အက္ေနတဲ့ အိုး (ကေလးပံုျပင္)

ဆရာေမာရ

ကေလးတို႔ေရ….
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေပါ့ကြယ္။
ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္းေဒသက ေက်းရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေမာင္ပညာဆိုတဲ့ ေရထမ္းသမား လူငယ္ေလးတစ္ဦး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလွတဲ့ သူတို႔ရြာမွာ လိုအပ္ေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို လူငယ္ေတြရဲ႕ အင္အားနဲ႔ စုေပါင္း တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ ျပီးစီးတဲ့ အခါမွာလည္း ေ၀ယ်ာ၀စၥအတြက္ အလုပ္တာ၀န္ေတြကို ရြာလူငယ္ေလးေတြ ကပဲ ကိုယ္စီ ခြဲေ၀ယူၾကရတာေပါ့ေနာ္။ “ကုသုိလ္ေရးမို႔ မေႏွးတက္ၾကြ၊ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးမို႔ အားလံုး ၀ုိင္း၀န္း ကူညီၾကရမယ္” လို႔ ခံယူထားၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ မဟုတ္လား။ ေရထမ္းသမား ေမာင္ပညာေလးဟာ ရြာအျပင္ဘက္က စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲမွာ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ေရခပ္ထြက္ရသတဲ့။ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းအတြက္ ေရျဖည့္ေပးတဲ့တာ၀န္ကို ယူထားရသူပါ။

ကေလးတို႔ေရ….
ေမာင္ပညာေလးဟာ ဆိုင္းထမ္းနဲ႔ ေရအိုး ၂ လံုးကို သယ္ပိုးပါတယ္။ ေရအို္းတစ္လံုးကေတာ့ အနာအဆာမရွိ၊ မဖိတ္မစင္ဘဲနဲ႔ ေရအျပည့္ သယ္ယူေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယေရအိုးမွာေတာ့ အလယ္ေလာက္မွာ ကြဲအက္ရာေလး ရွိေနသတဲ့။ ေရထမ္းသယ္လာရတဲ့ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေရေတြဖိတ္စင္ကုန္တာေပါ့။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းကို ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒုတိယေရအိုးထဲမွာ ေရ တစ္၀က္သာ ရွိေတာ့တာေပါ့ကြယ္။ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အထိကို ေရသယ္တိုင္း အိုး ၂ လံုးထမ္းရေပမယ့္ တစ္အိုးနဲ႔ တစ္၀က္သာ သယ္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္ေလ။ ပထမ ေရအိုးကေတာ့ အျပစ္အနာအဆာ ကင္းျပီး ေရအျပည့္ သယ္ေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားလို႔ ေနပါတယ္။ သူက ဒုတိယ ေရအိုးကုိ အခုလိုေျပာခဲ့ပါတယ္။
“ေဟ့.. ငါက မင္းထက္ပိုသာတယ္ကြ။ ေန႔တုိင္းပဲ ေရအျပည့္သယ္ေပးႏုိင္ေပမယ့္ မင္းကေတာ့ တစ္၀က္သာ လုပ္ႏုိင္တာ။”

ဒုတိယ ေရအိုးေလးဟာ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းလို႔သာ ေနရတာေပါ့ကြယ္။ ရွက္ရြံ႕အားငယ္စိတ္လည္း ျဖစ္ေနမိသတဲ့။ ကေလးတို႔မွာလည္း စိတ္ညစ္စရာေတြ ရွိသလားဟင္။

ကေလးတို႔ေရ…
တစ္ေန႔ေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးနံေဘးမွာ ေမာင္ပညာဟာ ေရအိုး ၂ လံုးကို ခ်ျပီး အေမာေျဖထိုင္ေနယင္း စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ႕ ေရစီးသံနဲ႔ သာယာလွပတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ရႈခင္းေတြ ၾကည့္ရႈ ခံစားေနခဲ့ပါတယ္။ ကေလးတို႔ေကာ စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ႕ ေရစီးသံကို နားဆင္ဖူးၾကရဲ႕လား။ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြက ကေလးတို႔ကို တစ္ခုခု ေျပာျပခ်င္ေနၾကတယ္။ ၾကံဳတဲ့အခါမွာ နားေထာင္ၾကည့္ပါကြယ္။
ေခတၱအနားယူျပီးတဲ့ေနာက္ ေမာင္ပညာေလးဟာ ေရျဖည့္ေတာ့မယ္လို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္းမွာ ဒုတိယေရအိုးေလးက အခုလို ေတာင္းပန္စကား ေျပာျပခဲ့သတဲ့။

“ကိုပညာ ခင္ဗ်ား… က်ေနာ္ အမ်ားၾကီးကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ရွက္လည္းရွက္တယ္။ အဲဒီအတြက္ ကိုပညာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာ။”

“ဘာျဖစ္လို႔လည္း ေရအိုးေလးရဲ႕။ မင္းက ဘာေတြ စိတ္ညစ္ေနရတာလဲကြာ။ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပစမ္းပါဦး။”
ေမာင္ပညာက ျပန္ေမးတဲ့အခါမွာ ဒုတိယေရအိုးေလးက ၀မ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ အခုလို ျပန္ေျဖပါသတဲ့။

“ျပီးခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္လံုးမွာ ရြာဦးေက်ာင္းနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းအတြက္ကို က်ေနာ္က ေန႔စဥ္ ေရတစ္၀က္သာ သယ္ေပးႏုိင္လို႔ပါ။ က်ေနာ္မွာက ကြဲအက္ေနတဲ့ အားနည္းခ်က္ရွိေလေတာ့ အျပည့္ မသယ္ေပးႏိုင္လို႔ပါဗ်ာ။ ကိုပညာလည္း အင္နဲ႔အားနဲ႔ ၾကိဳစားသယ္ပိုးေပမယ့္ ၾကိဳးစားသေလာက္ အျပည့္မရဘူး မဟုတ္လား။”

အဲဒီလို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ေမာင္ပညာဟာ ေရအိုးေလးရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို စာနာသနားမိပါသတဲ့။ ကေလးတို႔ေကာ စိတ္ညစ္တဲ့အခါမွာ ဘယ္သူေတြကို ျပန္ေျပာျပ ျဖစ္သလဲဟင္။ အင္းေပါ့.. နားလည္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မိဘေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြ ဖြင့္ေျပာျပရမွာေပါ့ကြယ္။

ေမာင္ပညာက ေရအိုးေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ စကားတစ္ခြန္း ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
“ကဲ.. ေရအိုးေလးေရ…အခ်ိန္လင့္ေတာ့မယ္။ တို႔ေတြ အခု ရြာေက်ာင္းေတြဆီကို ျပန္ၾကတဲ့အခါမွာ ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေနတဲ့ ပန္းလွလွေလးေတြကို ၾကည့္သြားၾကရေအာင္ေနာ္။”

ကေလးတို႔ေရ…
အမွန္ပါပဲ။ စမ္းေခ်ာင္းနံေဘးကေန ရြာထဲဖက္ကို ၀င္လာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သိပ္လွတဲ့ အေရာင္စံု ပန္းမ်ဳိးစံုဟာ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေနၾကလိုက္တာ။ ကေလးငယ္ေတြ၊ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြနဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြဟာလည္း ပန္းအလွေတြကုိ ၾကည့္ရႈခံစားေနသူေတြ၊ ဘုရားမွာ ကပ္ဖို႔၊ စာသင္ေက်ာင္းအလွဆင္ဖို႔နဲ႔ ဆရာဆရာမေတြကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ခူးယူေနၾကသူေတြနဲ႔ ရြာလံုးကၽြတ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ သနပ္ခါးဘဲၾကားလိမ္းထားတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြဟာလည္း ပန္းေရာင္စံုပန္လို႔ ဆည္းဆာခ်ိန္မွာ အလွၾကြယ္ေနျပန္တယ္။

ေမာင္ပညာနဲ႔ ေရအိုးေလး ၂ လံုးတို႔လည္းပဲ ရြာသူရြာသားေတြနဲ႔အတူ ပန္းအလွေတြကို ခံစားရင္း ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ၾကသတဲ့။ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ေရအိုးေလးလည္း သူ႔အျဖစ္ကို ခဏေလာက္ ေမ့ေပ်ာက္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာေပါ့။ လမ္းဆံုးလို႔ ရြာေက်ာင္းေတြဆီကို ေရာက္ျပန္ေတာ့ ေရက ဖိတ္စင္ခဲ့ရတာနဲ႔ တစ္၀က္ပဲ က်န္ေတာ့တာမို႔ စိတ္ညစ္ရျပီ။ ဒါနဲ႔ ေရအိုးေလးဟာ ေမာင္ပညာကို ထပ္ျပီး ေတာင္းပန္စကား ဆိုျပန္တယ္။

“ဒီမယ္ေရအိုးေလးရဲ႕… ေစာေစာက ရြာလယ္လမ္းေပၚမွာ ပန္းမ်ဳိးစံုေတြၾကား ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြကို အသင္ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား။ တို႔လည္း ေပ်ာ္ၾကရတယ္ေနာ္။ လမ္းနံေဘးက ပန္းပင္ေလးေတြ၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြေၾကာင့္ပါ။ မင္းရဲ႕ အိုးမွာ အက္ေနတဲ့ဟာေလး ရွိတာကို က်ေနာ္ အစကတည္းက သိခဲ့ပါတယ္ကြာ။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္စိတ္ကူးရျပီး အသံုးခ်လိုက္တာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ တို႔အလုပ္ စတင္ကတည္းကေပါ႔။ ေရသယ္လာရတဲ့ ရြာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မင္းရွိေနတဲ့ဖက္ေတြမွာ ပန္းမ်ဳိးေစ့ေလးေတြကို ပ်ဳိးၾကဲထားခဲ့တယ္။ တို႔ေတြ ေန႔တုိင္း ေရခပ္ခ်ိန္ စမ္းေခ်ာင္းေလးဆီက ရြာအျပန္လမ္းမွာ မင္းက ေရေလာင္းေပးျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာ ပန္းေတြ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာလာတာ အခုဆိုရင္ ၂ ႏွစ္ေတာင္ရွိျပီပဲ။ ရြာသူရြာသားေတြဟာ ပန္းအလွေတြေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ၾကတယ္။ အိမ္မွာ၊ ရြာဦးဘုရားမွာ ပန္းပူေဇာ္ၾကတယ္။ ရြာသားလုလင္ငယ္ေတြက ရြာသူလံုမပ်ဳိေတြကို ေကသာထက္မွာ ပန္ဆင္ဖို႔ ပန္းလက္ေဆာင္ေပးၾကတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းမွာ အလွဆင္ဖို႔၊ ဆရာဆရာမေတြကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႔နဲ႔ စာသင္ခန္းတြင္း၊ စားပြဲေပၚတင္ဖို႔ ပန္းေတြခူးၾကတယ္။ တကယ္လို႔ ေရအိုးေလးသာ ပံုမွန္အတိုင္း ေရအျပည့္ သယ္ယူႏုိင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အခုလို ရြာကို အလွဆင္ဖို႔ ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ မင္းရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင့္ခြင့္ရၾကတာပါကြာ။”

ေမာင္ပညာက အခုလို အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းျပလုိက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ေရအိုးေလးဟာ အလြန္မွကိုပဲ ေက်နပ္စြာနဲ႔ သေဘာေပါက္ လိုက္ေတာ့တယ္။ ခရီးလမ္းဆံုးအထိ ေရအျပည့္မသယ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း ဂုဏ္ယူစရာ ရွိေနျပီ မဟုတ္လား။ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲကြယ္။

ကေလးတို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပန္းတိုင္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ခရီးလမ္းမွာ စိတ္မညစ္ၾကပါနဲ႔ေနာ္။ မိမိနဲ႔ အျခားသူေတြအတြက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းျပီး အက်ဳိးရွိမယ့္ အလုပ္ေတြလုပ္စရာ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။
အတၱဟိတလို႔ေခၚတဲ့ မိမိရဲ႕ အက်ဳိးနဲ႔ ပရဟိတလို႔ေခၚတဲ့ အမ်ားအက်ဳိးကုိ မွ်မွ်တတ သယ္ပိုးႏုိင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ကေလးတို႔ရဲ႕
ေတာအစပ္တစ္ေနရာက

ဆရာေမာရ