ္လည္း မူလတန္းအဆင့္ တပုိင္း တpျဖင့္ ေက်ာင္းထြက္သြားသူ အနည္းဆံုး ၅၅ ရခုိင္ႏႈန္း ရွိသည္ဟု UNICEF အစီရင္ခံစာ တခုက ေဖာ္ျပ ထားသည္။

ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့သည့္ ကေလးငယ္မ်ား ပေပ်ာက္ရန္ ရည္ရြယ္သည့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ပညာရပ္မ်ားလည္း သင္ၾကားသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း UNICEF အရာရွိတဦးထံမွ သိရသည္။

သီးသန္႔သင္႐ိုးသံုးမည္ျဖစ္ၿပီး အသက္ ၁၀-၁၄ ႏွစ္အရြယ္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မူလတန္း တဝက္တပ်က္ ျဖင့္ မိဘမ်ားကို ကူေနရသည့္ ကေလးမ်ားကို ရည္ရြယ္သည္။

အဆင့္ ႏွစ္ဆင့္ ခြဲထားကာ ၃ တန္း ေအာက္ကုိ အဆင့္ ၁၊ ၃ တန္းႏွင့္ ၄ တန္းကို အဆင့္ ၂ သတ္မွတ္ထား သည္ဟု ပညာေရးဦးစီးဌာနက မဇိၩမကုိ ေျပာသည္။

အဆင့္ ၁ တြင္ သင္တန္းသားဦးေရ ၁၃၇၈ ဦးရွိ၍ အဆင့္ ၂ တြင္ ၉၅၈ ဦး၊ ဆရာဦးေရ ၁၉၄ ဦး၊ ၾကီးၾကပ္သူ ၂၀ ဦး ရွိပါၿပီး ပံ့ပိုးသူ ၆၂၉ ဦး လ်ာထားေၾကာင္း စစ္အစိုးရက ထုတ္ျပန္ထားသည္။

ထုိင္းႏုိင္ငံအေျခစုိက္ ေရႊ႕ေျပာင္းပညာေရး အစီအစဥ္တခုမွ တာဝန္ရွိသူ ဆရာဦးသိန္းဝင္းကမူ စစ္အစိုးရ အေနျဖင့္ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းထြက္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကိုလည္း ေလ့လာရန္ လိုအပ္သည္ဟု သံုးသပ္သည္။

“ကေလးေတြ ေက်ာင္းမထြက္ေအာင္ ႏုိင္ငံေတာ္က ဘာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးမွာလဲ။ ဘယ္လုိအေရးယူ ေဆာင္ရြက္ေပးမလဲဆုိတဲ့ အပုိင္းက ပုိၿပီးေတာ့ အေရးၾကီးတယ္” ဟု သူက မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။

(ကိုဝိုင္းတည္းျဖတ္သည္)

က်မေတာ္ေတာ္ညံ့ခဲ့ပါတယ္။

ေဟာေျပာသူ - ဂ်ဴး

ႂကြေရာက္လာၾကတဲ့ ပါေမာကၡမ်ား၊ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ စာေပ၀ါသနာ႐ွင္မ်ား၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားကို အခုလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးေတာ့ ရင္းႏွီးစြာ စကား ေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္တယ္ဆိုတာ ပထမဦးစြာ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ (ၾသဘာသံမ်ား)

ဒီကေန႔ည က်မ ေဟာေျပာဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ထားတဲ့ေခါင္းစဥ္က 'က်မ ေတာ္ေတာ္ညံ့ခဲ့ပါတယ္' ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေခါင္းစဥ္ကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါမွာ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲကို တကူးတကန္႔ လာေရာက္နားေထာင္လိုတဲ့ ပရိသတ္အေနနဲ႔ အံ့ၾသခ်င္ အံ့ၾသမိမယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရီမိခ်င္ ရီမိလိမ့္မယ္။ ဒီီစာေပ ေဟာေျပာပြဲကို လာၿပီးေတာ့ နားေထာင္တာဟာ နင္တို႔ေတြ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြဆီက ေတာ္တာေတြမ်ား ၾကားရမလား၊ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ လာၿပီးနားေထာင္တာ၊ ညံ့တာေတြေတာ့ ငါတို႔ မၾကားခ်င္ဘူး၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ရီမိခ်င္ ရီမိလိမ့္မယ္။ က်မကလဲ က်မ သိတ္ေတာ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ က်မဟာ ဘ၀မွာ တခါမွ မေတာ္ခဲ့ဘူးေသးပါဘူး။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား)

ဒီေတာ့ က်မ ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညံ့ေနတာပဲေတြ႔ေတာ့ က်မရဲ႔ ပရိသတ္ေ႐ွ႔မွာ က်မညံ့တဲ့အေၾကာင္းကိုပဲ ၀န္ခံတာဟာ ႐ိုးသားမႈ အ႐ွိဆံုး ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ က်မ ေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အခုလို စင္ျမင့္ေပၚ တက္လာၿပီး ေတာ့ က်မညံ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာရတာ က်မ အမ်ားႀကီး ၀မ္းလဲနည္းမိပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ က်မ ည့ံတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ေျပာရမွာပဲ။

က်မကေတာ့ ည့ံတဲ့အေၾကာင္းတခုပဲ ေျပာစရာ ႐ွိလို႔ပါ။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို စိတ္ပ်က္ေနတဲ့သူ၊ ေဒါသထြက္ ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ က်မ အၾကံေကာင္းေလးတခုေတာ့ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ေတာ္တာေတြကို ျမင္ခ်င္ ၾကားခ်င္ရင္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲကို လာစရာမလိုပါဘူး။ ေတာ္တာေတြကို ျမင္ခ်င္ၾကားခ်င္ ဂုဏ္ယူခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို ၾကည့္ၾကပါ။ (ေအာ္ဟစ္ လက္ခုပ္သံမ်ား) အခုအခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ 'ဂ်ဴး' ရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြကို ၀န္ခံပါေတာ့မယ္႐ွင္။

က်မဟာ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း ဆရာ၀န္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား) ႂကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္အလုပ္လဲ တၿပိဳင္နက္လုပ္တယ္။ စာေရးတဲ့အလုပ္ လဲ တၿပိဳင္နက္လုပ္တယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္အလုပ္မွာမ်ား က်မ ညံ့ပါသလဲလို႔ ေမးခဲ့ရင္ က်မ ေျဖခ်င္လို႔ပါ။ က်မဟာ အလုပ္ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးမွာ ညံ့ဖ်င္း ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မ ညံ့ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပပါမယ္။ က်မဟာ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ညံ့ပါတယ္။ က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံ အေၾကာင္း ပထ၀ီ၀င္ဘာသာမွာ သင္ရေသာ္လဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ စီးပြါးေရးအျမင္ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) က်မ တတိယတန္းအ႐ြယ္ ေလာက္မွာ ျမန္မာ့ ပထ၀ီ၀င္ ဘာာသာကို သင္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ သံယံဇာတေတြအေၾကာင္း စာသင္ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သယံဇာတ အလြန္ေပါမ်ားႂကြယ္၀တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္စပါးေတြ ထြက္တယ္။ ကၽြန္းသစ္ေတြ ထြက္တယ္။ ေရနံေတြလဲ ထြက္ပါတယ္။ ေရနံထြက္တာလဲ က်မ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ပါပဲ။ က်မက ေရနံေခ်ာင္းသူ ျဖစ္ပါတယ္။

ေရနံေခ်ာင္းသူဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေရနံေျမကေန ျဖတ္သြားတဲ့အခါမွာ ေရနံတူးစင္ႀကီးနဲ႔ ေရနံတူးေနတာ ေတြ၊ တူးၿပီးသား ေရနံတြင္းေတြကေန ပိုက္လံုးေတြနဲ႔ ေမာင္းတံေတြနဲ႔ စုပ္ယူၿပီးေတာ့ ေရနံေလွာင္ကန္ထဲ ထည့္ေနတာေတြ က်မ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြပါပဲ။ အဲ့ဒီ ေရနံေလွာင္ကန္ေတြထဲက မ်ားျပားလွတဲ့ ေရနံေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲဆိုတာေတာ့ က်မက မျမင္ရဘူးေပါ့။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) က်မ ျမင္ရတာက ေရနံေလွာင္ကန္ပဲ ျမင္ရတာကိုး။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒါ ေရနံနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ အပိုင္းပါ။ ေနာက္ထပ္ သံယံဇာတေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဥပမာ တြင္းထြက္ပစၥည္းေတြ၊ ေက်ာက္မီးေသြးလဲ ထြက္ပါတယ္။ ပတၱျမား၊ နီလာ၊ ေ႐ႊ၊ ေ႐ႊေၾကာႀကီးေတြလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီ ေ႐ႊ၊ ေငြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ အျပင္ ေက်ာက္မီးေသြး၊ ခဲမျဖဴတို႔၊ အၿဖိဳက္နက္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မထြက္တဲ့ တြင္းထြက္ဆိုတာ မ႐ွိသေလာက္ အမ်ားႀကီး ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ပိုင္နက္ ပင္လယ္ေရျပင္ဆိုတာ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ပင္လယ္ျပင္ကထြက္တဲ့ ငါးပုစြန္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္သူလူထု စားသံုးလို႔ေတာင္ မကုန္တဲ့အတြက္ စည္သြတ္ဗူး ေတြနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ေရခဲ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခား ကိုေတာင္ တင္ပို႔ေရာင္းခ်လို႔ ရပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ တတိယတန္း ေက်ာင္းသူ က်မဟာ က်မႏိုင္ငံကို က်မ ေတာ္ေတာ္ ဂုဏ္ယူခဲ့ပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) သယံဇာတေတြ သိပ္မ်ားတာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တေန႔က်ေတာ့ က်မက ေက်ာင္းစာအျပင္ တျခားျပင္ပမဂၢဇင္းတခုကို သြားဖတ္မိပါတယ္။ သြားဖတ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မ စာေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိ မဖတ္ဖူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဆာင္းပါးတို႔ ပံုျပင္တို႔ဆိုရင္ တေၾကာင္းစ ႏွစ္ေၾကာင္းစ ဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။ အဲ့ဒီမွာ ကံဆိုးစြာနဲ႔ စာေၾကာင္းေလးတေၾကာင္း သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲ့ဒီ စာေၾကာင္းေလးကို က်မ အခုထိ မေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး။'ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ တတိယေျမာက္ လိုက္ပါသည္တဲ့'။ (ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)

အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ပထ၀ီ သင္ခါစ တတိယတန္းေက်ာင္းသူ အျမင္နဲ႔ဆိုေတာ့ က်မ ဒီလိုပဲ ျမင္တာေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ႏိုင္ငံတခု တိုးတက္ႀကီးပြါးဖို႔ သယံဇာတ ထြက္႐ံုနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါ က်မရဲ႔ အေျပာမဟုတ္ ပါဘူး။ ကမၻာ့စီးပြါးေရး ပညာ႐ွင္ေတြေျပာတဲ့ အေျပာပါ။ သူတို႔က ဘယ္လိုေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတခု တိုးတက္ႀကီးပြါးဖို႔ အခ်က္ႀကီး (၄)ခ်က္ လိုပါတယ္တဲ့။ သယံဇာတ၊ သဘာ၀သယံဇာတ (Natural Resource) လို႔ေခၚတဲ့ သဘာ၀သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားဖို႔တဲ့။ နံပါတ္ (၂)ကေတာ့ အစဥ္အဆက္က ႀကီးပြါးခဲ့တဲ့၊ အစဥ္အဆက္က ႐ွိခဲ့တဲ့ အရင္းအႏွီး၊ နံပါတ္ (၃) က Technology လို႔ေခၚတဲ့ နည္းပညာ အသစ္အဆန္းေတြ၊ နံပါတ္ (၄) ကေတာ့ အဲ့ဒီနည္းပညာကို ကၽြမ္းက်င္သူေတြ၊ အဲဒီ ေလးမ်ိဳးလံုး ႐ွိတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ (သို႔မဟုတ္) ေလးမ်ိဳးမွာ သံုးမ်ိဳးေလာက္ ႐ွိတဲ့ႏိုင္ငံဟာ အဲ့ဒီ ႏိုင္ငံဟာ ခ်မ္းသာပါတယ္တဲ့။

အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက (၁) သယံဇာတေတြေတာ့ ေပါမ်ားႂကြယ္၀ပါတယ္။ ေနာက္ နံပါတ္ (၂) (၃) (၄) ႐ွိ မ႐ွိေတာ့ က်မ မသိပါဘူး။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းက အဲ့ဒီက စ ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ က်မ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ေတာ့ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မ ညံ့တာပါ။ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္အေၾကာင္း က်မ ျပန္ေျပာပါမယ္။ စတုတၳတန္း (ဒါမွမဟုတ္) ပဥၥမတန္း အ႐ြယ္ ေလာက္ ကေလးဘ၀မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ အေရးအခင္းတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအခင္းမွာ ၿမိဳ႔ႀကီးေတြ၊ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးေတြကေန ၿပီးေတာ့ စတင္ ျဖစ္ပြါးခဲ့ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ဆီကို တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ ပ်ံ႔ႏွ႔ံလာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေရးအခင္းကေတာ့ တ႐ုတ္-ဗမာ အေရးအခင္းပါ။ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြ ခ်ကုန္ၿပီးလို႔ (ရီသံမ်ား) က်မတို႔ ၾကားရပါတယ္။

က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းက တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဗမာလူမ်ိဳးေတြေတာ့ မခ်ၾကပါဘူး။ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေတာ့ ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ အတန္းထဲမွာ က်မတို႔နဲ႔ စာၿပိဳင္ဖက္ တ႐ုတ္မေလး ၃ - ၄ ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ က်မတို႔လဲ စာေမးေဖာ္ ေမးဖက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ တရုတ္-ဗမာ အေရးအခင္း ျဖစ္ေနၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔လဲ လက္ခံလိုက္႐ံုပဲေပါ့။ တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ ဗမာေတြ ခ်ကုန္ၿပီ၊ ဒီေလာက္ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ တရက္ေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမက က်မတို႔ကို ေျပာပါတယ္။ တို႔တေတြ မနက္ဖန္ ေရာက္လို႔႐ွိရင္ ဒီၿမိဳ႔ရဲ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးတန္းစီ လမ္းတေလွ်ာက္ ခ်ီတက္ရမယ္တဲ့ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲဒီေတာ့ က်မက ေက်ာင္းစာသင္တဲ့အခ်ိန္မွာ အျပင္ထြက္ ရမယ္ဆိုေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ပဲ လိုက္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ဆရာမက ေျပာတယ္။ နင္တို႔အားလံုး စည္းကမ္း႐ွိ႐ွိ ေသေသ၀ပ္၀ပ္ ခ်ီတက္ရမယ္ေနာ္တဲ့။ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ တြဲလို႔ရတယ္။ နင္တို႔ ႀကိဳက္တဲ့လူနဲ႔ နင္တို႔ တြဲၾကပါတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မကလဲ က်မရဲ႔ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ တ႐ုတ္မေလးကို ေ႐ြးလိုက္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ က်မသူငယ္ခ်င္း တ႐ုတ္မေလးဟာ တ႐ုတ္ဗမာအေရးအခင္း မွန္ကန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံဖို႔ ၿမိဳ႔ထဲမွာ ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔က ၂ ေယာက္တတြဲ လမ္းေလွ်ာက္ လမ္းေတြေပၚမွာ ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ခ်ီတက္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေ႐ွ႔က တေယာက္က စာ႐ြက္ေတြနဲ႔ တိုင္ေပးတယ္။ က်မတို႔က ေနာက္ကေနၿပီး လိုက္ေအာ္ရတယ္။ လိုက္ေအာ္ေတာ့လဲ တို႔အေရး၊ တို႔အေရး ေပါ့။ ေ႐ွ႔က ဘာေအာသလဲေတာ့ က်မတို႔ ေကာင္းေကာင္း မၾကားရဘူး။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ေ႐ွ႔ကတေယာက္က တိုင္ေပးလိုက္၊ ဘာမွမသိပဲ ေနာက္က တို႔အေရး ေအာ္လိုက္၊ ေအာ္ရင္းနဲ႔ပဲ လမ္းတကာကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ရတာ၊ ေအာ္ရတာ ေမာရင္ ေရေသာက္ရေအာင္၊ အေအးေသာက္ရေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ အိမ္ေတြကေနၿပီး အိမ္ေ႐ွ႔မွာ စာပြဲေလးေတြ ခင္းၿပီးေတာ့ က်မတို႔ကို အစားအစာေတြ ေကၽြးေမြးပါတယ္။ က်မတို႔လဲ အလကားရတာမွန္သမွ် အကုန္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အက်င့္က ပါေနတာကိုး (ရီသံမ်ား)
ဗမာက ေကၽြးေကၽြး၊ တ႐ုတ္က ေကၽြးေကၽြး အကုန္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) ဒီလိုနဲ႔ပဲ နည္းနည္း ေနျမင့္လာတဲ့အခါမွာ က်မတို႔ ေက်ာင္းကို ျပန္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းေ႐ွ႔မွာ အင္မတန္ က်ယ္၀န္းတဲ့ ေျမတလင္းျပင္ႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အားလံုးစု႐ံုးၿပီးေတာ့ အတန္းလိုက္ အတန္းလိုက္ ကိုယ့္လူစုနဲ႔ကိုယ္ စု႐ံုးၾကပါတယ္။

အဲဒီမွာ က်မတို႔ ဆရာမက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့၊ ေအာ္... က်မ ေမ့ေနလို႔၊ က်မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အခါမွာ ဒီအတိုင္း လက္လြတ္ေလွ်ာက္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ 'ေခါင္း' ႀကီးေတြကို ႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲၿပီးေတာ့ ဒီ ေခါင္းႀကီးေတြကေတာ့ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ဆြဲႏိုင္ေအာင္ပါ။ စကၠဴေတြနဲ႔လဲ ေခါင္းပံုစံ ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာလဲ က်မတို႔ မ်က္စိေ႐ွ႔မွာ စကၠဴစုတ္ေတြ ထည့္ထားတာ ျမင္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ စကၠဴစုတ္ေတြကို က်မတို႔က စကၠဴစုတ္ေတြလို႔ မမွတ္ရဘူးတဲ့။ အဲဒီအထဲမွာ အေလာင္းေတြ ပါတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမွာမွ က်မ ပထမဦးဆံုး နံမည္တခုကို ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲ့ဒီနာမည္ကေတာ့ ေမာ္စီတုန္းတဲ့။ ေမာ္စီတုန္းဆိုတဲ့နာမည္ကို အဲဒီအခိ်န္မွာမွ ပထမဦးဆံုး ၾကားဖူးတာပါ။ ေမာ္စီတုန္း က်ဆံုးပါေစ ေပါ့။ အဲ့ဒီလို ဆိုတယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေ႐ွ႔ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ ဆရာမက အဲဒီ ေခါင္းႀကီးကို မီး႐ိႈ႔ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ က်မက သူမ်ားေအာ္ရင္သာ ေနာက္ကေန တို႔အေရး လိုက္ေအာ္ရဲတာ။ က်မကေတာ့ မီး႐ိႈ႔ဖိုေတာ့ ေၾကာက္ပါတယ္။ ေၾကာက္ေတာ့ က်မက ေနာက္ဆုတ္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမက က်မကို ေ႐ွ႔ထြက္ခိုင္းတယ္။ က်မက အတန္းရဲ႔ ေမာ္နီတာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား)

"တင္တင္၀င္း နင္ေ႐ွ႔ထြက္ နင္မီး႐ိႈ႔ ရမယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက မ႐ိႈ႔ရဲဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ကို ကပ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို မၾကည့္ရက္တဲ့ နည္းနည္းအသက္ႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္က က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္စား ေျဖ႐ွင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ သူပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ မီး႐ိႈ႔တယ္။ (ရီသံမ်ား) က်မဟာ ဒီလို ႏိုင္ငံေရးမ႐ွိေအာင္ ည့ံတယ္ဆိုတာ က်မ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါ က်မရဲ႔ စီးပြါးေရး ညံ့ဖ်င္မႈ၊ ႏိုင္ငံေရး ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုသာ ညံ့တယ္။ က်မက ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုေတာ့ က်မဘ၀မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵတခုက စာေရးဆရာ ဘ၀တခုပါပဲ။ စတုတၳတန္းအ႐ြယ္ ကတည္းက က်မဟာ စာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးဆရာျဖစ္ဖို႔ က်မကို တြန္းအားေပးတဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြပါပဲ။ က်မဟာ ေက်ာင္းစာက လြဲၿပီးေတာ့ အျပင္ဘက္စာေပေတြကို မဂၢဇင္းေတြကို အမ်ား ဖတ္ခဲ့ ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မ မွတ္မိသေလာက္ေပါ့၊ က်မ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ စာေရးဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ စာေရးဆရာႀကီး ဓူ၀ံ၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယု၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ သူတို႔ စာအုပ္ေတြကို က်မ ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်မဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို အခုထိ မွတ္မိပါတယ္။ ဒါဟာ က်မအတြက္ ပထမဦးဆံုး ၀တၳဳပါ။ အဲ့ဒါကေတာ့ စာေရးဆရာႀကီးဓူ၀ံရဲ႔ 'မာလာ' လို႔ အမည္ရတဲ့ ၀တၳဳ ျဖစ္ပါတယ္။ 'မာလာ' ဟာ လက္သံုးလံုးေလာက္ ထူတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတအုပ္ပါ။ သူ႔ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မရဲ႔ က်မကိုယ္ပိုင္အျမင္နဲ႔ ဖတ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မက ကာတြန္းေတြပဲ ဖတ္ပါတယ္။ ကာတြန္းေတာင္မွ ထူရင္ မဖတ္ပါဘူး။ ခပ္ပါးပါးပဲ ဖတ္ပါတယ္။ တရက္က်ေတာ့ က်မ စတုတၳတန္း စာေမးပြဲအၿပီး ေက်ာင္းအားတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မ ေမေမက စာအုပ္တအုပ္ ယူလာေပးပါတယ္။

"သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္စမ္း" လို႔ က်မကို ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီ၀တၳဳက 'မာလာ' ၀တၳဳပါ။ က်မက စာအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လန္႔သြားတယ္။ "အား စာအုပ္ႀကီးက အထူႀကီးပါလားေမေမ" လို႔ ေျပာေတာ့ "ေအး ထူေတာ့ ထူတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီး စိတ္၀င္စားမွာပါ" တဲ့။ သမီးတို႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ စကားေျပာရင္ အင္မတန္ ႐ိုင္းတယ္တဲ့။ ကိုကိုရယ္၊ ညီမေလးရယ္ ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာဘူး၊ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္း အႀကီးနဲ႔အငယ္ကို နင္, ငါ သံုးတယ္တဲ့။ အဲ့ဒါ မေကာင္းဘူးတဲ့၊ ဒီေတာ့ သမီး ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္တဲ့အခါမွာ ဖတ္ၿပီးသြားရင္ သမီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လာလိမ့္မယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ လူေတြဟာ စကားေျပာရင္ သိပ္ယဥ္ေက်းတာပဲတဲ့။ ဖတ္ၾကည့္ပါတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မကလဲ ေမေမက ဖတ္ခိုင္းတယ္ဆိုရင္ ငါဖတ္ဖို႔ သင့္တာေပါ့။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေတြးၿပီးေတာ့ ေမ့ေမ့ေ႐ွ႔မွာပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ ဖြင့္ဖတ္ လိုက္ပါတယ္။ စ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို က်မ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ သူက အခန္း(၁) အဖြင့္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တခုရဲ႔ ျမင္ကြင္းနဲ႔ စထားပါတယ္။ အဲ့ဒီ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ၊ သံတိုင္ေတြေနာက္မွာ အက်ဥ္းသား ၁၀ ေယာက္ အက်ဥ္းက် ေနပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္လို႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အက်ဥ္းသား ေတြပါ။ တေယာက္က ေခါင္းေဆာင္၊ အဲ့ဒီေခါင္းေဆာင္နာမည္က ဗိုလ္နႏၵလို႔ ေခၚပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေနာက္ပါက ၉ ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ ၁၀ ေယာက္ကို ဒီကေန႔ ညေန ေနကြယ္လို႔ ႐ွိရင္ လည္ပင္းကို ႀကိဳးကြင္းစြပ္ၿပီး၊ မေသမခ်င္း ႀကိဳးေပးသတ္ခံရဖို႔ ဘုရင္က အမိန္႔ ခ်ၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ အားလံုးဟာ ဒီကေန႔ ညေနမွာ ေသမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္႐ြ႔ံတုန္လႈပ္ေနပါတယ္။ တပည့္ေတြဟာ ငိုတဲ့သူက ငိုေနၾကတယ္။ နံရံကို လက္သီးနဲ႔ထိုးၿပီး ေအာ္တဲ့သူက ေအာ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ ေဒါသတႀကီး စကားေျပာတဲ့သူက ေျပာေနၾကတယ္။ အဲ့ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္နႏၵက ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တယ္။ "သူတို႔ခမ်ာ ငါ့ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈကို လိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူတို႔ဟာ ႀကိဳးေပးၿပီး အသတ္ခံရေတာ့မွာပါလား၊ သူတို႔ေတြ အေသေျဖာင့္ေအာင္၊ ေသျခင္းတရားကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ ေအာင္ ငါ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပမွ ျဖစ္မယ္" လို႔ သူ႔ဖာသာသူ ေတြးၿပီးေတာ့ သူ ကဗ်ာလကၤာတပုဒ္ ႐ြတ္ျပပါတယ္။ အဲ့ဒီကဗ်ာကေတာ့ အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီး ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ အမ်က္ေျဖ အလကၤာလို႔ အမည္ရတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ပါ။ "သူတည္းတေယာက္၊ ေကာင္းဖိ္ု႔ေရာက္မူ၊ သူတေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည္း" အဲ့ဒီကဗ်ာပါ။ သူက အဲ့ဒီကဗ်ာကို ႐ြတ္တဲ့အခါမွာ စာေရးဆရာက ဘယ္လိုဖြဲ႔ထားသလဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္နႏၵသည္ သူ၏ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔ထိုကဗ်ာကို ႐ြတ္ဆို၏တဲ့။ အဲ့ဒီမွာ က်မက နည္းနည္း ကေလး နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ဗိုလ္နႏၵကို က်မသိတာက သူပုန္ဗိုလ္လို႔ က်မသိပါတယ္။ သူပုန္ဗိုလ္ တေယာက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီလို ဖြဲ႔သလဲ ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးဆိုတာ သူပုန္ဗိုလ္ကို ဖြဲ႔ရမယ့္ စကားမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ သူရဲေကာင္းေတြ ဟီး႐ိုးေတြကိုသာ သံုးရမယ့္ စကားပါ။ ဒီေတာ့ က်မအျမင္မွာ သူပုန္ဗိုလ္ဆိုတာ လူဆိုးပဲ၊ လူဆိုးတေယာက္ကို ေအာင္ျမင္လွေသာ အသံ၀ါႀကီးနဲ႔လို႔ ဖြဲ႔တာဟာ နည္းလမ္း မက်ဘူးလို႔ က်မရဲ႔ စတုတၳတန္း အျမင္နဲ႔ ေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ေမေမ့ကို ေမးမိတယ္။ ေမေမလို႔ ဗိုလ္နႏၵဟာ ဘာလဲလို႔၊ အဲ့ဒီလို ေမးေတာ့ ေမေမက ဇာတ္လိုက္တဲ့၊ (ရီသံမ်ား) က်မပိုၿပီးေတာ့ နားမလည္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ (ရီသံမ်ား) သူပုန္ဗိုလ္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ ဇာတ္လိုက္လို႔လဲ ေျပာေသးတယ္၊ က်မ အဲ့ဒီမွာ အဲ့ဒီႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၿပီး နားမလည္ဘူးေပါ့။ က်မ အျပင္မွာ သူခိုးေတြ၊ ဓါးျပေတြ၊ သူပုန္ေတြ၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေတြ၊ အဲ့ဒါေတြ အကုန္လံုးက လူဆိုးေတြ စာရင္းထဲမွာ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလူဆိုးတေယာက္က ဘာျဖစ္လို႔ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္သလဲ က်မက ေမေမ့ကို ျပန္ေမးတယ္။ ေမေမလို႔ ေမေမ့ဥစၥာက ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ သူပုန္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္မလဲ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္လို႔ က်မကေျပာေတာ့ ေမေမက ျဖစ္ႏိုင္တာေပ့ါ သမီးရယ္တဲ့၊ တခါတခါက်ေတာ့ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္တဲ့ ႐ွင္ဘုရင္က ဆိုးေနရင္၊ ယုတ္မာေနရင္၊ ေကာက္က်စ္ေနရင္ သူပုန္ဆိုတာလဲ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္တဲ့။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)

အဲ့ဒီေတာ့မွ က်မ ေရးေရးေလး သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ က်မ ဒီ၀တၳဳကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီးေတာ့ ေမးေသးတယ္၊ ဟုတ္ပါၿပီလို႔ အဲ့ဒါဆိုလို႔႐ွိရင္ ဒီသူပုန္ဗိုလ္က ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ေနရတာ သူက ဘာျဖစ္လို႔ သူပုန္ဘ၀ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေရာက္သလဲ ေမေမလို႔ က်မက ျပန္ေမးတယ္။ ျပန္ေမးေတာ့ ေမေမကလည္း သူ႔သမီးကို စာဖတ္ေစခ်င္ေတာ့ ႐ွင္းျပတယ္၊ သူ႔ဘ၀တဲ့၊ သူကေတာ့ သူပုန္ဘယ္ဟုတ္မလဲ သမီးရယ္တဲ့၊ သူက ဘုရင့္သားေတာ္ တပါးပါ၊ သူတကၠသိုလ္ျပည္မွာ ပညာသြားသင္ေနတုန္းက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို သူ႔အေဖလက္ေအာက္က စစ္သူႀကီးတပါးက တိုက္ခိုက္ၿပီးေတာ့ သိမ္းယူထားတဲ့အတြက္ သူဟာ ျပန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူပုန္ဘ၀ကို ေရာက္ရတာပါတဲ့။ (လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားသြားပါတယ္၊။ ဟုတ္ပါၿပီေမေမ အဲ့ဒါဆိုရင္ သမီး ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီး ဒီဇာတ္လမ္းအဆံုးကို သိပ္သိခ်င္တာလို႔၊ အဲ့ဒီ ဇာတ္လမ္းအဆံုးကိုေတာ့ သမီးကို ႀကိဳၿပီးေတာ့ ေျပာပါအုန္းလို႔။ သူက သူ႔အေဖရဲ႔ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရရဲ႔လားလို႔ က်မ ေမးလိုက္တယ္။ က်မေမးလိုက္ေတာ့ ေမေမက ရတယ္ သမီးတဲ့။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူရသင့္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ စည္းစိမ္ကို သူျပန္ရသြားပါတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီလို က်မကို ေျပာပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ဒီဇာတ္လမ္းကို ႀကိဳက္လို႔ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ပါတယ္။ တကယ္လဲ ေမေမေျပာသလိုပဲ သူပုန္ဗိုလ္နႏၵဟာ သူရသင့္ရထိုက္တဲ့ သူ႔အေဖရဲ႔ ဒီနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားပါတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ သူထီးနန္းစည္းစိမ္ကို ျပန္ရသြားလဲ၊ အဲ့ဒါကို သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဓူ၀ံရဲ႔ 'မာလာ' စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မရဲ႔ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္အစပါပဲ။

က်မဟာ လူေတြကို စ႐ိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးဖြဲ႔ခ်င္တယ္။ လူဆိုးဆိုလဲ လူဆိုးစ႐ိုက္၊ လူေကာင္းဆိုရင္လဲ လူေကာင္းစ႐ိုက္ အဲ့ဒီလို ေရးဖြဲ႔ေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ဆင္ခ်င္တယ္။ အမွန္တရားဟာ ေ႐ွ႔မွာ ေရာက္သင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာေ႐ွ႔မွာ ေရာက္ဖို႔ က်မက ထည့္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒီလို စိတ္ေလးေတြဟာ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းကေနၿပီး က်မကို ပိုပို ပိုပို တြန္းအားေပးလာေတာ့ က်မဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္တခုထဲနဲ႔ က်မဟာ ႀကီးျပင္းခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အခါ ေျခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္နဲ႔ ဂုဏ္ထူး ၅ ခု ရသြားပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲဒီဂုဏ္ထူး ၅ ခုေလးကို က်မက ႏွေမ်ာၿပီးေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) က်မတို႔ ေခတ္တုန္းက ဂုဏ္ထူး ၆ ခုေတြ၊ ၅ ခုေတြ၊ ၄ ခုေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ေတြ အားလံုးဟာ ေဆးတကၠသိုလ္ကို၀င္ဖို႔ပဲ အာ႐ံု႐ွိၾကပါတယ္။ ႐ူပေဗဒ၊ ဓါတုေဗဒေတြကို မ၀င္ၾကပါဘူး။ မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ေစခ်င္တယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ကလဲ က်မရဲ႔ မိဘေတြက ေဆးတကၠသိုလ္ကို လိုက္ဖို႔ ေျပာလို႔ က်မကလဲ ဂုဏ္ထူးေလးကို အားနာလို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ကို ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၀င္ခဲ့ေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို လံုး၀၀ါသနာ မပါပဲ ေရာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေဆးပညာကလြဲရင္ အားလံုးကို စိတ္၀င္စားပါတယ္။ (ရီသံမ်ား)

က်မ တေန႔တေန႔ ဖတ္တဲ့ စာေတြဟာ ေဆးပညာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းမွာ စာၾကည့္တိုက္ ေကာင္းေကာင္း မ႐ွိဘူး၊ ေဆးေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္မွာ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးတခု က်မသြားေတြ႔တယ္။ အဲ့ဒီ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွာ က်မ မဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ၾကားဖူးၿပီးေတာ့ မဖတ္ဖူးတာ၊ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးတာ၊ ျမန္မာလို အဂၤလိပ္လို အစံုပါပဲ။ အဲ့ဒါႀကီးကို က်မ ျမင္ၿပီးေတာ့ ငါေတာ့ ဒီ ေဆးတကၠသိုလ္ ၇ ႏွစ္ အတြင္း ဒီစာအုပ္ေတြ ၿပီးေအာင္ဖတ္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ အျပင္စာေတြ ဖတ္ခဲ့တယ္။ အတန္းထဲမွာ စာသင္တဲ့အခါမွာ က်မက ေနာက္ဆံုးကေန မတ္တတ္ရပ္ပါတယ္။ ဆရာ စာေမးလြတ္ေအာင္လို႔ပါ။ ေ႐ွ႔မွာ ရပ္လို႔႐ွိရင္ ဆရာက လွမ္းလွမ္းၿပီး စာေမးလို႔ပါ။ စာသင္ရတဲ့အခါမွာလဲ က်မ အားက်စိတ္ လံုး၀မေပၚပါဘူး။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ ေရာဂါနံမည္ေတြ၊ ကုထံုးနာမည္ေတြ အဲ့ဒါေတြ အားလံုးဟာ လူနံမည္ေတြနဲ႔ ခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာ ေရာဂါတခုခုကို တေယာက္ေယာက္က ႐ွာေတြ႔သြားၿပီဆိုရင္ အဲ့ဒီလူရဲ႔ နာမည္ကို ေ႐ွ႔မွာတပ္ၿပီးေတာ့ နံမည္နဲ႔ ေရာဂါနံမည္ ေပးပါတယ္။ ဥပမာ ေကာ့ ဆိုတဲ့သူက ေရာဂါတခုကို ႐ွာေဖြေတြ႔ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ေကာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အဆုပ္ေရာဂါကို ေကာ့ Lung ေကာ့ဒစိေပါ့။ ေကာ့ရဲ႔ေရာဂါလို႔ နံမည္ တပ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပဲေလာ့ လို႔ေခၚတဲ့ ျပင္သစ္သမားေတာ္ႀကီး တေယာက္က ႐ွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေရာဂါ၊ ေမြးရာပါ ႏွလံုးေရာဂါ၊ အဲ့ဒါဆိုလို႔ ႐ွိရင္ ပဲေလာ့တက္ထြာေလာ္ဂ်ီလို႔ သူတို႔က နံမည္ေပးပါတယ္။ ပဲေလာ့ ႐ွာေတြ႔ခဲ့ေသာ ေရာဂါ၊ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေထာင္ေပါင္း၊ ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေန႔စဥ္ က်မတို႔ စာက်က္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီလို က်က္ေနတဲ့အခါမွာ ဒီနံမည္ေတြကို က်က္ၿပီးေတာ့ ငါသူတို႔ ဘ၀ကို အားက်လိုက္တာ ဆိုတဲ့စိတ္မ်ား ၀င္ခဲ့မိသလားလို႔ အခုေန က်မျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်မ နည္းနည္းမွ အားက်စိတ္ မ၀င္ခဲ့ပါဘူး။ တခါတခါ သူတို႔ကို ၿငိဳေတာင္ၿငိဳျငင္ မိပါတယ္။ သူတို႔ဟယ္ ႐ွာလိုက္ ေဖြလိုက္ၾကတာ၊ ေတြ႔ပဲ ေတြ႔ႏိုင္လြန္းတယ္၊ သူတို႔ ႐ွာၿပီးေတာ့ ေတြ႔ေတာ့ ငါတို႔မွာ စာေတြ က်က္လို႔ကို မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေလာက္ထိေအာင္ က်မ ေမတၱာပို႔ခဲ့ ပါတယ္။ ဒါ က်မ ေဆးေက်ာင္းသူဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။

ဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ စာေမးပြဲေတြ နီးေတာ့ စာေလးက်က္လိုက္၊ ေအာင္လိုက္၊ တခါတေလ တခါတည္းနဲ႔ မေအာင္လို႔ ႏွစ္ခါျပန္ ေျဖရပါတယ္။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဆပ္ပလီမန္ထရီဆိုတာ ႐ွိပါတယ္။ ဆပ္ပလီမန္ထရီက စာေမးပြဲ က်ၿပီးေတာ့ က်တဲ့ဘာသာကိုပဲ ျပန္ေျဖရတာပါ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ဆပ္ပလီမန္ထရီသာ မ႐ွိခဲ့ရင္ က်မ တတန္းႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ ေနရဖို႔ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ က်မ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္လာေတာ့ ဒီလို ခပ္ညံ့ညံ့ ေဆးေက်ာင္းသူတေယာက္က ဘယ္လိုဆရာ၀န္မ်ိဳးျဖစ္မလဲ။ ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ သေဘာေပါက္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း႐ွိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ပိုၿပီးေတာ့ ပံုေပၚသြားေအာင္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္သြားေအာင္ က်မ ကာတြန္းေလးတပုဒ္နဲ႔ ဥပမာေပးခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာတြန္းေလးကို ေရးဆြဲတဲ့သူ ဘယ္သူလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မည့ံတဲ့အထဲမွာ အဲ့ဒါလဲ ပါပါတယ္။ က်မက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကို ေတာင္ ေမးၾကည့္ပါေသးတယ္။ ကာတြန္းဟာ က်မ အခုထိ သတိရေနေသးတယ္ဆရာလို႔ ဆရာမ်ား ဆြဲခဲ့ သလားလို႔ က်ေနာ္ မဆြဲခဲ့ ပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်မရင္ထဲမွာ အဲ့ဒီ ကာတြန္းေလးဟာ အခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲတင္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္ ငါနဲ႔ တူလိုက္ေလျခင္း၊ အဲ့ဒီ ကာတြန္းအေတြးေလးကို က်မ ေျပာျပမယ္။ သူက တမ်က္ႏွာ ကာတြန္းပါ။ မဂၢဇင္းရဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ပံု၊ မဂၢဇင္းမွာ တမ်က္ႏွာ ၄ ခု ေလာက္ပါတယ္။ တခါတေလ ၆ ခုေလာက္ပါတယ္။ အခု က်မကာတြန္း အကြက္ ၆ ကြက္ပါတဲ့ ကာတြန္းပါ။ သူက ပထမဦးဆံုး အကြက္မွာ လူမမာတေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္ႀကီး စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတယ္၊ လူနာရဲ႔ ေဘးနားေလးမွာ လူနာရဲ႔ ဇနီးလို႔ ထင္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးက တေယာက္၊ သူက က်ံဳ႔က်႔ံဳေလးထိုင္ၿပီးေတာ့ စိတ္ပူေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူနာကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေဘးနားမွာေတာ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္က လူနာကို နားၾကပ္ကေလး နားမွာေထာက္ၿပီး စမ္းသပ္ေနပါတယ္၊ အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအကြက္။ ဒုတိယအကြက္ကေတာ့ အဲဒီဆရာ၀န္ကို ကာတြန္းဆရာက ပံုႀကီးခ်ဲ႔ၿပီး ဆြဲပါတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို အဓိက ထားတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္လံုးက ဘာမွမသိတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ိဳးပါ။ မ်က္လံုးေလးက လည္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ကြက္႐ွင္မတ္ေပါ့ ေမးခြန္းလကၡဏာေလးနဲ႔၊ သူ႔ရဲ႔ေဘးနားမွာ ႐ႈပ္ေနတဲ့ သပြတ္အူလို ပံုစံေလးနဲ႔။ ဘာေရာဂါပါလိမ့္ သူေတာ္ေတာ္ဦးေဏွာက္ေျခာက္ ေနၿပီလို႔ ကာတြန္းၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ သိေအာင္ ကာတြန္းဆရာက ဆြဲထားပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဒုတိယအကြက္။ ေနာက္ တတိယအကြက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ကိုပဲ အသားေပးၿပီး ဆြဲထားတယ္၊ ဆရာ၀န္ရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာ ေစာေစာက ျမင္ေနရတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ႐ွိေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြက ေတာက္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ေခါင္းေပၚမွာလဲ ေစာေစာက ကြက္႐ွင္မတ္ေတြ၊ သပြတ္အူေတြ မ႐ွိေတာ့ပဲနဲ႔ လင္းေနတဲ့ ဖန္သီးေလးတလံုးကို ေခါင္းေပၚမွာ ဆြဲထားပါတယ္။ ဖန္သီးေလးေဘးမွာ အေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ သူဘာေရာဂါလဲဆိုတာ ႐ွာလို႔ ရၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ က်မတို႔ သိေစပါတယ္။ ေနာက္ စတုတၳကြက္မွာေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က သူတပ္ထားတဲ့ နားက်ပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးဘက္ကို လွည့္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ လူမမာဟာ အသက္မ႐ွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒါက စတုတၳအကြက္ေပါ့။
ေနာက္ ပဥၥမအကြက္ကို ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စန္႔စန္႔ႀကီး အိပ္ေနတဲ့ လူမမာဟာ ေငါက္ကနဲ ထထုိင္ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္ကုိ ေဒါသတႀကီး ျပစ္တင္ဆဲဆုိ ရန္ေတြ႕ေနတဲ့ ပုံကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားပါတယ္။ အဓိပၸါယ္က သူမေသေသးဘဲနဲ႔ ေသၿပီ ေျပာရသလားေပါ႔။ (ရယ္သံမ်ား)။
ေနာက္ ဆံုးအကြက္က်ေတာ့မွ ေစာေစာတုန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ေလးထိုင္ၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔ေယာက်္ားကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူမမာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ေယာက်္ားဘက္ကို လက္ညႇိဳး ေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီးေတာ့ '႐ွင္ ဆရာ၀န္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ မသိခ်င္နဲ႔' အဲ့ဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)

အဲ့ဒီေတာ့ ကာတြန္းထဲက ဆရာ၀န္လို က်မဟာ၊ ကာတြန္းထဲက လူနာ႐ွင္မိန္းမလို အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔တဲ့အခါ က်မရဲ႔ေဆးခန္းဟာ လူနာေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေဒါက္တာ တင္တင္၀င္း ဆိုတာ နံမည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္။ ေစာေစာက ေဒါက္တာ တင္ေမာင္သန္းေျပာသြားတဲ့ ပူေဖာင္းေလးေတြလဲ ပါတာေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ကာတြန္းေလးနဲ႔ ဥပမာ ေပးတာပါ။ က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို က်မ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခု က်မေျပာျပရင္ ပိုၿပီးေတာ့ သေဘာေပါက္ သြားမယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်မလို ခပ္ညံ့ညံ့ဆရာ၀န္ေတြသာႀကံဳရမယ့္ အခ်က္ပါ။ ေတာ္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ဒါမ်ိဳး လံုး၀ ႀကံဳရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်မဟာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၃ လ ေလာက္အခ်ိန္မွာ ႀကံဳရတဲ့ အျဖစ္ကေလးပါ။ ၃ လ ဆိုေတာ့ ဘာအေတြ႔အႀကံဳမွ မ႐ွိေသးပါဘူး။ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေဆးကုေနဆဲ၊ ေက်ာင္းစာနဲ႔ ျပင္ပေလာကနဲ႔ကို ထင္ဟပ္ၾကည့္ေနဆဲ အခ်ိန္ပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ တညေန က်မ ေဆးခန္းဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႔ ေဆးခန္းထဲ လူနာႏွစ္ေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ တေယာက္က က်မ ကုလက္စ၊ တေယာက္က သူ႔အလွည့္ေရာက္ဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္ဘက္ကေန အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေဆးခန္းထဲ ၀င္လာပါတယ္။ ဆရာမ ဆရာမ လူနာအေရးႀကီးေနလို႔ အိမ္ပင့္ခ်င္လို႔ပါတဲ့။ အဲဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မက လူနာတေယာက္ကို ေဆးကုလက္စဆိုေတာ့ ခဏေစာင့္ပါဦး၊ ဒီက လူနာၿပီးရင္ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ေျပာေတာ့၊ ဟာ ဘယ္ေစာင္လို႔ ျဖစ္မလဲဆရာမတဲ့၊ ဟိုမွာက အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ လူမမာက သတိ လစ္ေနတာပါတဲ့။ သတိလစ္တယ္ဆိုေတာ့ အေရးႀကီးၿပီေပါ့၊ က်မက ကုလက္စလူနာကို ေဆးေတြ ဘာေတြ ေပးၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့ လူနာကို ေစာင့္မ်ားေစာင့္ႏိုင္မလားလို႔ က်မအေရးႀကီးတဲ့ လူနာေနာက္ကို လိုက္ခ်င္လို႔ပါလို႔ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီ လူနာကလဲ သေဘာေကာင္းပါတယ္၊ လိုက္သြားပါဆရာမ က်မ ေစာင့္ပါမယ္တဲ့။

အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ ေဆးအိတ္ကို ေပးၿပီးေတာ့ လူနာ႐ွင္ အမ်ိဳးသမီးေနာက္ လိုက္သြားပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ေႏြရာသီပါ။ ေႏြရာသီမွာ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ေတာ္ေတာ္ ပူပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ပူသလဲဆိုရင္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီၾကားမွာ ေရလံုး၀ မခ်ိဳးရဘူးလို႔ အာဏာပိုင္ေတြက တားျမစ္ထားတဲ့အထိ က်မတို႔ ေရနံေခ်ာင္းက ပူပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ၿဗဳန္းကနဲ လဲက်ၿပီး ေသဆံုးသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အာဏာနဲ႔ တားျမစ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေစတနာနဲ႔ အာဏာသံုးတာပါ။ တခါတခါ အာဏာဟာ ေစတနာနဲ႔လဲ သံုးတတ္ပါတယ္။ (ရီသံမ်ား၊ လက္ခုပ္သံမ်ား)
အဲ့ဒီေတာ့ က်မက လူနာအိမ္ကို လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာလဲ က်မ စဥ္းစားေနတာေပါ့။ ေရခ်ိဳးရင္ အႏၱရာယ္႐ွိတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ေမးၾကည့္တယ္ ဘာျဖစ္တာလဲေျပာ ဆိုေတာ့၊ က်မ အမႀကီးပါတဲ့၊ ေစ်းကေန မၾကာေသးခင္က ျပန္လာပါတယ္တဲ့။ ပူပူအိုက္အိုက္နဲ႔ ေစ်းက ျပန္ျပန္ခ်င္း ေရတန္းခ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ကတည္းက သတိလစ္သြားတာ အခုခ်ိန္ထိ သတိျပန္လည္ မလာပါဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒါဟာ ေရခ်ိဳးမွားလို႔ အပူ႐ွပ္တယ္ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ သာမိုမီတာ တိုင္းရမယ္။ စိတ္ထဲမွာ စြဲသြားတယ္။ လူနာအိမ္ေရာက္ေတာ့ လူနာက အမ်ိဳးသမီးပါ။ ခပ္၀၀၊ ထြားထြား၊ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကို က်မက ေဘးကေန ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ပံုစံက မလႈပ္မ႐ွက္ ပံုစံပါ။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မ သာမိုမီတာေလးကို ယူၿပီးေတာ့ သူ႔ပါးစပ္ကို တိုင္းဖို႔ သူ႔ပါးစပ္ကို ဖြင့္ပါတယ္။ သူ႔ပါးစပ္က ဖြင့္လို႔ မရဘူး။ သြားစိေနတယ္။ က်မကလဲ ဘယ္ရမလဲ သြားစိေနေတာ့ သူ႔ခ်ိဳင္းထဲ တိုင္းလိုက္တာေပါ့။ သာမိုမီတာနဲ႔ ခ်ိဳင္းထဲတိုင္းေတာ့ အဖ်ား ႐ွိ မ႐ွိေပါ့။ က်မထင္သေလာက္ မဖ်ားဘူး။ ဒါနဲ႔ က်မက ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ေတြ ဘာေတြ တိုင္းၾကည့္ေသးတယ္။ ေသြးဖိအားက သိတ္ၿပီေတာ့ မ်ားဘူး။ ေနာက္အဆုတ္ကို နားေထာင္ၾကည့္ ေတာ့ အဆုပ္မွာ အသက္႐ွဴသံ လံုး၀ မၾကားရပါဘူး။ အဲ့ဒါလဲ က်မက အားမေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ႏွလံုးကို ေထာက္စမ္းၾကည့္ ပါတယ္။ ႏွလံုးကလဲ တခ်က္မွ မခုန္ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ နားၾကပ္ေလးကိုခ် လူမမာ႐ွင္ဘက္ လွည့္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းနည္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေျပာေတာ့မလို႔ မေျပာရေသးဘူး၊ ေျပာမလို႔ ႐ွိေသးတယ္။ က်မရဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတခ်က္ ၀င္လာပါတယ္။ အဲ့ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ရဲ႔ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြက က်မတို႔ကို သင္ထားတာ ႐ွိပါတယ္။ လူမမာတေယာက္ကို စမ္းသပ္ၿပီးတဲ့အခါ သူေသၿပီလို႔ မေျပာမီ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ရမယ္။ အဲဒီ ေနာက္ဆံုးနည္းေတြနဲ႔ စမ္းသပ္ၿပီးမွ လူနာေသၿပီလို႔ ခိုင္လံုမွသာ လူနာ႐ွင္ကို အတည္ျပဳေပးရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့၊ ဟုတ္ၿပီ အဲ့ဒါဆိုရင္ လူနာတေယာက္ အသက္မ႐ွဴ႐ံု၊ ႏွလံုးမခုန္႐ံုနဲ႔၊ ေသၿပီလို႔ ေျပာလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္နည္းနဲ႔ စမ္းသပ္ရဦးမယ္၊ အဲ့ဒီနည္းကို ႐ွာပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးစမ္းသပ္နည္းဟာ ဘာလဲလို႔ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ က်မစဥ္းစားတယ္။ ငါ့ကို ဆရာႀကီးေတြက သင္ေပးလိုက္တယ္၊ ဘာလဲ မသိဘူး၊ ေနာက္ဆံုးနည္း ႐ွိတယ္တဲ့။ စဥ္းစားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ ေဘးကလူေတြကလဲ က်မကို ေငးၾကည့္လို႔၊ က်မလဲ စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္း အေျဖမေပၚေတာ့ လူနာေဆးထိုးဖို႔ လာခ်တဲ့ ေရေႏြးဇလံုထဲကို က်မ အပ္ေတြထည့္၊ ပိုက္ေတြထည့္ ပိုက္ကေလးကို ေရေႏြးစုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္၊ စုပ္လိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္နဲ႔ ေခါင္းထဲကေတာ့ သပြတ္အူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ငါဘာလုပ္မလဲလို႔။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်မ သတိရသြားပါတယ္။ ဇေ၀ဇ၀ါ မ်က္လံုးေတြ အကုန္ေဖ်ာက္ၿပီး မ်က္ႏွာထား ခပ္တည္တည္နဲ႔ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီး ဆီကေန က်မကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတခုေပးပါလို႔ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ကဗ်ာကယာပဲ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးထိုးေပးတယ္။ သူ႔ဆီက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ယူၿပီးေတာ့ လူမမာရဲ႔ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၿပီးေတာ့ က်မ မီးထိုးၾကည့္ပါတယ္။ သာမန္လူေတြဟာ မ်က္လံုးကို မီးေရာင္နဲ႔ လွ်ပ္တျပက္ ထိုးလိုက္လို႔ ႐ွိရင္ အဲ့ဒီ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္က မီးေရာင္ကို တံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ သူငယ္အိမ္ က်ယ္ရာကေန က်ဥ္းသြားရပါတယ္။ က်ဳ႔ံ၀င္သြားရပါတယ္။ အခု က်မရဲ႔ လူနာက လက္ႏွီပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ ထိုးလိုက္ေပမယ့္ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ က်ယ္ျမဲက်ယ္လ်က္ပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီတဖက္ မေသခ်ာေသးဘူး၊ ေနာက္တဖက္ ထပ္ထိုးၾကည့္ပါတယ္။ ထပ္ထိုးၾကည့္ေတာ့ ေနာက္တဖက္ကလဲ က်ယ္ျမဲ က်ယ္လ်က္ နည္းနည္းမွကို မလႈပ္ပါဘူး။ ေသခ်ာၿပီ ဆိုေတာ့မွ က်မက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးကို ခ်၊ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လူမမာနားေတာ့ မေနရဲဘူး၊ ၀ုန္းဆို ထထိုင္ၿပီး ဖက္လိုက္မွာစိုးလို႔၊ လူနာ႐ွင္ဘက္ကို ကပ္သြားၿပီးေတာ့ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အမႀကီးလို႔ ေျပာရမွာေတာ့ က်မ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ အမႀကီးရဲ႔ လူမမာက အသက္မ႐ွိေတာ့ ပါဘူးလို႔၊ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ လူနာ႐ွင္ မိန္းမက က်မ ထင္သားပဲ ဆရာမတဲ့။ အဲ့ဒီလို ေျပာပါတယ္။ က်မ ေတာ္ေတာ္ ႐ွက္သြားတယ္။ ငါ့မွာေတာ့ ဒီလူနာ ေသ မေသ စဥ္းစားလိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ႀကိဳၿပီးေတာ့ သိေနခဲ့ပါလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မဟာ ထိုင္ရာကေန ထၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ႐ွက္ပါတယ္။ ႐ွက္တာနဲ႔အမွ် ေဒါသလဲထြက္။ ငါ့ကို ဒီလူနာ ေသမွန္း သိလ်က္နဲ႔ ေသေနတယ္လို႔ ထင္ေနလ်က္သားနဲ႔၊ ငါ့ေဆးခန္းကို ပိတ္ၿပီး လာခဲ့ရေအာင္ ငါ့ကို ေခၚတယ္။ က်မဟာ ေဒါသနဲ႔ ေဟာက္ထည့္လိုက္တယ္။ လူနာေသတယ္လို႔ ထင္လ်က္သားနဲ႔ က်မကို ဘာျဖစ္လို႔ လာေခၚတာလဲ၊ က်မမွာျဖင့္ ေဆးခန္းလူနာေတြ ပစ္ထားခဲ့ရတာ၊ ႐ွင္အဓိပၸါယ္မ႐ွိဘူး။ ဘာလို႔ လာပင့္တာလဲ ေဟာက္လိုက္ေတာ့၊ လူနာ႐ွင္အမ်ိဳးသမီးက မ်က္ႏွာေလး ခ်ၿပီး ေျပာပါတယ္။ ဆရာမရယ္ ေသတယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာမဆီက အတည္ျပဳခ်က္ေလး ယူခ်င္လို႔ပါတဲ့။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒါ က်မဘ၀ရဲ႔ အင္မတန္ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတခုပါ။ ဒီေတာ့ က်မဟာ ဆရာ၀န္ဘ၀မွာလဲ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ ဆရာ၀န္ပါ။

ဘယ္ေလာက္ ညံ့ဖ်င္းသလဲဆိုရင္ က်မ လူမမာေတြ အိမ္ေတြ လိုက္သြားတယ္၊ ခေလးေမြးေပးရတယ္၊ ညႇပ္နဲ႔ ဆြဲေမြးေပးရတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မဟာ သားဖြါးမီးယပ္ပညာ႐ွင္ေတြလို ခံစားရပါတယ္။ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ အလံုး အႀကိတ္ေလးေတြ၊ အဆီလံုးေလးေတြ ခြဲစိတ္ရတာကိုပဲ က်မဟာ ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ႀကီးလို က်မ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပင္ဘက္မွာ ေဆးပညာနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ဘာေတြ ေတြးထင္ေနသလဲ၊ ဘာေတြ စီစဥ္ေနၾကသလဲ က်မ မသိပါဘူး။
ဒိထက္ပိုညံ့တာတခုက က်မတို႔ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေတာ့ေနာက္မွာ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႔ ျပည္သူ႔ ေဆး႐ံုေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံု ေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔က ဘြဲ႔ရ႐ံုနဲ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့စိတ္႐ွိရင္ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အခြင့္အေရးရေအာင္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖရပါတယ္။ အဲ့ဒီက စာေမးပြဲေတြကေတာ့ ၀န္ထမ္းေ႐ြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေရးအဖြဲ႔က က်င္းပေပးတဲ့ စာေမးပြဲေတြပါ။ အဲ့ဒီ စာေမးပြဲေတြက ေျဖၿပီးေအာင္မွသာ က်မတို႔ဟာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခြင့္ ႐ွိပါတယ္။ က်မဟာ ဘြဲ႔ရရျခင္း တိုင္းျပည္ကို အင္မတန္ အက်ိဳးျပဳခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကိုလဲ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ က်မ စာေမးပြဲေတြ ေျဖပါတယ္။ ေျဖတိုင္း ေျဖတိုင္း က်ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးတႀကိမ္မွာေတာ့ ေရးေျဖစာေမးပြဲ ေအာင္သြားတယ္။ ေအာင္သြားေတာ့ က်မတို႔ က်က္ရတဲ့ စာေတြကလဲ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ပါပါတယ္။ ျမန္မာစာ ပါပါတယ္။ ဗဟုသုတ ပါပါတယ္။ ေဆးပညာေတာ့ မပါပါဘူး။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မတို႔ ေရးေျဖေအာင္သြားတဲ့အခါ က်မ ရန္ကုန္ကို လာၿပီး ႏႈတ္ေျဖ ေျဖရပါတယ္။ ႏႈတ္ေျဖေျဖေတာ့ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေလးေယာက္ စုၿပီး တအိမ္မွာ တည္းတယ္။ တည္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ က်မတို႔ အကုန္ဖတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက (အိတ္စ္) ေရာဂါ ကမၻာမွာ လူသိခါစ၊ ေရာ့ဟဒ္ဆန္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီေရာဂါကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သိကုန္ၾကပါၿပီ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ဒီေရာဂါဟာ မထင္႐ွားေသးတဲ့အတြက္ က်မတို႔ သိပ္စာမက်က္ရပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အိတ္စ္ေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးေပၚနည္းေတြ၊ ျဖစ္ပြါးတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ၊ ဆက္သြယ္မႈေတြ အားလံုးကို က်မတို႔ တညလံုး ဖတ္ရတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တေန႔ က်မတို႔ အဆင္သင့္ပဲေပါ့။ ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာေမးေမး အားလံုးရၿပီလို႔ ဆိုၿပီး ရင္ေကာ့ၿပီး စာေမးပြဲခန္းထဲ ၀င္သြားပါတယ္။ ၀င္သြားေတာ့ က်မတို႔ကို ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြက က်မထင္ထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဘာတခုမွ မေမးပါဘူး။ က်မ မထင္မွတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြပဲ ေမးပါတယ္။ အဲ့ဒီ ေမးခြန္းေတြဟာလဲ က်မတခါမွ မၾကားဘူးတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။ ဘာေမးခြန္းေတြလဲ ဆိုတာေတာ့ က်မ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ မမွတ္မိလို႔ပါ။ အဲ့ဒီေမးခြန္းေတြကို ေမးၿပီးေတာ့ က်မကလဲ မေျဖႏိုင္ပါဘူး။ က်မကို ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့တာ ေမးပါ။ က်မ အကုန္ရပါတယ္ ေျပာေတာ့ အဲ့ဒါေတြ မေမးဘူးတဲ့၊ ငါတို႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကိုပဲ ေျဖရမယ္တဲ့။ က်မ စာေမးပြဲ က်ခဲ့ပါတယ္။ က်မ အင္မတန္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို မထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါ။ အဲ့ဒါ က်မတို႔ ဘြဲ႔ရခါစ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀) ႏွစ္ကေပါ့။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေျခအေန တမ်ိဳးေျပာင္းသြားပါၿပီ။

တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚလ်က္ ႐ွိပါတယ္။ ၿမိဳ႔နယ္ေဆး႐ံုေတြ၊ ေက်းလက္က်န္းမာေရးဌာနေတြမွာ ဆရာ၀န္ေတြ လိုေနပါတယ္တဲ့။ အရင္တုန္းက တႏွစ္တႏွစ္ ေအာင္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ငါးရာ ခုႏွစ္ရာေလာက္ ႐ွိပါတယ္။ ေခၚတဲ့ဆရာ၀န္က ၁၅၀ ေလာက္ပဲ ႐ွိပါတယ္။ အခုေတာ့ တႏွစ္တႏွစ္ ဘယ္ေလာက္ေအာင္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေခၚတဲ့သူေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေျဖတဲ့သူတိုင္းကို အေအာင္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျဖတဲ့သူ တေျဖးေျဖး နည္းသြားပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ အရင္တုန္းက တိုင္းျပည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ က်မဟာ အခုအေျခအေနမွာ သြားၿပီးေတာ့ ေျဖရင္ ေအာင္မယ္ဆိုတာ က်မ သိပါတယ္။ အခုေတာ့ က်မ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့စိတ္ မ႐ွိတာလား၊ အသက္ကပဲ ႀကီးသြားတာလား မသိပါဘူး။ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ က်မဟာ ခပ္ညံ့ညံ့ ျပင္ပေဆးကု ဆရာ၀န္ဘ၀နဲ႔ပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေနထိုင္လ်က္ ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒါက က်မရဲ႔ ဆရာ၀န္ဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။

ဆရာ၀န္ဘ၀ ေျပာၿပီးေတာ့ စာေရးဆရာဘ၀ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြကို ၀န္ခံလိုပါတယ္။ က်မ စာေရးဆရာအျဖစ္ ဘာေတြညံ့သလဲ ဆိုတာကေတာ့ က်မရဲ႔ ၀တၳဳေဆာင္းပါး ေတြကို ဖတ္တဲ့ ပရိသတ္ေတြအေနနဲ႔ ထူးၿပီးေတာ့ ၀န္ခံစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ သေဘာေပါက္ၿပီးသားလို႔ က်မ ယူဆပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မစာေရးတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မရဲ႔ အေရးအသားေတြ၊ ဇာတ္လမ္းတည္ေဆာက္ပံုေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ ညံ့ဖ်င္းတာကိုေတာ့ က်မ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ညံ့ဖ်င္းတာကိုေတာ့ က်မ ေျပာလိုပါတယ္။ က်မဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္လို႔သာ ျဖစ္လာရတယ္၊ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါဘူး။ စာေရးဆရာ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္သလဲလို႔ တေယာက္ေယာက္က ေမးလိုက္တဲ့အခါမွာ က်မ အိုးနင္းခြက္နင္း အျမဲျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာေျဖလို႔ ေျဖရမွန္း မသိပါဘူး။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ အခုအခ်ိန္က်မွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရတယ္။ အရင္တုန္းက က်မ မသိပါဘူး။ အခုအခ်ိန္လဲ က်မ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္စဥ္းစားမိသလဲဆိုေတာ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရလို႔ပါ။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ကို အားလံုးသိၾကမွာပါ။ အဲ့ဒီဆရာမႀကီးက စာေရးတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ သူက ဘာကို ဥပမာျပသလဲဆိုေတာ့ ဖိလစ္ပိုင္အမ်ိဳးသား အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာ ဟိုေဆးရီေဇာ္နဲ႔ ဥပမာ ျပပါတယ္။ ေဒါက္တာ ရီေဇာ္ဟာ သူစာေရးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက သူႏိုင္ငံဟာ ကိုလိုနီႏိုင္ငံပါ။ သူ႔တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး မရေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူဟာ သူ႔တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ က်ေနာ္ စာ(၃)အုပ္ ေရးပါမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီစာ (၃) အုပ္ေရးၿပီးတဲ့ အထိ က်ေနာ့္တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရး မရေသးဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသ ပစ္လိုက္မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေက်ညာၿပီး စာေရးတဲ့ သူတေယာက္ပါ။ တကယ္လဲ သူစာအုပ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ေရးၿပီးတဲ့အခါမွာပဲ သူ႔တိုင္းျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရး ရသြားပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ နယ္ခ်ဲ႔အစိုးရက သူပုန္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ၿပီးေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ကြပ္မ်က္တာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ သူရဲေကာင္း ပီသစြာ က်ဆံုးသြားပါတယ္။ အဲဒီ ေဒါက္တာရီေဇာ္ရဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က ေရးျပလိုက္တဲ့အခါ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္႐ွက္သြားပါတယ္။ ငါ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ စာေရးတာလဲ။ သူမ်ားေတြမ်ား ရည္႐ြယ္ခ်က္က မြန္ျမတ္လိုက္တာ။ ျမင့္ျမတ္လိုက္တာ၊ ငါ့မွာေတာ့ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါလား၊ က်မေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေတြ ေလးငါးပုဒ္၊ လံုးခ်င္းစာအုပ္နဲ႔ ၀တၳဳေတြ ၃၀ ေက်ာ္၊ ငါဘာကို ေရးတာလဲ၊ အဲ့ဒီတခါ က်မ နည္းနည္းေတာ့ သေဘာေပါက္လာပါတယ္။ က်မဟာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတာ့ ႐ွိခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္ လဲ ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်မ၀တၳဳေတြထဲက က်မ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ က်မဟာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ျဖစ္တာနဲ႔အမွ် အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားေရး၊ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေရး၊ ကိုယ္က်င့္တရား ျမင့္ျမတ္ေရး အဲ့ဒါေတြကို က်မ ဦးတည္ခဲ့ပံုရပါတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ျပန္ၿပီးေတာ့ ဆင္ျခင္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဒါေတြေၾကာင့္ ေရးမိခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ဒါေတာင္ အခုခ်ိန္ထိ မေသခ်ာေသးပါဘူး။ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္တုန္းပါပဲ။ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႔လားလို႔ က်မကိုယ္က်မ မေသခ်ာေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါ ထင္ျမင္ခ်က္တခုပါ။ က်မ အဲ့ဒီလို ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးခဲ့မိတယ္လို႔ က်မ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ရပါတယ္။

ဒါက ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ က်မ ညံ့တာ၊ ေနာက္တခုက က်မတို႔ဟာ ၀တၳဳတပုဒ္ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးတဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႔စာကို စာဖတ္ပရိသတ္ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ႐ွိပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ဆီကို ပို႔ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးေတြ အျမဲ႐ွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႔ စာေတြ ေရးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖတ္ဖို႔ ေရးတာထက္ သူတပါးဖတ္ဖို႔ ေရးတာက ပိုၿပီးေတာ့ မ်ားပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မဟာ ပရိသတ္အတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီးေတာ့ ၀တၳဳေတြ အမ်ားႀကီး ေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပရိသတ္ဆီကို ရည္႐ြယ္ေသာ္လည္း ပရိသတ္ဆီကို မေရာက္ပဲ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြ၊ ကဗ်ာေလးေတြ ႐ွိပါတယ္။ အယ္ဒီတာစာပြဲက ဆုတ္ျဖဲၿပီးေတာ့ ေရာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အယ္ဒီတာ စာပြဲကေန ေက်ာ္သြားၿပီးမွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ က်မရဲ႔ ၀တၳဳေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတာ က်မ ခဏခဏ ႀကံဳရပါတယ္။ ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ဟာ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြဆီကို ပို႔တဲ့အခါမွာ ပရိသတ္ဆီေရာက္ေအာင္ က်မတို႔ ေရးႏိုင္ရပါမယ္။ ဘယ္လို အတားအဆီးပဲ႐ွိ႐ွိ ဘယ္လို အျဖတ္အေတာက္ပဲ ႐ွိ႐ွိ ဒါကို လွည့္ပတ္ၿပီး ပို႔ႏိုင္ရပါမယ္။ အေရးႀကီးတာက ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔က အဲ့ဒီလို မပို႔တတ္ဘူး။ က်မက ပိုၿပီးေတာ့ မပို႔တတ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ပရိသတ္ဆီကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးလိုက္ေပမယ့္ တခါတခါက်ေတာ့ ကံအေၾကာင္း မသင့္လို႔ ပရိသတ္ဆီကို မေရာက္ေတာ့ပဲ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတာ ႀကံဳရပါတယ္။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈပါ။ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ ၀တၳဳေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ ကဗ်ာေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက က်မ ကဗ်ာတပုဒ္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ကဗ်ာေလးက တိုတိုေလးပါ။

ကဗ်ာေလးေခါင္းစဥ္က 'ေလလြင့္သူရဲ႔တိမ္' လို႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၈) ႏွစ္ေလာက္က ေရးထားတာပါ။ က်မ အဲ့ဒီကဗ်ာကို ပရိသတ္ဆီပို႔ဖို႔ အခုအခ်ိန္ထိ ၃ ႀကိမ္တိတိ ပို႔ၿပီးပါၿပီ။ ၃ ႀကိမ္လံုးလံုး ေရေျမာင္းထဲပဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေလး ဘာေၾကာင့္ ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္သလဲဆိုတာ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ဆန္းစစ္ေပးပါလို႔ က်မ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ က်မ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကို ႐ြတ္ျပပါမယ္။ နဲနဲၾကာၿပီဆိုေတာ့ အလြတ္မရလို႔ စာ႐ြက္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ႐ြတ္ပါမယ္။

မုန္းတီးသူမ်ား
ေန႔စဥ္စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

မုန္းတီးမႈေတြ စားရတယ္ဆိုတာ တျခား စားစရာ မ႐ွိလို႔ စားရတာပါ။ က်မမွာက ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မုန္းတီးမႈကို စားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ တခ်ိဳ႔ေသာ သူေတြ၊ ကံေကာင္းတဲ့ သူေတြကေတာ့ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာေပါ့။ အဟာရ႐ွိတဲ့ အစားအစာေတြ အမ်ားႀကီး စားတဲ့အခါမွာ သူတို႔ရဲ႔ ဗိုက္ေတြကလဲ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ပိုပိုၿပီး ပူလာပါတယ္။ (ရီသံ၊ လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ ဒီပရိသတ္ထဲမွာ ဗိုက္ပူသူ ႐ွိရင္ (ရီသံမ်ား) တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဘီယာေသာက္လို႔ ဗိုက္ပူတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါေတြက တမ်ိဳးေပါ့။ က်မမွာေတာ့ သူမ်ားလို စားစရာ အဟာရလဲ သိတ္မ႐ွိ၊ လူပံုကို ၾကည့္လိုက္ပါ၊ လူပံုကလဲ ပိန္ပိန္ ပုပု ေသးေသးေလး၊ ဒါ အဟာရ မ႐ွိေလာက္ဖူးဆိုတာ သိေလာက္ပါတယ္ေနာ္။ က်မတို႔မွာက ဆန္စပါး။ ၀၀လင္လင္ မစားရ။ တခ်ိဳ႔ေတာ့ ဆန္စပါးတင္မကဘူး၊ ဘိလပ္ေျမေတြ ဘာေတြလဲ စားတတ္ၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ (ရီသံမ်ား) အဲ့ဒီေတာ့ က်မက စားစရာ မ႐ွိေတာ့ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ကိုယ့္ရဲ႔ မုန္းတီးမႈကို ကိုယ့္အမုန္းေတြကို ျပန္ၿပီး စားရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြန္အားျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအဓိပၸါယ္နဲ႔ က်မဟာ ကဗ်ာေလးကို အဲ့ဒီလို ေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။

မုန္းတီးမႈမ်ား
ေန႔စဥ္စားသံုးရင္း
ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

ႏွစ္သံုးဆယ္ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ား
ေလတိုက္စားလို႔ ၿငိမ္းခဲ့ၿပီ။

အဲ့ဒါကလဲ အဲ့ဒီကဗ်ာေရးေတာ့ က်မက အသက္ ၃၀ မို႔လို႔ ႏွစ္ ၃၀ ၾကာတဲ့ မီးလွ်ံမ်ားလို႔ ေရးတာပါ။ (ရီသံမ်ား)

လြဲေခ်ာ္သြားတဲ့ နာရီမ်ားအတြက္
အိပ္မက္ေတြကို ႐ွက္တိုင္း
အနက္႐ိႈင္းဆံုးဆိုတဲ့ ေသာကမ်ား
ဘုရားတရင္း စိန္ေခၚခဲ့ရၿပီ။

နာရီလြဲတာ၊ အခ်ိန္လြဲတာေတြ လူ႔ဘ၀မွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ က်မတို႔ မွန္းထားတာက တျခား၊ ျဖစ္သြားတာက တျခား၊ မွန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ကတျခား၊ ျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္က တျခား၊ အဲ့ဒါေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳရပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ က်မက အဲ့ဒီလို ေရးပါတယ္။ 'ဘုရားတရင္း စိမ္ေခၚခဲ့ရၿပီ' ဆိုတာလဲ က်မတို႔က စိမ္ေခၚတာေတာင္မွ ရဲရဲတင္းတင္း စိမ္မေခၚရဲပါဘူး။ ဘုရားကို အာ႐ံုျပဳၿပီးမွ စိမ္ေခၚရတာပါ (လက္ခုပ္သံမ်ား) ေနာက္တပိုဒ္ က်မ ဆက္ေရးပါတယ္။

ဂုဏ္သိကၡာေတြ ေႂကြမြၿပီး
စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ေအာက္
အမွန္တရားေတြ ေမွာက္က်သြားတဲ့အခါ
ဘ၀ဆိုတာ ေကာလဟလပါပဲ။

(လက္ခုပ္သံမ်ား) ဂုဏ္သိကၡာလဲ မ႐ွိဘူး၊ ကိုယ္စီးတဲ့ ဖိနပ္ေအာက္ အမွန္တရားကို ေမွာက္က်ပစ္လိုက္ တဲ့အခါ၊ ေမွာက္ခ်ပစ္လိုက္တဲ့အခါ ဘ၀ဆိုတာ ေကာလဟလ တခုထက္ မပိုပါဘူး။ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးကျဖင့္ အားက်စရာ မ႐ွိပါဘူး။ ဒီလိုဘ၀မ်ိဳးကို မက္ေမာစရာ မ႐ွိပါဘူး။ က်မက အဲဒီလို ေရးပါတယ္။

ေ႐ႊ႐ွာသူမ်ား
ေငြ႐ွာသူမ်ား
ေနရာယူသူမ်ား
အားလံုးရဲ႔ေနာက္မွာ
ငါ....
ေလဆာေရာင္ျခည္ေသနတ္နဲ႔ လူသတ္ခ်င္တယ္။

(လက္ခုပ္သံမ်ား) ဒါေပမယ့္ ဆိုတာက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ ကိုယ့္ဆႏၵေတြ လုပ္လို႔ မရဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ဒါေပမယ့္ကို ခံထားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္
ဘာေတြမွ ေတြးမေနနဲ႔။

ေတြးေနရင္လဲ ေမာ႐ံုပဲ။ ဘာေတြမွ ေတြးမေနနဲ႔ေတာ့။

တိမ္ေတြကိစၥ
ရာသီေတြရဲ႔ကိစၥ
ေလာကကို မေတာင္းဆိုလိုက္ေလနဲ႔
အိေျႏၵႀကီးတဲ့ေကာင္းကင္လို ေနလိုက္ေပါ့။

ေကာင္းကင္ဆိုတာကေတာ့ သူ႔ရဲ႔ေအာက္မွာ ျဖစ္ေနသမွ် ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အိေျႏၵတခြဲသားနဲ႔ပဲ ငံု႔ၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ က်မတို႔ဟာလဲ ဘာေတြကိုမွ၊ တိမ္ေတြရဲ႔ ကိစၥ၊ ရာသီရဲ႔ ကိစၥေရာ ေလာကကို ေတာင္းဆိုလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ေတာင္းဆိုလို႔ မရတဲ့အပိုင္းေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေတာ့ က်မလဲ ဒီ အိေျႏၵႀကီးတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးလို ေနလိုက္ေပါ့လို႔ က်မက အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား)

အဲ့ဒါ က်မ ပရိသတ္ဆီ ေရာက္ေအာင္ပို႔ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးေသာ္လဲ ပရိသတ္ဆီ သံုးႀကိမ္တိုင္ မေရာက္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဒါ ဥပမာပါ။ ေနာက္ထပ္ ဥပမာေတြကိုေတာ့ က်မ ႐ြတ္မျပေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြပါ။ က်မ ညံ့ဖ်င္းမႈေတြ အားလံုးကို ေ႐ွ႔ဆက္ေျပာရရင္ အမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ပရိသတ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ ဒီေတာ့ က်မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညံ့ေနတာကို သိသြားၿပီ။ ညံ့ေနတာကေန ေတာ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ ညံ့ေနတာကေန ေတာ္ေအာင္ ဘယ္လိုနည္းေတြနဲ႔ က်မ ေတာ္တာ မေတာ္တာ အျမဲတမ္း စဥ္းစားပါတယ္။ ညံတာကလဲ က်မတေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်မသူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ေတြ သူတို႔လဲ ညံ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို ေမးၾကည့္တဲ့အခါ သူတို႔ကလဲ ေတာ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ က်မတို႔ အားလံုးစုၿပီး ေတာ္ေအာင္လုပ္ၾကဖို႔ တမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွာမွျဖစ္မယ္။ ညံ့တာသိရင္ သူေတာ္မွာပဲ၊ အဲ့ေတာ့ ညံ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ႐ွာရေအာင္၊ ငါတို႔ ဘာေၾကာင့္ ညံ့သလဲ အဲ့လို က်မတို႔ ေမးပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ က်မတို႔က လူငယ္ေတြဆိုေတာ့ အျမဲတမ္းပဲ လူႀကီးေတြကို ပံုခ်ဖို႔ စိတ္ထက္သန္တဲ့ လူေတြပါ။ က်မတို႔က လူႀကီးေတြကို ပံုခ်တယ္။ က်မတို႔ ဘာေၾကာင့္ ညံ့သလဲ၊ က်မတို႔ ေတာ္ေအာင္ ေလ့က်င့္မေပးႏိုင္တဲ့ လူႀကီးေတြ ညံ့လို႔ က်မတို႔ ေတြးပါတယ္။ (လက္ခုပ္သံမ်ား)

အဲ့ဒါ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္မွန္တဲ့ ေကာက္ခ်က္တခုေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာေပါ့။ က်မဟာ လူငယ္ရဲ႔ ကိုယ္စား က်မ သြားၿပီးေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တာပါ။ တကယ္တမ္းကေတာ့ က်မတို႔ဟာ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ေတာ္ေအာင္ မႀကိဳးစားႏိုင္ရင္၊ ၈၀% ေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ၈၀% မရရင္ ၆၀%၊ ၆၀% မရရင္ ၄၀% ရဖို႔ က်မတို႔မွာ တာ၀န္ ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔က ၄၀% ရတာကို ၁၀၀% မရလို႔ ဆိုၿပီး ညည္းညဴၿပီးေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေနခဲ့ၾကလို႔ အဲ့ဒီထက္ ည့ံလာပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ အဲ့ဒါေတြကို သိသြားရင္ က်မတို႔ ေတာ္ၾကမယ္။ ေတာ္ေအာင္လုပ္ၾကမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ က်မတို႔ဟာ ေတာ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး ကိုယ္စီနဲ႔ အသက္႐ွင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီေနရာမွာ က်မတို႔က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သာ ထားတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရဲ႔ အဓိပၸါယ္ အတိအက်ကို က်မတို႔ အေသအခ်ာ မသိပါဘူး။ အဲ့ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ က်မ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေလးကို ေျပာရင္းနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ေပးပါမယ္။

က်မဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ ႐ွိပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ စိတ္ပညာ႐ွင္ ဆရာႀကီး အဲလစ္စတုန္းဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဂ်မန္စိတ္ပညာ႐ွင္ႀကီးပါ။ အဲဒီ အဲလစ္စတုန္းက စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရးပါတယ္။ သူေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ အနက္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပါ။ ေခါင္းစဥ္က 'Revolution of Hope' ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၏ေတာ္လွန္ေရး။ အဲ့လို ဘာသာျပန္လို႔ ရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ စာအုပ္ကို က်မ သိတ္မၾကာခင္က ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ေတာ့ စာအုပ္ထဲမွာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သူအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုတာက အင္မတန္ သေဘာက်ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သူက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ဆႏၵသက္သက္ကိုသာ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။

က်မတို႔ကေတာ့ ေမြးကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ ထင္လာခဲ့တယ္။ က်မတို႔ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြဟာ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲလို႔ က်မထင္ခဲ့တယ္။ က်မဟာ သိန္း ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးမႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္ ရမယ္ထင္တယ္။ က်မဟာ လက္ညိႇဳးညႊန္ရာ ေရပြတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပိုင္တဲ့ ဘ၀ ေရာက္ခ်င္တယ္။
ဥပမာ ေျပာတာပါ။ အဲ့ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးေရာက္ခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါဟာ က်မရဲ႔ ဆႏၵ၊ ဒီဆႏၵဟာ က်မရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲလို႔ က်မ အဓိပၸါယ္ ေပါက္ခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီး အဲလစ္စတုန္းက ဘာေျပာသလဲ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆိုတာ ဆႏၵသက္သက္ကို ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ဆႏၵမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တြဲၿပီးပါရမယ္တဲ့။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မပါတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မပါတဲ့ ဆႏၵဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အရ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေသႀကီး ပဲတဲ့။ သူက Passive Hope လို႔ က်မတို႔ကို ႐ွင္းျပပါတယ္။ Passive ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ျပဳျပင္ ဖန္တီးတာ မဟုတ္ပဲနဲ႔ သူတပါးျပဳျပင္ဖန္တီးတာကို ေစာင့္ၿပီးေနတဲ့ သေဘာတရားကို Passive လို႔ ေခၚပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ သူက ဆံုးျဖတ္ခ်က္မပါတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေသႀကီးပဲတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေသနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အ႐ွင္ သူက ခြဲျခားျပတယ္။ အဲ့လို ခြဲျခားျပဖို႔အတြက္လဲ သူက က်မတို႔ကို အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ပံု၀တၳဳကေလးတပုဒ္ကို ေျပာျပပါတယ္။

အဲ့ဒီ ပံု၀တၳဳေလးက သံုးေလးေၾကာင္းပဲ ႐ွိတဲ့ ပံုျပင္တိုကေလးပါ။ အဲ့ဒီ ပံု၀တၳဳကေလးကို ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္က 'တရားဥပေဒေ႐ွ႔ေမွာက္မွာ' တဲ့၊ အဲ့ဒီ ပံု၀တၳဳထဲမွာ ဇာတ္လိုက္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ပါပါတယ္။ တေယာက္က ခရီးသည္ႀကီးတေယာက္၊ အဲ့ဒီ ခရီးသည္ႀကီးက သူ႔လမ္းခရီးကေနၿပီးေတာ့ တံခါးတခုရဲ႔ ေ႐ွ႔ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲ့ဒီတံခါးႀကီးက ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးႀကီးပါ။ ပိတ္ေနတဲ့ တံခါးႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ဖြင့္ထားတဲ့တံခါးဆိုေတာ့ ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးႀကီးရဲ႔ ဟိုဘက္မွာ သူဟာ အမ်ားႀကီး သူျမင္ခ်င္တာေတြ အကုန္ျမင္ရပါတယ္။ အဲ့ဒီဖက္မွာ အင္မတန္ သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးတခု ႐ွိပါတယ္။ သည္တံခါးႀကီးက အဲ့ဒီၿမိဳ႔ေတာ္ကို ၀င္တဲ့ တံခါးႀကီးပါ။ အဲ့ဒီတံခါးႀကီးကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ဟိုး ၿမိဳ႔ေတာ္ထဲမွာ လူေတြ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကတာ၊ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြ သြားေနၾကတာ၊ စကားေတြ ေျပာေနၾကတာ၊ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးေနၾကတာ၊ နားေထာင္ခ်င္တာေတြ သူတို႔ ၾကားေအာင္ နားေထာင္ေနႏိုင္ ၾကတာ၊ အဲဒါေတြ အားလံုးကို သူျမင္ေနရေတာ့ အဲ့ဒီကို သိပ္သြားခ်င္တယ္။ အင္မတန္ ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီး တခုပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ ငါသြားခ်င္တယ္။ ခက္ေနတာက တံခါးႀကီးရဲ႔ ေ႐ွ႔မွာ အေစာင့္ႀကီးတေယာက္ ႐ွိပါတယ္။ အဲ့ဒီ အေစာင့္ႀကီးက မတ္မတ္ရပ္ၿပီးေတာ့ ခရီးသည္ႀကီးဆီကို ၾကည့္ေနတယ္။ ခရီးသည္ႀကီးက အေစာင့္ႀကီးဆီကို သြားပါတယ္။ "အေစာင့္ႀကီးခင္ဗ်ာ" တဲ့၊ "က်ေနာ္ ဒီတံခါးကေန ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ဟိုး ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးဆီကို သြားခ်င္ ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ၀င္ခြင့္ေပးပါခင္ဗ်ာ" တဲ့။ အဲ့ဒီလို သူက ယဥ္ေက်းစြာ ခြင့္ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေစာင့္ႀကီးက ၀င္ခြင့္မေပးပါဘူးလို႔ မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႔ ျငင္းလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ခရီးသည္ႀကီးက ၀င္ခြင့္မေပးေသးဘူး ဆိုေတာ့ တခ်ိန္မွာေတာ့ ငါ့ကို ၀င္ခြင့္ေပးမွာနဲ႔တူတယ္ဆိုၿပီး သူဟာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြား တယ္။ ျပန္ၿပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေနပါတယ္။ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နဲ႔ ၀င္ခြင့္ေပးတဲ့အထိ ေစာင့္တယ္။ သူတခါ မတ္တတ္ရပ္ၿပီးေတာ့ အေစာင့္ႀကီးဆီကို ျပန္သြားပါတယ္။ "အေစာင့္ႀကီးခင္ဗ်ာ က်ေနာ္ ဟို ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးထဲကို ၀င္ခ်င္ပါၿပီ၊ က်ေနာ့္ကို ဒီတံခါးကေန ၀င္ခြင့္ေပးပါ" တဲ့။ အဲ့ေတာ့ မႏွစ္ကလိုပဲ အေစာင့္ႀကီးက မ်က္ႏွာမာမာနဲ႔ ၀င္ခြင့္မေပးဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္တယ္။ သူက မႏွစ္ကလိုပဲ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ ငါ့ကို တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ၀င္ခြင့္ေပးမွာ ထင္ပါရဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တေယာက္ေယာက္ကပဲ ငါ့ကို ၀င္ထြက္ခြင့္ လက္မွတ္ ေတာင္ေပးမွာ ထင္ပါရဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ တေယာက္ေယာက္ရဲ႔ ေနာက္ကေန ကပ္ၿပီးလိုက္ရင္ ေတာ့ ငါ ဒီအထဲကို ၀င္ရလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႔။ သူဟာ ေတြးၿပီးေတာ့ သူ႔ေနရာမွာ ၿငိမ္ၿပီးေတာ့ ထိုင္ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလို တစံုတေယာက္က ေပးလာႏိုးနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ ရက္ကေန လ၊ လကေန ႏွစ္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့အထိ သူက အဲ့ဒီေနရာမွာ ထိုင္ၿပီး ေစာင့္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူဟာ အဖိုးႀကီးဘ၀နဲ႔ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ ထၿပီးေတာ့ အေစာင့္ႀကီးဆီကို ထသြားပါတယ္။ သူသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူစဥ္းစားတယ္၊ ဒီတံခါးႀကီးဟာ ဖြင့္ထား တာလဲ ဟုတ္တယ္၊ ဘယ္သူမွလဲ ၀င္ခြင့္ လာမေတာင္းၾကဘူး၊ ငါတေယာက္ပဲ ၀င္ခြင့္ေတာင္းတယ္၊ ျဖတ္ဆင္း သြားတဲ့ လူလဲ မျမင္ရဘူး၊ အဲ့ဒါ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းတယ္၊ ငါ ဒီတခါ စမ္းၾကည့္ဦးမွ ျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး

"အေစာင့္ႀကီးခင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ ဒီအေ႐ွ႔မွာ ေစာင့္လာခဲ့တာ က်ေနာ္ ဒီအေ႐ွ႔မွာ ေစာင့္လာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ က်ေနာ္ အိုလဲ အိုေနပါၿပီ၊ ေသလဲ ေသရပါေတာ့မယ္ အခုအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ ၀င္ခြင့္မရေသးဘူး၊ က်ေနာ္ဒီေ႐ွ႔မွာ ေစာင့္ေနသမွ် ႏွစ္ေတြမွာလဲ ဒီတံခါးႀကီးထဲကို ၀င္တဲ့သူရယ္လို႔ တေယာက္မွ မေတြ႔ေသးပါဘူး၊ က်ေနာ္တေယာက္တည္းပဲ ဒီေ႐ွ႔မွာ ႐ွိတယ္၊ အဲဒါဟာ ဘာသေဘာလဲ ခင္ဗ်ာ" တဲ့။ သူက အဲ့ဒီလို ေမးလိုက္ေတာ့ အေစာင့္ႀကီးက "ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်ားက လြဲၿပီးေတာ့ တေယာက္မွ အထဲကို ၀င္ခြင့္မေတာင္းေသးဘူး၊ ၀င္လို႔လဲ မရေသးဘူး၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီတံခါးဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီး ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးျဖစ္လို႔ပဲ၊ ဘယ္သူမွလဲ လာမေမးပါဘူး၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္ ဒီတံခါးကို ပိတ္ရပါေတာ့မယ္" တဲ့ ေျပာၿပီးေတာ့ သူ႔ေ႐ွ႔မွာပဲ တံခါးႀကီးကို ပိတ္လိုက္တယ္၊ ဒီေတာ့ ကပ္ဖကာရဲ႔ အဲ့ဒီ ပံု၀တၳဳေလးကို အဲလစ္စတုန္းက က်မတို႔ကို ႐ွင္းျပခဲ့တယ္၊ ဒီလူဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒီထဲကို ၀င္ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တာ အဲ့ဒါဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေစာင့္ဆိုင္းမႈဆိုတာ ပါလာရင္ ဒါဟာ ဆႏၵပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရယ္လို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ သူဟာ တံခါးထဲကို ၀င္ဖို႔ ႀကိဳးစားသင့္တယ္။ ဒီတံခါးကို သူကိုယ္တိုင္ ၀င္ဖို႔ မႀကိဳးစားပဲ တစံုတေယာက္ရဲ႔ အမိန္႔အာဏာ၊ တစံုတေယာက္ရဲ႔ အားကိုးမႈနဲ႔ သူ၀င္ဖို႔ သူဟာ ေစာင့္ေနခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ သူဟာ ဒီတံခါးထဲကို ၀င္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး။

ေနာက္ဆံုးၾကေတာ့ တံခါးႀကီးက ျပန္ပိတ္သြားရၿပီတဲ့။ ကမၻာေပၚမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဒီလို စိတ္ထားမ်ိဳး ႐ွိၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြအားလံုးမွာ ဒီအဖိုးအိုလို စိတ္ထားမ်ိဳး ႐ွိၾကတယ္။ ဒါ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပိုင္႐ွင္ေတြ မဟုတ္ဘူးလို႔ အဲလစ္စတုန္းက ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔က အဲ့ဒီ ပံု၀တၳဳကို ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါမွာ က်မတို႔ ညံ့ေနတာေတြ ေတာ္လာေအာင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ေစာင့္ဆိုင္းေန႐ံုနဲ႔ မရဘူး၊ က်မတို႔ ကိုယ္တိုင္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ပါဖို႔ လိုၿပီးလို႔ က်မ အဲ့လို ေတြးပါတယ္၊ အဲ့ဒါနဲ႔ အဲလစ္စတုန္းေျပာသလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အ႐ွင္ျဖစ္ေအာင္ က်မတို႔ နည္းလမ္းေတြ ႐ွာၾကပါတယ္။ ဒီအေစာင့္ႀကီး ေက်ာ္ၿပီးေတာ့ အထဲကို ၀င္ဖို႔ နည္းလမ္းေတြ၊ ဒါေပမယ့္ က်မ ဘာနည္းလမ္းမွာ မေတြ႔ေသးပါဘူး။ ခုခ်ိန္ထိ တံခါးႀကီးက ပြင့္ေနဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မ နည္းလမ္းမေတြ႔ေသးတဲ့အတြက္ မေတာ္ေသးပဲ ညံ့ဖ်င္းတဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္၊ ဒါဟာ က်မတေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္လံုး ဒီလိုပါပဲ။ ဆရာ၀န္ေတြ၊ တခ်ိဳ႔ စာေရးဆရာေတြ က်မေလာက္နီးပါး ညံ့တဲ့လူေတြ ႐ွိပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ အထဲကို ၀င္ဖို႔ နည္းလမ္းတခုခုေတာ့ ႐ွိမယ္ဆိုၿပီး ႐ွာၾကေပမယ့္ နည္းလမ္းမေတြ႔ခဲ့ေတာ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္ နည္းနည္းေတာ့ ေဒါသျဖစ္မိတယ္။ ေဘးက ၾကည့္တဲ့ ပရိသတ္လဲ ဒီေလာက္ညံ့ရသလားဆိုၿပီး ေဒါသထြက္ခ်င္ ထြက္ပါလိမ့္မယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ေတာ့ က်မဟာ ဒီခရီးသည္ႀကီးလို ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ဒီေနရာမွာ က်မ စာနယ္ဇင္း သတင္းစာဆရာႀကီး တေယာက္ကို လူတေယာက္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျဖသိမ့္ပါတယ္။ သူက ႏိုင္ငံေက်ာ္ စာနယ္ဇင္း သတင္းစာဆရာႀကီးတေယာက္ကို ဘာေမးသလဲ ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ "ခင္ဗ်ားတို႔ သတင္းစာဆရာေတြဟာ ျပႆနာေတြကို ႐ွာေနၾကတာပဲ၊ ျပႆနာေတြကို ႐ွာၿပီး ဒီျပႆနာရဲ႔ အေျဖကိုေတာ့ ျပည္သူေတြကို ခ်ျပဖို႔ သတိမရၾကဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ လူေတြပဲ" လို႔ သတင္းစာဆရာႀကီးကို ေ၀ဖန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သတင္းစာဆရာႀကီးက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ "ဟုတ္ကဲ့၊ က်ေနာ္ဟာ ျပႆနာရဲ႔ အေျဖမသိလို႔သာ သတင္းစာဆရာ လုပ္ေနတာပါ၊ ျပႆနာရဲ႔ အေျဖကိုသာ သိရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားပဲ လုပ္မွာေပါ့" တဲ့။ အဲ့ဒီလို သူက ေျဖတယ္၊ ဒီေတာ့ က်မလဲ ဒီသတင္းစာဆရာႀကီးလိုပဲ ေျဖရပါ လိမ့္မယ္။ က်မဟာ စာေရးဆရာသာ ျဖစ္ပါတယ္၊ စာေရးဆရာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပႆနာေတြ ႐ွာတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ရင္ သက္ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ က်မဟာ ျပႆနာေတြရဲ႔ အေျဖကို မသိလို႔သာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ျပႆနာေတြရဲ႔ အေျဖကို သိရင္ ႏိုင္ငံေရးသမား လုပ္မွာေပါ့။ အဲ့ဒီလိုဆိုရင္ (လက္ခုပ္သံမ်ား) အဲလို႔သာဆိုရင္ က်မကို ခုလို ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ စာေပေဟာေျပာပြဲ စင္ျမင့္ေပၚမွာ က်မကို ေတြ႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္႐ွင္။ ။
(လက္ခုပ္သံမ်ား)

ဂ်ဴး
(၁၉၉၆ ေလာက္က ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ ေဟာေျပာခ်က္)

ေက်ာင္းထြက္ကေလးငယ္မ်ား စာျပန္သင္ႏိုင္ေရးလုပ္ေဆာင္

မဇၩိမသတင္းဌာန ၄ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၉


http://www.mizzimaburmese.com/mizzima-tv.html?task=videodirectlink&id=128

တစ္သက္တာလံုး သင္ယူေရး

“ေက်ာင္းသားကို တစ္ေန႔တာမွာ သင္ခန္းစာတစ္ခု သင္ၾကားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စူးစမ္းေလ့လာလိုစိတ္ကို ဖန္တီးအသံုးခ်ျခင္းျဖင့္ ေလ့လာသင္ယူမႈကိုသာ သင္ၾကားေပးလိုက္လို႔ကေတာ့ သူအသက္ရွင္သန္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုးမွာ သင္ယူေလ့လာမႈ လုပ္ငန္းစဥ္ ကို ဆက္လုပ္သြားပါလိမ့္မယ္။”

ကေလး ပီ. ဘတ္ဖို႔ဒ္

"You can teach a student a lesson for a day; but if you can teach him to learn by creating curiosity, he will continue the learning process as long as he lives."

Clay P. Bedford

မိမိသာလွ်င္ သူရဲေကာင္း

ေက်ာင္းကန္ရိပ္မွာ
ေဒါင္းလံ မခ်ိတ္္
ေဒါင္းသံ ဆိတ္ေနတဲ့ ယခုအခါ။

ေဒါင္းမတြန္ျငား႕၍ ထင့့္္
ေက်ာင္းမြန္တံခါးလဲ ပိတ္ေနရွာ။

ႏွစ္ေတြက ၾကာ
ေခတ္ေတြက နာ
ပညာေတြက ဆိတ္သုဥ္း
အခ်ိန္ေတြကလဲ ျပဳန္း
ၾကာမဆံုး နာမဆံုး
လာပါအံုး။

လာပါအံုးေခၚလဲ မလာ
ကယ္ပါအံုးေခၚလဲ မကယ္
မိမိကိုသာ ကိုးကြယ္ပါမွ
ကိုယ့္နယ္ ကိုယ္အားထား
ကိုယ့္ဓားကို ကိုယ္ကိုင္စြျဲပီး
သူရဲေကာင္း ကိုယ္တုိင္လုပ္မွ
ဟုတ္ေပ့ စံထံုး။
လုပ္ေဟ့ အျမန္ဆံုး။ ။

တင္မိုး
၆၊ ဇူလိုင္၊ ၁၉၉၉
အဂၤါေန႔ နံနက္ခင္း

ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ခုိးကူးစာအုပ္ငယ္ ေစ်းကြက္ ႀကီးမားလာ

Monday, 01 February 2010 13:07 ဧရာဝတီ
ဆယ္တန္း စာေမးပြဲတြင္ စာကူးေျဖသူ မ်ားအတြက္ အထူးစီမံ ထုတ္လုပ္ထားေသာ စာအုပ္ငယ္ ေစ်းကြက္သည္ ရန္ကုန္တြင္ တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ ပုိမုိ ႀကီးမားလာသည္။

ယခုႏွစ္အတြက္ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ က်င္းပရန္ ရက္ေပါင္း ၄၀ ခန္႔သာ လုိသည့္အခ်ိန္တြင္ ထုိစာအုပ္ငယ္မ်ား အလြန္ အေရာင္းသြက္ေနသည္ဟု ခိုးကူး စာရြက္စာတမ္း ေရာင္းခ်သူမ်ားက ေျပာသည္။

[လွ်ဳိ႕၀ွက္သယ္ေဆာင္ရန္ လြယ္ကူသည့္ ေပါ့ကက္ (pocket) ေခၚ ခုိးကူးစာအုပ္ငယ္မ်ား (ဓာတ္ပုံ - ဧရာ၀တီ)]

“စာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာ တင္ေရာင္း သလုိ၊ လူကုိယ္တုိင္လည္း လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ၿပီး ဒုိင္လွ်ဳိ ေရာင္းၾကတယ္” ဟု ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း အနီးရွိ စာအုပ္ဆုိင္ တဆုိင္မွ ၀န္ထမ္းတဦးက ေျပာသည္။

ဆယ္တန္း ဘာသာရပ္စုံ ပါ၀င္ေသာ ခုိးကူး စာရြက္စာတမ္း တစုံလွ်င္ အနည္းဆုံး က်ပ္ ၃၅၀၀ ျဖင့္ ေရာင္း၀ယ္ ၾကေၾကာင္း၊ စာေမးပြဲ နီးလာခ်ိန္တြင္ ၀ယ္ယူသူ ပုိမုိ မ်ားျပား လာဖြယ္ ရိွေၾကာင္း ခိုးကူးစာအုပ္ ေရာင္းသူတဦးက ေျပာသည္။

“ေဖေဖာ္၀ါရီ လကုန္နဲ႔ စာေမးပြဲ စေျဖတဲ့ မတ္လဆန္း ေလာက္ဆို တေန႔ကို ခုိးကူး အစုံ ရာခ်ီ ေရာင္းရတယ္။ ခုိးကူးတစုံကုိ ၃၅၀၀နဲ႔ ေရာင္းတယ္။ စာအုပ္ဖိုးေရာ၊ လိုင္းေၾကး အပါ ခုိးကူးတစုံ အရင္းခ်ည္းပဲ ၁၈၀၀ ရွိတယ္” ဟု သူက ရွင္းျပသည္။

လုိင္းေၾကး ဆုိသည္မွာ အာဏာပိုင္ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားကုိ ေပးရသည့္ လာဘ္ေငြ ျဖစ္သည္။

နယ္ေျမခံ ရဲတပ္ဖဲြ႔၀င္မ်ားကုိ ေန႔စဥ္ က်ပ္ ၅၀၀၀ ေပးရၿပီး စည္ပင္ရဲ၊ ရယက၊ ႀကံ႕ဖြံ႔ စသည့္ ေဒသခံ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားကုိလည္း လာဘ္ေငြ အနည္းငယ္ ေပးရသည္ဟု ဆူးေလးဘုရားအနီးရိွ ခုိးကူးစာအုပ္ အေရာင္းေစ်းသည္ တဦးက ေျပာသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ကုိးတန္းအထိ စာေမးပဲြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ႀကီးမားသည့္ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ မႀကဳံခ့ဲရေပ။ သက္ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းမွ ဆရာ ဆရာမ်ားက စာေမးပဲြနီးလွ်င္ ေလ့လာက်က္မွတ္ရမည့္ သင္ခန္းစာမ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္ေပးေလ့ရိွသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ား ဆယ္တန္းသုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ ယခင္ႏွင့္မတူဘဲ ခက္ခဲသည့္ စာေမးပဲြႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရသည္။ ဆယ္တန္း စာေမးပဲြသည္ အစုိးရစစ္ ျဖစ္ၿပီး ေမးခြန္းလႊာမ်ားကုိ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနက စီစဥ္သျဖင့္ ပါ၀င္မည့္ ေမးခြန္းမ်ားကုိ ႀကိဳတင္ မသိႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေလ့လာ က်က္မွတ္ရမည့္ သင္ခန္းစာမ်ား အထူး မ်ားျပားေနျခင္းသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနသည္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္ခန္႔မွ စၿပီး စီးပြားေရး သမားမ်ားက စာေမးပဲြခန္း အတြင္း စာကူးၿပီး ေျဖလုိသူ ေက်ာင္းသားမ်ား ခုိး၀ွက္ သက္ေဆာင္ရန္ လြယ္ကူသည့္ စာအုပ္ ငယ္မ်ားကုိ ပုံႏွိပ္ ေရာင္းခ်ခ့ဲၾကသည္။

ဆယ္တန္း စာေမးပြဲတြင္ ခိုးကူး ေျဖဆုိသူမ်ားကုိ စာေမးပြဲ ရာသက္ပန္ ေျဖဆုိခြင့္ ပိတ္သည္ အထိ အေရးယူ ႏုိင္ေၾကာင္း အေျခခံ ပညာ အထက္တန္းေက်ာင္း တေက်ာင္းမွ ဆရာတဦးက ရွင္းျပသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ နာမည္ႀကီး က်ဴရွင္ဆရာႀကီး တဦးက ပညာေရးသည္ တုိင္းျပည္ တုိးတက္ေရး အတြက္ အဓိက ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အာဏာပုိင္ တုိ႔က ခိုးကူးေရာင္း ခ်မႈမ်ားကို ထိေရာက္စြာ ႏွိမ္နင္းသင့္သည္ဟု သုံးသပ္သည္။

“အေရးယူမႈ မရွိလို႔ ဒီေလာက္ တြင္က်ယ္လာတာ။ ဒါ ပညာေရးကုိ အေလးမထားတဲ့ လုပ္ရပ္ ဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္” ဟု သူက ေျပာသည္။

ယခုႏွစ္အတြက္ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲကုိ မတ္လ ၁၀ ရက္ေန႔မွ ၁၉ ရက္ေန႔ အထိ ျပဳလုပ္မည္ ျဖစ္သည္။