မုံရြာတြင္ ပညာေရးစနစ္ပ်က္ယြင္းေနဟု ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား ေျပာဆုိ

မင္းႏိုင္သူ / ၂၉ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉
http://www.khitpyaing.org/news/Oct09/291009d.php

နဂုိကပင္ ပ်က္ယြင္းေနသည့္ ပညာေရးစနစ္တြင္ ရည္ခၽြန္စာေမးပြဲမ်ားေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ပညာသင္ၾကားေရးတြင္ မတရား မႈမ်ား ေပၚေပါက္ေစသည္ဟု မုံရြာၿမိဳ႕မွ ေက်ာင္းသားမိဘအခ်ဳိ႕က ေျပာသည္။

“အခု (၄) တန္းကေန (၁၀) တန္းအထိ ရည္ခၽြန္စာေမးပြဲဆုိၿပီး ကေလးေတြကို ေျဖခုိင္းတယ္။ အဲဒီလုိေျဖခိုင္းၿပီး ေက်ာင္း အဆင့္မွာ (၁ ၊ ၂ ၊ ၃) အဆင့္၀င္တဲ့ကေလးကုိ ၿမဳိ႕နယ္၊ ခ႐ုိင္၊ တုိင္းအဆင့္ဆင့္ ဆက္ၿပဳိင္ေစတယ္။ အဲဒီလုိ ၿပိဳင္ေစတဲ့ အခါမွာ ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ႕ မသမာလုပ္မႈေတြ ေပၚလာေတာ့တာပဲ” ဟု ေက်ာင္းသားမိဘတဦးက ေျပာသည္။

ရည္ခၽြန္စာေမးပြဲအဆင့္ဆင့္တြင္ ေမးခြန္းေပါက္ၾကားျခင္း၊ ေငြလုိက္ႏုိင္သည့္ ေက်ာင္းသားကုိသာ ေရြးခ်ယ္ျခင္း စသည့္ မသမာ မႈမ်ားကို ေက်ာင္းဆရာမ်ားက ျပဳလုပ္ေလ့ရိွၾကေၾကာင္း ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက ေျပာသည္။

မၾကာေသးမီကလည္း မုံရြာၿမိဳ႕၊ ဆူးေလကုန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအား ရည္ခၽြန္စာေမးပြဲတြင္ မသမာမႈျပဳလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ အထူးစံုစမ္းစစ္ေဆးေရးဦးစီးဌာနက စစ္ေဆးေနေၾကာင္း သိရသည္။

ဆူးေလကုန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားမိဘတဦးက “ေက်ာင္းအုပ္က ဇြန္လပုိင္းကမွ စေျပာင္းလာတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့လပိုင္းက လုပ္တဲ့ (၄) တန္း ရည္ခၽြန္စာေမးပြဲမွာ မသမာမႈလုပ္တယ္ဆုိၿပီး အတုိင္ခံရတယ္။ တျခားေက်ာင္းေတြမွာ ရည္ခၽြန္စာေမးပြဲ ေမးခြန္းထုတ္ ရင္ ေကာ္မတီဖြဲ႔ထုတ္ေပမယ့္ သူက သူတဦးတည္း ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ၾကားတယ္။ အခု စသုံးလုံးက စစ္ေနၿပီ” ဟု ေျပာသည္။

ဆူးေလကုန္းေက်ာင္းတြင္ ရည္ခၽြန္စာေမးပြဲ၌ (၄) တန္းေက်ာင္းသား ေျဖဆုိရမည့္ သခၤ်ာဘာသာရပ္ ေမးခြန္းတြင္ (၆) တန္းအဆင့္ရွိ သခၤ်ာေမးခြန္းမ်ား ထည့္သြင္းထားရာ ကေလးအမ်ားစု မေျဖဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း ကေလးအခ်ဳိ႕က ေျဖဆုိႏုိင္ ေနသည္ဟု ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက ေျပာသည္။

“အဆင့္လြန္ေမးခြန္းကုိ ေျဖႏုိင္တဲ့ ကေလးသုံးေလးေယာက္ ရွိေနတယ္ဆုိေတာ့ ေမးခြန္းေပါက္ၾကားမႈရွိလုိ႔ပဲ ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ေက်ာင္းသားမိဘတဦးက ေျပာသည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္မတုိင္မီက (၈) တန္းႏွင့္ (၁၀) တန္းတုိ႔တြင္ လူရည္ခၽြန္စာေမးပဲြမ်ားရွိခဲ့ဖူးၿပီး ေရြးခ်ယ္ခံရသည့္ ႏုိင္ငံအဆင့္ လူရည္ခၽြန္မ်ားသည္ ႏုိင္ငံတြင္းရွိ စီမံကိန္းမ်ား၊ အပန္းေျဖစခန္းမ်ားသုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္စရိတ္ျဖင့္ အခမဲ့သြားေရာက္ခြင့္ရရွိသည္။

“အခု ရည္ခၽြန္စာေမးပြဲကေတာ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြအတြက္ ဂုဏ္တု၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္စရာ သက္သက္လုိျဖစ္ေနတာပါ။ တကယ္ ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားက ရည္ခၽြန္ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္တာ။ ပုိက္ဆံလုိက္ႏုိင္တဲ့ မိဘရဲ႕ကေလးေတြက တုိင္းရည္ခၽြန္ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနၾကေတာ့ ဆင္းရဲၿပီး စာေတာ္တဲ့ကေလးမိဘေတြက မခံႏုိင္ၾကေတာ့တာေတြလည္း ရွိလာတယ္။

အဓိကက ဆရာေတြ လာဘ္ယူ လာဘ္စားလုပ္ၿပီး ကေလးေတြ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရတာကုိ မေက်နပ္ၾကတာ” ဟု ေက်ာင္းသား မိဘတဦးက ေျပာသည္။

ရည္ခၽြန္စာေမးပြဲတြင္ မသမာမႈလုပ္မႈမ်ားအျပင္ အထက ေက်ာင္းအခ်ဳိ႕၌ မဆီေလ်ာ္သည့္ စည္းကမ္းသတ္မွတ္မႈမ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားထံမွ ေငြေၾကးရယူေနသည္ဟုလည္း ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက ေျပာသည္။

“ၿပီးခဲ့တဲ့ လပုိင္းကဆုိ အထက (၃) မွာ ေက်ာင္းသား ခြင့္မတုိင္ဘဲ ေက်ာင္းပ်က္ရင္ ဒဏ္ေၾကး (၅၀၀) က်ပ္ ေပးရမယ္ဆုိတဲ့ စည္းကမ္းသတ္မွတ္တယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘ ကုိယ္တုိင္က ခြင့္တုိင္ရင္လည္း ဒဏ္ေၾကး (၃၀၀) က်ပ္ေပးရတာပဲ။ ဆုံးမတာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲ ဒဏ္ေၾကးေကာက္ေနတာ။ အဲဒီဒဏ္ေၾကးေငြေတြစုုၿပီး တလတခါ ဆရာေတြကုိ ကန္ေတာ့ရမယ္တဲ့၊ စည္းကမ္းက အဲလုိမ်ဳိး” ဟု ေက်ာင္းသားမိဘတဦးက ေျပာသည္။

မုံရြာၿမိဳ႕ အထက (၃) ၏ အဆုိပါစည္းကမ္းသစ္သည္ မုံရြာတြင္ ဟုိေလးတေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့ရာ ၿပီးခဲ့သည့္လက အထက (၃) ေက်ာင္းသုိ႔ စစ္ေဆးေရး၀င္ခဲ့ေသာ္လည္း အေရးယူမႈမရွိခဲ့ဘဲ ေနာက္မျပဳလုပ္ရန္သာ သတိေပးခံခဲ့ရေၾကာင္း သိရသည္။

ထုိကဲ့သုိ႔ ေက်ာင္းဆရာမ်ားအၾကား အက်င့္ပ်က္မႈမ်ား ျဖစ္ပြားေနရျခင္း၏ အဓိကအခ်က္မွာ လုပ္ခလစာေငြႏွင့္ မေလာက္ငမႈ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု ရန္ကုန္ၿမဳိ႕မွ အၿငိမ္းစားေက်ာင္းအုပ္ႀကီးတဦးက ေျပာသည္။

၎က “ဆရာတုိ႔ အလုပ္၀င္စ ဦးႏုေခတ္က (၁၂၆) က်ပ္ ရတယ္။ ရတာနဲ႔ေလာက္တယ္။ ဘယ္က်ဴရွင္မွ သင္စရာမလုိဘူး။ မတရားတာ ဘာမွလုပ္စရာမလုိဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဖိဖိစီးစီး စာသင္ေပးႏုိင္တယ္။ အဲ…ေနာက္ပုိင္းေတာ့ လစာေတြက ပမာဏအားျဖင့္ေတာ့ တုိးလာပါရဲ့၊ ေလာက္ငတယ္လုိ႔ မရွိေတာ့ဘူး။ အခုေခတ္ပုိဆုိးတာေပါ့။ ဘီအီးဒီဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္ဟာ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိအဆင့္ခ်င္းအတူတူ တပ္က စစ္ဗုိလ္ေပါက္စထက္ လစာအမ်ားႀကီး နိမ့္ေနတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ျမိဳ႔ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထိုင္သူမ်ား၏ ပညာေရးေဆာင္းပါး

ျမတ္စုိး
တနလၤာေန႔၊ စက္တင္ဘာလ 21 ရက္ 2009 ခုႏွစ္ 18 နာရီ 52 မိနစ္
http://www.mizzimaburmese.com/edop/songpa/3837-2009-09-21-12-46-14.html

ဒီေဆာင္းပါးမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထုိင္းႏုိင္ငံ ေျမာက္ပိုင္း နယ္စပ္ၿမိဳ႕ မဲေဆာက္ဆီ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္လာသူ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ အစုိးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြက ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြကုိ တင္ျပသြားပါမယ္။


၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ဆီ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္လာသူေတြနဲ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံသားအျဖစ္ သက္ေသ အေထာက္အထား မရွိသူေတြအတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္း ၂ ေက်ာင္းပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေရာ၊ ဆရာ ဆရာမေတြပါ ထုိင္းရဲေတြရဲ႕ မၾကာခဏ ဖမ္းဆီးမႈေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ ရွိခဲ့တာပါ။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြကို ပညာသင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးေရးမွာ ျပႆနာေပါင္းစုံ၊ အခက္အခဲေပါင္းစုံနဲ႔ ရင္ဆုိင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒကုိ အၾကီးအက်ယ္ ျပင္ဆင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ပညာေရး ဆုိင္ရာ ဥပေဒေတြလည္း အေျပာင္းအလဲေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တုိးတက္ေကာင္းမြန္လာေအာင္ ျပဳျပင္ခဲ့တဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ ပညာေရး စနစ္မွာ “National Education Act : An Education Reform Act for Future Development of the Thai People” အရ ပညာေရးဆုိင္ရာ စည္းမ်ဥ္း၊ ဥပေဒသစ္ေတြကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့သလုိ၊ ပညာေရးကုိ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိက မ႑ိဳင္အျဖစ္ အေလးအနက္ အားေပးမႈေတြ ျပဳလုပ္လာခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ျပင္ဆင္ခဲ့တဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဖြဲ႔စည္းပုံအသစ္မွာ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိင္ရာ ဥပေဒသစ္တခုကုိလည္း အတည္ျပဳျပ႒ာန္းခဲ့တာ ထူးဆန္းစြာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ ေရြးေကာက္ပြဲဆုိင္ရာ ဥပေဒသစ္အရ ထုိင္းႏုိင္ငံ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံၾကမယ့္ သူေတြဟာ အနည္းဆုံး အဆင့္ျမင့္ ပညာဘြဲ႔ရရွိသူ ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ ျပ႒ာန္းထားတာပါ။

အဲဒီ ဥပေဒသစ္ကုိ ထုိင္း ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒမွာ အခုလုိ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။ “The proportional representation party list system was aimed at deterring vote-buying, strengthening the party system, and increasing the quality of candidates. MPs were required to have a bachelor's degree. In order to prevent last-minute party switching, MPs were required to be registered members of political parties at least 90 days before the election date. An independent Election Commission was established. Votes for House elections were counted at a central site in each province rather than at each polling station. This reform made it more difficult for village canvassers to evaluate the effectiveness of vote buying.”

ဒီေရြးေကာက္ပြဲဆုိင္ရာ ဥပေဒသစ္ဟာ “ဆုိက္ကားသမား၊ တရားသူၾကီး မလုပ္သင့္” ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ဆုိလုိထားတာေၾကာင့္ တကယ္ပဲ ျဖစ္သင့္တဲ့ အခ်က္၊ နမူနာယူသင့္တဲ့ အခ်က္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္တယ္။ အဲဒီ ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ ဥပေဒသစ္နဲ႔အတူ ထုိင္း ပညာေရးဝန္ၾကီးဌာနက ထုိင္းႏုိင္ငံ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံၾကမယ့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာဘြဲ႔ မရေသးတဲ့ သူေတြအတြက္ အထူး စာသင္ေက်ာင္းေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ တကၠသုိလ္ ပညာေရးအတြက္ ညေနေက်ာင္းေတြကုိ ဖြင့္လွစ္ေပး ခဲ့ပါတယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ လုံၿခံဳေရး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးတုိ႔ကုိ အဓိကထား တည္ေဆာက္သြားႏုိင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။

ဥပေဒသစ္ကုိ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒမွာ ထည့္သြင္းျပ႒ာန္းခဲ့ရာမွာ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြအၾကား ကနဦးမွာ အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးမႈေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆုံးမွာ ထုိင္းျပည္သူေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈ အျပည့္အဝ ရခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံ တကာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြနဲ႔ အစဥ္အၿမဲ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနၾကတဲ့ ထုိင္းလႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကလည္း သေဘာတူ ေထာက္ခံ ခဲ့ၾကသလုိ၊ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ပညာေရး ျပႆနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြကုိ ထုိင္းပါလီမန္မွာ အေလးအနက္ထား ေဆြးေႏြး လာခဲ့ၾကတယ္။

၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ထုိင္းအစုိးရနဲ႔ ထုိင္းဘုရင္တုိ႔ရဲ႕ ထုိင္းပညာေရးကုိ အားေပးလုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ေနထုိင္ၾကတဲ့ ဘယ္လိုကေလးငယ္မဆုိ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရွိလာေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထုိင္းႏုိင္ငံထဲကုိ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြရဲ႕ ပညာေရးကုိ လမ္းေၾကာင္းပြင့္လာေစခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ပညာေရး တာဝန္ခံေတြ၊ ေစတနာအေလ်ာက္ လာေရာက္ထမ္းေဆာင္ေပးေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ အစဥ္တစုိက္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့မႈ ေတြေၾကာင့္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း ေနထုိင္သူေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္း ၉ ေက်ာင္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ နအဖ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈသက္တမ္း ရွည္လာေလ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေအာက္မွာ ေနထုိင္ေနၾကရတဲ့ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသား ဦးေရေတြ တိုးလာေလမုိ႔၊ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲကို ေရႊ႔ေျပာင္းလာေရာက္လုပ္ကုိင္သူ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ဦးေရဟာလည္း တေန႔ တျခား တိုးလာခဲ့တယ္။ လက္ရွိ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးဒုကၡသည္ေတြ သိန္းခ်ီ ရွိေနသလို၊ စီးပြားေရးအရ ေ႐ႊ႔ေျပာင္း အလုပ္လုပ္ၾကသူေတြလည္း ၄ သန္းေလာက္ ရွိေနပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ၊ ေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ဟာလည္း တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ပုိမ်ားလာပါတယ္။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားေတြအတြက္ စာသင္ေက်ာင္း ၆၇ ေက်ာင္း ရွိေနပါၿပီ။ လက္ရွိ ပညာသင္ၾကားေနသူ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ၁ဝ,ဝဝဝ ေက်ာ္ရွိၿပီး၊ ဆရာ ဆရာမ ၅ဝဝ ေက်ာ္က ပညာသင္ၾကား ပုိ႔ခ်ေပးေနၾကပါတယ္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလ့လာ သုေတသနလုပ္ေနတဲ့ ထုိင္းပညာေရးဌာနနဲ႔ အစုိးရမဟုတ္တဲ့ ပညာေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ အစီရင္ခံစာအရ ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕နဲ႔ တပ္ခ္ခ႐ုိင္ အနီးတဝုိက္မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူ ကေလးငယ္ ၂ဝ,ဝဝဝ ေက်ာ္ဟာ ေက်ာင္းမတက္ ႏုိင္ေသးေၾကာင္းနဲ႔ ကေလးငယ္ေပါင္း ၄ဝဝဝ ေက်ာ္ကေတာ့ မဲေဆာက္ ထုိင္းစာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ပညာသင္ၾကားေနေၾကာင္း သိရပါတယ္။

လာမယ့္ႏွစ္ အနည္းငယ္မွာေတာ့ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမဳိ႕အနီး႐ွိ အုံးဖ်ံေဒသ အနီးတဝုိက္မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္း ေနထုိင္သူေတြ အဆင့္ျမင့္ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ဖုိ႔ ထုိင္းဘုရင္မိသားစုနဲ႔ ထုိင္းပညာေရးဌာနတုိ႔ ပူးေပါင္းၿပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတခုကုိ ကမကထ ကူညီဖြင့္လွစ္ေပးမယ္လုိ႔ ဝမ္းသာစရာသတင္း ၾကားခဲ့ရတယ္။ တကယ္ ဒီသတင္းအတုိင္း ျဖစ္လာခဲ့မယ္ဆုိရင္ အုံးဖ်ံ ေဒသ အနီးတဝုိက္ ကီလုိမီတာ ၂ဝဝ အဝန္းရွိ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူေတြ အဆင့္ျမင့္ပညာကုိ လာေရာက္ဆည္းပူးခြင့္ ရရွိႏုိင္မယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းေနထုိင္သူဦးေရ တုိးတက္မ်ားျပားလာေနသလို၊ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခက္အခဲေတြဟာလည္း ပုိမုိရင္ဆုိင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ ေနာင္ ၅ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း အဓိက ရင္ဆုိင္ရမယ့္ အခက္အခဲေတြကေတာ့ -

(၁) ေက်ာင္းေတြ ဆက္လက္ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ဖုိ႔၊ ဆက္လက္ရပ္တည္ဖုိ႔ ေငြေၾကးဆုိင္ရာ အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ (Funding For Existing Schools and Building New Schools)
(၂) စာသင္ေက်ာင္းပုံစံနဲ႔ ကုိက္ညီရမယ့္ အဆင့္မီ ပညာေရးဆုိင္ရာ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြ လုိအပ္မႈ အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ ဆုိလုိတာက အထက္တန္းပညာကုိ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့သူဟာ ထုိင္း (သုိ႔) ႏုိင္ငံတကာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတြကုိ ဝင္ခြင့္ရႏုိင္ဖုိ႔ GED စာေမးပြဲအဆင့္ကုိ ေျဖဆုိႏုိင္ရမယ့္သူ ျဖစ္သင့္တယ္။ (Aid For School Facilities)
(၃) မ်ားျပားလာတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ တူညီတဲ့ သင္႐ုိးညႊန္းတမ္းတခု ျဖစ္ေပၚလာေရးမွာလည္း အခက္အခဲေတြ ရွိေနတယ္။ (Have Same Curriculum)
(၄) အဆင့္ျမင့္ပညာကုိ ဆက္လက္သင္ၾကားခြင့္ ရရွိႏုိင္ေရးေတြမွာလည္း အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ (Difficulties of Further Higher Studies)
(၅) ေက်ာင္းၿပီးေနာက္ အလုပ္အကုိင္ ရွာေဖြမႈမွာလည္း အခက္အခဲေတြ ရွိတယ္။ (Careers Job Search/ Job after Graduation)

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခက္အခဲ၊ အက်ပ္အတည္းမ်ဳိးစုံကုိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာပညာေရး တာဝန္ခံေတြအေနနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္သြားႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အနာဂတ္မွာ တုိင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကမယ့္ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးဖုိ႔ဟာ ႏုိင္ငံသားတုိင္းရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္တာမုိ႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား အားလုံးကလည္း မိမိတုိ႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ဝုိင္းဝန္းပံ့ပုိးေပးၾကပါစုိ႔။

ကေလးႏွင့္ စြန္႔စားခ်င္စိတ္

ဂ်ဴး

က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက က်မႏွင့္အစ္ကို႔ ကို ေဖေဖက ကေလးစီးေသာဗိုလ္အုန္းသီး ဂ်စ္ကားေလး၀ယ္ေပးခဲ့သည္။ ဂ်စ္ကားက တကယ့္ လူႀကီးစီးဂ်စ္ကားအတိုင္းပါပဲ။ အစိမ္းေရာင္၊ ေရွ႕ေလကာမွန္ေနရာမွာ မွန္မပါေသာ သံျပားေဘာင္ ခတ္ျပတင္းေလး။ လီဗာမပါ၊ ဘရိတ္ မပါ၊ ေျခနင္းကြင္းႏွစ္ခုသာ၊ ကြင္းတခုစီေပၚ ေျခတဖက္စီနင္းလ်က္ ေရွ႕သို႔ကားေရြ႕ေအာင္ ေမာင္းရသည္။ တေယာက္တည္းစီးလွ်င္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္နင္းရၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္စီးလွ်င္ အစ္ကိုကေရွ႕ကထိုင္ စတီရာရင္ကိုကိုင္ ကားေျခနင္း ကိုနင္း၊ က်မကေနာက္ခန္း မွာထိုင္လိုက္သည္။

အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွာ စီးနင္းကစားရာကေန တရက္ေတာ့ ေျခရွည္ကာထိုကားေလးကို ရပ္ကြက္ေက်ာ္ၿပီး ေမာင္းၾကသည္။ ကုန္းဆင္း တခုတြင္ ကားေလးတိမ္းေမွာက္သြားခဲ့ၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုး လက္ေတြေျခေတြ ပြန္းပဲ ေသြးစို႔သြားခဲ့သည္။ က်မမွတ္မိ၏။ က်မ ၏လက္ဖမိုးမွ လက္ဆစ္ေတြေသြးစို႔ၿပီး ပြန္းပဲ့ေနခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္ေက်ာ္ၿပီး သြားရေကာင္းလားဟု ေမေမကဆူေသး၏။ ေဖေဖကေတာ့ ကားကဘရိတ္မပါသျဖင့္ ကုန္းဆင္းတို႔ဘာတို႔တြင္ တေယာက္ကေနာက္ ကေနဆြဲၿပီးထိန္းေပးရမည္ဟု မွာသည္။ လက္ေတြနာက်ဥ္ ေသာ္လည္း က်မတို႔ေမာင္ႏွမ စိတ္လႈပ္ရွားစြာရယ္ေမာ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ က်မ ၏ ကေလးဘ၀သည္ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ၏ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးမႈေၾကာင့္ ရင္ခုန္စရာ စြန္႔စားမႈအတိျဖင့္ ေက်နပ္စရာျဖစ္ခဲ့ရသည္။

သူငယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေျပာင္းေရြ႕သြားရသည့္ ကုန္းေစာင္းေရာက္ေတာ့လည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ျပန္႔ ေသာ ေရကန္ေဟာင္းႀကီးတခုရွိသည္။ မိုးတြင္းဆိုလွ်င္ေရအေတာ္အတန္ ျပည့္လွ်ံၿပီး ၾကာပင္ေတြေဗဒါပင္ေတြ ေပါက္ေရာက္သည္။ ေဆာင္းတြင္းကာလႏွင့္ ေႏြဦးကာလတို႔တြင္ ေရစပ္စပ္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ထုိကန္ႀကီး ပတ္လည္တြင္ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ား၊ ပုန္းညက္ပင္ မ်ား၊ စိန္ပန္ပင္မ်ားျဖင့္ ေ၀ဆာၿမိဳင္ဆုိင္ေနသည္။ ထိုကန္ႀကီးသည္ က်မတို႔ကေလးတသိုက္အတြက္ စြန္႔စားခန္းျပဇတ္မ်ား ကျပရာ ေနရာ တခု ျဖစ္ပါသည္။

စစ္တိုက္တမ္းကစား ၾကသည့္အခါ က်မတို႔အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ ခြဲၿပီးတိုက္ၾကသည္။ ငွက္ေပ်ာလက္ ေက်ာ႐ိုးမ်ား၊ အုန္းလက္မ်ား သစ္တို သစ္စ မ်ားကို ေသနတ္လက္နက္အျဖစ္ သံုးၾကသည္။ မာလကာသီးစိမ္းေသးေသးမ်ားကို လက္ပစ္ဗံုးအျဖစ္ သံုးၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ က်မတို႔ ကစားၾကေသာ တုိက္ပြဲမွာ ဂ်ပန္ႏွင့္ ျမန္မာတပ္မေတာ္တိုက္ပြဲျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္သား လုပ္ခ်င္သူေတြ ကမ်ားၿပီး ဂ်ပန္လုပ္ခ်င္သူက နည္းသျဖင့္ အျမဲတမ္းမဲႏႈိက္ၿပီး ခြဲရသည္။ ဂ်ပန္က ႐ႈံးသူျဖစ္သည့္အျပင္ နာမည္ဆိုးသူမဟုတ္လား။ က်မတို႔က သူရဲေကာင္းသာျဖစ္ခ်င္သူေတြကိုး။

က်မတို႔ကုန္းေစာင္းတြင္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုဟူ၍ တခုတည္းသာရွိၿပီး ထို႐ံုတြင္က်မတို႔ ၾကည့္ရသမွ် ဇာတ္ကားေတြမွာ စြန္႔စားခန္းေတြသာ ျဖစ္၏။ ဥပမာ ေဇာ္လြင္ႏွင့္ တင္တင္လွ ပါ၀င္ေသာ ဥဒါန္းမေၾက ဟူသည့္ဇာတ္ကား။ က်မတို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ ေန႔လည္ပိုင္း ကစားခ်ိန္မုန္႔ စားဆင္းခ်ိန္ တို႔တြင္ ေယာက္်ားေလးေတြႏွင့္ တန္းတူေသနတ္ပစ္တမ္း၊ တိုက္ပြဲတုိက္တမ္း ကစားခဲ့ၾကသည္။ ရန္သူ ဂ်ပန္ ေတြေရာ ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္ ဘီအိုင္ေအ စစ္သားေတြေရာ ေရကန္ႀကီးကုိ ပတ္ၿပီး ေျပးၾက လႊားၾက၊ ပုန္းၾကရသည္မွာ ရင္ခုန္စရာေကာင္းသည္။

ထိုအေၾကာင္းကို က်မတို႔သမိုင္းသင္ခန္းစာ ထဲမွာလည္း ေလ့လာခဲ့ၾကသည္။ တခါတုန္းက က်မတို႔ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္တြင္ တကယ္ ပဲ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ စခန္းခ်ခဲ့ၾကသည္။ သည္ေနရာမွာ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္တပ္မေတာ္သားေတြက ဂ်ပန္ေတြကို တိုက္ဖို႔ စည္း႐ံုးခဲ့ၾက ေဆြး ေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ေရကန္ႀကီးသာမက ေက်ာင္းေဘးက ေရနံရည္၀ေနေသာ ညိဳေမွာင္သည့္ ေျခတံရွည္သစ္သား အိမ္ႀကီးကလည္း ေတာ္လွန္ေရး ရာဇ၀င္ႏွင့္ဆက္စပ္ေနသည္။ အဲသည္မွာက ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္မ်ား စတည္းခ်ခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ကုန္းေစာင္းၿမိဳ႕သည္ က်မကို ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္မမ်ား ၀တၳဳေရးျဖစ္ဖို႔ အဓိကတြန္းအားေပးေသာ စြန္႔စားသည့္မိန္မမ်ား ရွင္သန္ႀကီးျပင္းရာ ၀န္းက်င္ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္တဲႀကီးအနား ေရေျမာင္းႀကီး၏ေဘးမွာ တန္းစီေနေသာ လူတဖက္မက ပင္စည္ ႀကီးမားသည့္ ကုကၠိဳလ္ပင္အိုႀကီးမ်ား၊ မန္က်ည္းပင္အိုႀကီးမ်ားသည္ က်မတို႔အား တကယ့္အျဖစ္ပံုျပင္မ်ားကို ေျပာျပေနသည့္ ႂကြင္းက်န္ရစ္ေသာ သမိုင္း၀င္အရာမ်ားျဖစ္ သည္။

သို႔ေသာ္ ကေလးဘ၀၏ အ႐ိုင္းဆန္ေသာစြန္႔စားမႈမွာ သဘာ၀ကေပးသည့္ ေတာင္ကုန္းေတြ၊ သစ္ေတာေတြ ေရကန္ေတြႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည္ဟု မဆိုလိုပါ။ ၿမိဳ႕မွာလည္း စြန္႔စားလိုသူ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ရွာေတြ႔စရာေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ ေရနံ ေခ်ာင္းမွာ ကေလးေတြေက်ာင္းတက္ၾကသည့္အခါ ဘယ္မိဘကမွ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ လုိက္ပို႔ေပးစရာမလုိ။ အေ၀းေျပးကား ေတြ ေမာင္းေသာကားလမ္းမတေလွ်ာက္ လမ္းေဘးကပ္ၿပီး ကေလးေတြေက်ာင္းသြားရတာျဖစ္ေပမဲ့ ဘာမွစိုးရိမ္တႀကီး ပူပန္စရာ မလိုခဲ့။ မိုးသည္းထန္သည့္ တေန႔ခင္းတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းအသြား ျဖတ္ရသည့္ၿမိဳ႕လယ္ေခ်ာင္းမွာ ေရေတြလွ်ံလို႔ အနီးအနားက အိမ္ေတြေမ်ာ၊ အိမ္တိုင္ေတြကၽြတ္ ျဖစ္ကုန္လုိ႔ ကေလးမိဘေတြ ေက်ာင္းသို႔လိုက္ေခၚရသည္အထိ စိုးရိမ္စရာျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုအ ျဖစ္မ်ိဳးကေတာ္ ေတာ္ရွားပါသည္။ မိဘတို႔သည္ ကေလးေတြကို အေတာ္အတန္လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ကိုယ္ရွာေဖြစူးစမ္းခြင့္ ေပးထားခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ က်မတို႔အိမ္နီးခ်င္းေတြကို က်မတို႔သိသည္။ အတန္းေဖၚကစားဖက္ သူငယ္ခ်င္းမွာ ေမာင္ႏွမဘယ္ႏွေယာက္ရွိမွန္း သိ သည္။ သူ႔အေမက ေစ်းထဲတြင္ ငါးေရာင္းသလား၊ စက္ခ်ဳပ္တာလား၊ နတ္ကေတာ္လုပ္တာလား၊ သူ႔အေဖက ခ်မ္းသာေသာ ေဆး လိပ္ခံုပိုင္ရွင္လား အကုန္သိသည္။ ေရနံဆီမီးခြက္ထြန္းဖို႔ ေရနံဆီသြား၀ယ္ေတာ့လည္း ညေနခ်မ္းေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္။ ၿမိဳ႕မေတာင္ ရပ္ကြက္ စလင္းတန္းအထိ သြား၀ယ္ဖို႔ က်မတေယာက္တည္းကိုပဲ ေမေမက ခိုင္းခဲ့တာပါပဲ။ ေရနံဆီေရာင္းေသာ အိမ္ကေန ျပန္ လာရသည့္လမ္းသည္ ကေလးတေယာက္အတြက္ေတာ့ လံုေလာက္သည့္စြန္႔စားမႈ ျဖစ္သည္။ သည့္ထက္ပိုတာက စလင္းတန္းမွ ေစ်း ဘက္သို႔ျပန္အတက္မွာ ႀကီးမားေသာေညာင္ပင္ႀကီး၏ ပင္စည္တြင္ ထိုးစိုက္ထားေသာ ထီးျဖဴ ထီးနီေလးေတြ၊ တြဲလြဲခ်ိတ္ ထားေသာ ျမင္း႐ုပ္ ဆင္႐ုပ္ နတ္႐ုပ္ေတြ၊ ေခါစာပစ္ေသာ ႀကိမ္ျခင္း ၀ါးျခင္းအခြံေတြက နတ္ကိုးကြယ္ျခင္းႏွင့္ နတ္ကိုင္ျခင္း၊ ဖ်ားနာျခင္းဆိုေသာ ၾကားဖူးနား၀ဇာတ္လမ္းေတြကို လက္ေတြ႔ျပေနသလုိရွိသည္။ တခါမွ မျမင္ဖူးေသာ နတ္စိမ္းဆိုတာႏွင့္ ဆက္စပ္ ေနေသာ ထိုအရာမ်ား သည္ ကေလးတေယာက္ အတြက္ေၾကာက္စရာလည္း ေကာင္းၿပီး စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္းသည္။

က်မတို႔၏ ကေလးဘ၀သည္ တနည္းအားျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြႏွင့္ ႂကြယ္၀ျပည္စံုခဲ့သည္။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕၏ ေရနံေငြ႔လြႊမ္း ေနေသာ ေျခာက္ေသြ႔သည့္ ေတာင္ကုန္းလမ္ေတြမွာေရနံေျမသပိတ္၏ အေငြ႔အသက္မ်ားကိုျမင္ေတြ႔ရွဴ႐ိႈက္ရသည္။ စတုတၳတန္းမွာ ေရနံေျမသပိတ္သမိုင္းကုိ က်က္မွတ္စဥ္က သိခဲ့သည့္သခင္ ဖိုးလွႀကီးဆိုတာသည္ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ကမာၻကုန္က်ယ္သေရြ႕ ၀ယ္၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ေတာ္ေတာ္ ႐ုပ္လံုးႂကြလာ၏။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕မွာရွိသည့္ သခင္ဖိုးလွႀကီးလမ္းသည္ က်မတို႔အိမ္ႏွင့္ ေတာ္ ေတာ္ေ၀းေသာ္ လည္းထိုလမ္းကို က်မတို႔ညီအမ စူးစမ္းရွာေဖြ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကသည္။ ေဟာဒီလမ္းဟာ ေရနံေျမ သပိတ္တပ္သား ေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ တဲ့လမ္းေပါ့။ က်မတို႔ေျခဖ၀ါးေအာက္က ေက်ာက္စရစ္လႊမ္းေသာ ကတၱရာလမ္းေဟာင္းသည္ သမိုင္း ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို က်မတို႔အား ပံုျပင္အျဖစ္ ေျပာျပေနခဲ့သည္။

စြန္႔စားခန္းပံုျပင္ ၀တၳဳေတြကုိ ကေလးေတြႏွစ္သက္သည္။ ပတ္၀န္က်င္မွာ လူႀကီးထိန္ကြပ္မႈ ေစာင့္ၾကည့္မႈမပါဘဲ ကိုယ္ခ်ည္းပဲ လႈပ္ ရွား ေဆာင္ရြက္ရသည္ကို ကေလးေတြရင္ခုန္မက္ေမာ၏။ နယ္က ကေလးေတြ၊ သဘာ၀ႏွင့္ထိစပ္ေသာ ကေလးေတြက သဘာ ၀ေတာအုပ္ေတြဆီ ျမစ္ကူးေခ်ာင္းျခား ကၽြန္းေတြဆီ သြားခ်င္သည္။ လိပ္ျပာေလးေတြ ခူေကာင္ေလးေတြကို ျမင္ခ်င္သည္။ ပုဇင္းေတြ ကို ဖမ္းခ်င္သည္။ က်မ၏တူေလး တူမေလးေတြသည္ ၿမိဳ႕ျပမွာေနတာမို႔ သဘာ၀ေတာအုပ္ႏွင့္ ေ၀းသည့္အခါ သူတို႔ အတြက္ စြန္႔ စားခန္းက တမ်ိဳးတဖံုရွိ၏။ သူတို႔ကို မိဘက၀ယ္ေပးသည့္ စက္ဘီးႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ တခုကဖိုက္ဘာခံုေတြႏွင့္ သံုးဘီး စက္ဘီး လွလွ ေလး။ ေနာက္တ ခုက ခပ္ျမင့္ျမင့္ ႏွစ္ဘီး စက္ဘီးေလး။ အစ္မက ထိုႏွစ္ဘီးေလးျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေလွ်ာက္နင္းရတာေပ်ာ္ရႊင္သည္။ ေမာင္ေလးက သံုးဘီးစက္ဘီးေလးျဖင့္ အိမ္ေရွ႕လမ္းတလွ်ာက္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္နင္းရသည္ကို ေပ်ာ္ရြင္သည္။ ရာသီဥတုသာယာ သည့္ ညေန တိုင္းသူတို႔စက္ဘီးေလး ေတြျဖင့္ ရက္ကြက္ကို ပတ္ၾကသည္။ ျပန္လာသည့္အခါ သူတို႔လမ္းမွာႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ေခြးေတြ၊ ဘဲငန္းေတြ၊ အျခားလူေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။

"သားသားေရွ႕မွာ ေခြးအႀကီးႀကီးက သားသားကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာ၊ သားသားစက္ဘီးကို မရပ္ဘဲတအားနင္းၿပီး သူ႔ေရွ႕ကေန ေျပးလာ ခဲ့ရတာေပါ့ ေမာလိုက္တာ" ရင္တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနဆဲ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေရအိုးမွေရကို အေမာတေကာ ေသာက္ေနသည့္ ကေလးငယ္ သည္ တက္ႂကြရႊင္လန္းမႈအျပည့္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ထိုလမ္းသို႔ ထပ္သြားရန္အဆင္သင့္။

သူတို႔ကို စြန္႔စားမႈအတြက္လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးသည့္အခါ ကေလးေတြ၏ အသက္အႏၱရယ္ကို က်မတို႔ထည့္မစဥ္းစားသင့္ဘူးလား။ စဥ္းစားေပးသင့္တာေပါ့။ က်မတို႔ ခဏခဏၾကံဖူးေနသည့္ ေၾကကြဲစရာ၊ ထိန္႔လန္႔စရာ ဇာတ္လမ္းမွန္ေတြရွိသည္။ ကေလးေတြကို ဖမ္းဆီးေခၚသြားၿပီး လွ်ာကိုျဖတ္ပစ္တာတို႔ သူေတာင္းစားလုပ္ခုိင္းတာတုိ႔က ဆိုတုန္းကတည္းက ျဖစ္ရပ္ေတြ။ ယခုအခါ ကေလးငယ္ေတြသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအျမတ္ထုတ္ခံေနရသည္။ သူတုိ႔၏ လုပ္အားသာမက လိင္ဆက္ဆံျခင္းျဖင့္ပါ အျမတ္ထုတ္ခံရသည္။ ကံဆိုးမိုး ေမွာင္က်ၿပီး အသတ္ခံရသည့္ ကေလးေတြလည္းရွိခဲ့ၾက၏။

ထိုအထိတ္တလန္႔ ေၾကကြဲစရာ ဇာတ္လမ္းမွန္တို႔သည္ ဟိုတုန္းကထက္ ယခုေခတ္မွာအေရအတြက္ ပိုလာသလား။ အေမရိကန ္ျပည္ေထာင္စုမွာ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တုန္းက ကေလးေတြကို ဖမ္းဆီးသြားသည့္အမႈေပါင္း ၁၁၅ ခုရွိခဲ့သည္၊ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာလည္း ထိုအေရအ တြက္သည္ သိသိသာသာတိုးလာသည္ဟု မဟုတ္ဘဲ ထိုအေရအတြက္ ပတ္၀န္က်င္မွာေတာ့ ရွိေနတာပဲတဲ့။ ဆိုလိုတာက ကေလးတ ေယာက္အတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်အႏၱရာယ္သည္ ပိုလာျခင္းေလ်ာ့လာျခင္းမရွိ။ လိုအပ္သည္ထက္ပိုၿပီး ကာကြယ္ေပးထားသည့္တုိင္ေအာင္ ကေလးတုိ႔၏ အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္ေခ်က ေလ်ာ့နည္းမသြားခဲ့။ ကေလးတို႔မွာသာ ပိုပိုသာသာ တင္းက်ပ္ ကာကြယ္ထားခံရသည့္ အတြက္ ကေလးဘ၀ စြန္႔စားမႈေတြ ရင္ခုန္မႈေတြႏွင့္ေ၀းရသည္။

ယခုေခတ္မွ ကေလးေတြကိုအိမ္မွ ေက်ာင္းအထိလူႀကီးက လိုက္ပို႔ေပး၊ ထမင္းကို ေက်ာင္းအထိလိုက္ၿပီးေကၽြး၊ အျပန္တြင္ လူႀကီးက ေက်ာင္းအျပင္ကေန ေစာင့္ႀကိဳ၊ အိမ္ျပန္။ ဒါက ကေလးကိုအႏၱရာယ္ အေပါင္းမွႀကိဳတင္ကာကြယ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးကို ေရႊ ေပး မဆင္ရဟူေသာ ကာကြယ္တားျမစ္မႈသည္ ထုိေၾကကြဲစရာဇာတ္လမ္းေတြမွ ကာကြယ္ဖို႔ျဖစ္သည္။ ေရႊသည္ လူတို႔အတြက္ မက္ ေမာစ ရာမို႔ ေရႊကိုလိုခ်င္ၿပီး ကေလးကို တခုခုအႏၱရာယ္ျပဳမွာ စိုးရိမ္လို႔ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ေရႊမပါဘဲလည္း ကေလးတို႔သည္ အႏၱ ရာယ္ေတာ့ရွိ ေနတာေတာ့အမွန္ပါ။ အႏၱရာယ္ရွိလို႔ထိန္ခ်ဳပ္ ကာကြယ္ေပးတာက လမ္းမွန္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ တဖက္မွာက ကေလး တို႔အတြက္ကိုယ္တိုင္ စူးစမ္းရွာေဖြထုတ္ေဖာ္မည့္ ေျမပံုေတြ၊ ရတနာသိုက္ေတြ၊ ခရီးစဥ္ေသးေသးေလးေတြ၊ လမ္းခရီးမွာေတြ႔ရမည့္ သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ရသည္။

ကေလးတုိ႔သည္ ပထ၀ီကို စိတ္၀င္စားဖို႔လိုအပ္၏။ ကိုယ့္ေဒသပတ္၀န္က်င္ကို ေျပာျပေသာ ေဒသႏၱရ ပထ၀ီထိုမွစၿပီး ပထ၀ီကို စိတ္ပါ ၀င္စားၾကသည္။ ကိုယ့္ေဘးမွာ ေတာင္ကုန္းရွိသလား၊ ကိုယ့္ေဘးမွာျမစ္ႀကီးတစင္းရွိသလား၊ သဲေသာင္ေတြရွိသလား၊ ျမစ္ထဲမွာ ငါးေတြ ရွိသလား၊ တံငါသည္ေတြ ငါးဖမ္းၾကသလား၊ ထုိျမစ္က ဘယ္ၿမိဳ႕ကေနလာၿပီး ဘယ္ၿမိဳ႕ဆီသို႔ ဆက္သြားသလဲ။ ကေလးေတြ သည္တိရစၧာန္ေလး ေတြကိုစိတ္၀င္စား၏။ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာ တိုက္ခန္းအလံုပိတ္၊ ျခံတံတိုင္းအလံုပိတ္ထဲတြင္ ေနထိုင္ၾကရေသာ ကေလးတုိ႔သည္ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္သို႔ သြားလ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ အေသးဆံုးပူးေလးေတြ၊ ၾကက္တူေရြးေလး ေတြ၊ ယုန္ေလးေတြကအ စ ဆင္ႀကီးေတြအထိ သူတို႔ရင္ခုန္လုိ႔မၿပီးေတာ့ေပ။ တေန႔တေန႔ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ကားေပၚက မဆင္းရေသာ သူတို႔ေလးေတြ သည္ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ေတာင္ကုန္းေတြလည္း တက္ႂကြစြာ ေျပးတက္ေျပးဆင္း၏။ သူတုိ႔အတြက္စြန္႔စားခန္းသည္ လူႀကီးေတြ ေတာ့ပါေနေသးတာမို႔ ပံုျပင္ေတြထဲကလို အျပည့္အ၀ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကေလး ေတြခ်ည္း အုပ္စုဖြဲ႕ကစားရ၊ စြန္႔စားရသည့္ အရသာကို မသိႏိုင္သည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အဲသည္ေလာက္ကကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္ေနပါသည္။

စာဖတ္တတ္သည့္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့စာထဲကေန စူးစမ္းရွာေဖြမႈႏွင့္ စြန္႕စားမႈကိုဖတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ၾကရသည္။ ကဗ်ာေတြ ပံုျပင္ေတြ မင္းသု၀ဏ္၏ ကဗ်ာေတြက အသံလည္းခ်ိဳၿပီး သဘာ၀ ၀န္းက်င္ကိုလည္း ကေလးတုိ႔ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေအာင္ မိတ္ဆက္ ေပးသည္။ တခါ တုန္က ျပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈဌာန အႀကီးအကဲအရာရွိတေယာက္၏ ညစာစားပြဲတြင္ မိမိအတြက္ ပထမဆံုး စြဲမက္ရသည့္ ကေလးဘ၀ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း ႏိုင္ငံစံု ေျပာျဖစ္ၾကသည့္ အခါက်မရြတ္ျပခဲ့သည့္ ကဗ်ာကလယ္ေစာင့္တဲ ကဗ်ာျဖစ္သည္။

မိုးေရတက္ေရ တေဖြးေဖြး
ကြင္းက်ယ္ အေ၀းေ၀း
လယ္ေစာင့္တဲေလး ေျခတံရွည္
မိုးကုတ္ေအာက္မွာတည္
ၾကာနီတပြင့္ ျဖဴတပြင့္
တဲႏွင့္ ပနံတင့္။

မိုးထဲေလတဲတြင္ ေရလႊမ္းေနသည့္ ေျခတံရွည္ရွည္ ခ်စ္စရာလယ္ေစာင့္တဲ ေလးတခု၊ သူ႔ေဘးက ေရထဲမွာၾကာပြင့္ေတြက အနီႏွင့္ အျဖဴ။

ကေလးတေယာက္ကို သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည့္ကဗ်ာ။ ထိုကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး ကေလး၏အေတြးထဲတြင္ ပံုေဖာ္ ၾကည့္လိမ့္မည္။ ဘာမ်ားကြာျခားမလဲ။ က်မတို႔ငပုေတာ ၿမိဳ႕နယ္ၾကာကြင္းေက်းရြာရွိ ကန္သံုးဆယ္ ၾကာကြင္း မူလတန္း ေက်ာင္းတြင္ ကေလးမ်ားအတြက္ ျပပြဲ၊ ၿပိဳင္ပြဲႏွင့္ စာဖတ္ပြဲမ်ားလုပ္ေပးစဥ္က မင္းသု၀ဏ္၏ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ ေရးဆြဲသည့္ၿပိဳင္ပြဲ ထည့္ သြင္းခဲ့သည္။ ပထမရက္မွာ လယ္ေစာင့္တဲ၊ ေနာက္တရက္မွာ ၀ကၤပါျဖစ္သည္။ အံ့ၾသစရာပင္ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း၊ တတိယတန္း ကေလးတုိ႔သည္ ထိုကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို တထိုင္တည္းႏွင့္ပန္းခ်ီေရးဆြဲ သ႐ုပ္ေဖာ္ၾကသည္။ ဒုတိယတပုဒ္က ပိုခက္သည္။

ေအးရပ္သာတဲ့ ပေညာင္ညိဳ
ဥၾသတြန္သံခ်ိဳ
ဒိုးယိုစီးတဲ့ နဒီတြင္း
သမင္ေရေသာက္ဆင္း၊
ျမက္ခင္းလဲ့လဲ့ ေျမညီညီ
ကံ့ေကာ္၀တ္မႈံစီ
ဇာလီေပ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသခၤမ္း
လူေလး သြားခ်င္စမ္း။

သူတုိ႔ကို ရွင္းျပေပးရတာက ဒိုးယိုစီးတဲ့ ဆိုသည့္စကားပဲ ျဖစ္သည္။ နဒီဆိုတာျမစ္ဟု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိေနခဲ့ၾကသည္။ ကံေကာ္ပင္ ကိုမျမင္ဖူးဘူးဆိုသည့္ ထိုျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကေလးတခ်ိဳ႕အတြက္ ကံေကာင္းတာက သူတုိ႔ေက်ာင္းမွာ သူတို႔ပန္းခ်ီေရးဆြဲ ဖို႔ခ်ထားသည့္ ထိုင္ခံုေတြကို အရိပ္ေပးေနသည့္ အပင္ႀကီးသည္ ကံေကာ္ပင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေဟာဒါ ကံေကာ္ပင္ေပါ့ဟု သူတို႔ ဆရာမက ေျပာျပလုိ႔ သူတို႔သိရေတာ့ ရယ္ေမာၾကပါသည္။ ကံေကာ္ပြင့္ေတြကိုေတာ့ အ၀ါေရာင္၀တ္မႈံေလးေတြႏွင့္ ေရးဆြဲတတ္ ၾက၏။ သူတို႔ကို ပန္းခ်ီဆု ေပးဖို႔ က်မတို႔အုပ္စုတြင္ ပန္ခ်ီဆရာတေယက္မွ မပါ။ ဆုေရြးခ်ယ္ဖို႔ အတြက္ အခြင့္မရွိ။ အတန္းလိုက္ သူတုိ႔ယွဥ္ၿပိဳင္ စဥ္က ဆုေရြးခ်ယ္ ေပးခဲ့သည့္ ပန္းခ်ီဆရာ ကာတြန္းဆရာ ကိုေဇာ္ေမာင္၏ ဆုေရြးခ်ယ္ျခင္းဆုိင္ရာ လမ္းညႊန္မႈကို လိုက္နာၿပီး ဆုေပးခဲ့ရပါသည္။

အဲလစ္စ္ႏွင့္ အံဖြယ္ကမာၻ စသည့္ႏိုင္ငံျခားမူရင္း စာအုပ္ေတြကို လက္လွမ္းမမီႏိုင္ေသးသည့္ ကေလးတို႔အတြက္ ကာတြန္း ေအာင္ရွိန္၏ ကေလးဇာတ္လိုက္ေတြပါ၀င္သည့္ ကာတြန္႔ေတြရွိသည္။ အဲသည္မွာ တဆင့္တက္ေတာ့ ဂရင္းညီေနာင္၏ ပံုျပင္ေတြ ရွိသည္။ ၀တၳဳဖတ္ ႏိုင္သည့္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ေရႊဥေဒါင္း၏ ၀တၳဳေတြရွိသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္သို႔ေျပာင္းကာစ ကေလးတို႔ မိန္းခေလးေရာ၊ ေယာက္်ား ေလးပါအလြန္ႏွစ္သက္သည္။ ေယာက္်ားေလးေတြအဖို႔ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။ ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၏ ဘာသာျပန္စြန္႔စားခန္း၀တၳဳ ေတြကိုလည္း ကေလးေတြႏွစ္သက္ၾက၏။ က်မဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးေတြကိုေတြ႔သည့္အခါ ဘာ စာအုပ္ေတြႀကိဳက္လဲဟု ေမးတိုင္း ေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ဒဂုန္ေရႊမွ်ား ပါ၀င္တတ္သည္ကို သတိထားမိသည္။ က်မကိုယ္တိုင္ ေရႊဥေဒါင္း၏ ႐ႈပနႏၵီ ကိုစြဲစြဲမက္မက္ ဖတ္ခဲ့ရ သည္ကို သတိရမိပါသည္။ ကေလးတို႔၏ စူးစမ္းရွာေဖြစြန္႔စားခ်င္သည့္ သဘာ၀စိတ္ဆႏၵကို ထုိ စာအုပ္မ်ား၏ ရသက ျဖည့္စြမ္းေပး သည္။ စာအုပ္တုိ႔သည္ သူတုိ႔အတြက္စိတ္ျဖင့္ ခရီးႏွင္စရာယာဥ္ေတြျဖစ္သည္။

က်မဘ၀တြင္ ပထမဆံုးဖတ္ခဲ့ရသည့္ ဓူ၀ံ၏မာလာ၀တၳဳတိုကို က်မအခုခ်ိန္အထိ မေမ့ေတာ့ပါ။ အဲသည္အထဲကဖိုခေနာက္ဆိုင္ တိုင္း ျပည္သံုးခု ၾကားကေတာအုပ္ႀကီးသည္ ေတာ္လွန္ေရးသမား သူရဲေကာင္း ဗိုလ္နႏၵ အေျခစိုက္ရာနယ္ေျမျဖစ္သည္။ မတရားတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္မေနဘဲ အသက္ႏွင့္ရင္းၿပီး ကူညီေျဖရွင္းေပးေသာ သူရဲေကာင္းသည္ က်မအတြက္ ေလးစား အထင္ႀကီးစရာေပါ့။ ည သန္းေခါင္တြင္ ဘီလူးစားခံရတတ္လို႔ မသြားရဲၾကသည့္ ေတာင္ေျခတခုဆီက လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ သည့္ ထိုသူရဲေကာင္း၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား၊ သူဖမ္းဆီးရမည့္ ဘုရင္မကို မဖမ္းဆီး႐ံုတြင္မကႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေအာင္ စစ္အင္အားႀကီးမားေအာင္ပင္ သူက ကူညီလုိက္ေသးသည္။ ထိုဘုရင္မႏွင့္ သူရဲေကာင္းၾကားက ဖြင့္မေျပာလဲ သိေနသည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ေနာက္ဆံုးသူ႔ကတိကို ထိန္းခ်ဳပ္ ၿပီး သူ႔အသက္ကို ဓားစာခံသူ႔တပည့္ ေနာက္လိုက္ လူကိုးေယာက္အသက္ႏွင့္ လဲယူဖို႔သာယာေရႊျပည္ ဘုရင္ႀကီးဆီသို႔ တဦးတည္း တိတ္တဆိတ္ျပန္အသြား၊ ဘုရင္မကလဲ သူရဲေကာင္းမရွိသည္ကို သိသည့္အခါ ထိုႏိုင္ငံသို႔ လိုက္သြားၿပီး၊ သူ႔ကိုယ္သူအပ္ႏွင္းလ်က္ ဗိုလ္နႏၵအတြက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မး္သာခြင့္ေတာင္းသည့္အခ်ိန္၊ ထိုဇာတ္သိမ္းခန္း သည္ ဇာတ္၏အထြဋ္အထိပ္ ျဖစ္သည္။

သူတို႔ဆီက ဟယ္ရီေပၚတာ ၀တၳဳေတြအရွိန္အဟုန္ျဖင့္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္မွာ ကေလးတို႔ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ လႈပ္ရွားသည့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ဆန္းၾကယ္စြန္႔စားမႈ အေျခခံ ဇာတ္လမ္းမ်ားျဖစ္လုိ႔ ေနမွာပါ။ ကေလးေတြခ်ည္းလူႀကီး အကူအညီသိပ္မပါဘဲ အႏၱရာယ္ဆိုး ေတြႏွင့္ၾကံဳ၊ ကေလးတို႔၏ ၾကံရည္ဖန္ရည္ စြမ္းရည္ေတြႏွင့္ပဲ အဲသည္ကေနလြတ္ေျမာက္၊ ဘယ္ေလာက္ေက်နပ္အားရစရာ ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။

အခုေခတ္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ေတြ႔ရသည့္ ကေလးတို႔၏စြန္႔စားမႈက ဂိမ္းေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ဂိမ္းထဲမွာ ေသနတ္ပစ္သည္။ ဂိမ္းထဲမွာဗံုး ေဖာက္ခြဲသည္။ ဂိမ္းထဲမွာေျမလွ်ိဳးမိုးပ်ံသည္။ က်မတူအငယ္ေလးတေယာက္ ေဆာ့သည့္ ဂိမ္းမွာေတာ့ ဇာတ္လိုက္က သူ႔လိုအရြယ္ ေကာင္ေလး။ ႏြားျခံထဲမွာ ႏြားႏို႔ညႇစ္တာလည္းပါ၏။ က်မသေဘာက်စြာ ျပံဳးရယ္မိသည္။ သူ႔ဘ၀မွာႏြားကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္မ ၾကည့္ဖူးတာက်မသိသည္။ ႏြားႏို႔ညႇစ္ဖို႔ေတာ့ ေ၀းေလစြ။ ဒါေပမယ့္ ဂိမ္းထဲမွာႏြားႏို႔ညႇစ္သည္ဆုိေတာ့ ဒါလည္းတမ်ိဳးေတာ့ စိတ္ေျဖရာ ရတာေပါ့ေလ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔တကယ္ၾကံဳေတြ႔ရသည္က အလင္းေရာင္ေတြ ပံုရိပ္ေတြပါ။ ဘယ္မွာလဲ ႏြား၊ ဘယ္မွာလဲ ႏြား၏ အေမႊးႏု ႏုေလးေတြ၊ ဘယ္မွာလဲ ႏြားစာခြက္၏ ေကာက္႐ိုးရနံ၊ ဘယ္မွာလဲ ႏြားေခ်းနံ။

ကေလးေတြ သြားရင္းလာရင္း သစ္ပင္ေတြကိုၾကည့္ရျမင္ရသည္ ဆုိလွ်င္လည္းဒါက ကားမွန္ျပတင္းမွ တဆင့္ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္း ေတြ၊ သစ္ရြက္စိမ္းစိမ္း ပန္းေမႊးေမႊးကုိ လက္ျဖင့္ထိတို႔ၾကည့္ရတာမဟုတ္။ လိပ္ျပာေလးေတြ ပုဇဥ္းေလးေတြ တီေကာင္ေတြကို လက္ ျဖင့္ထိ ကိုင္ၾကည့္ရတာမဟုတ္။ သူတို႔လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ ေျမက သူတုိ႔အိမ္ေရွ႕တိုက္ခန္းေရွ႕က ေျမသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ စက္ဘီးေလး ေသာ္မွ စီးခြင့္မရွိ။ ကံေကာင္းလို႔ ျခံ၀င္းက်ယ္က်ယ္ ရွိသူကေတာ့ စက္ဘီးစီးခြင့္ ရွိတာေပါ့။ သာမန္က်မတို႔လို ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ေတြမွာ ေနရသည့္ကေလးေတြ ဘယ္ေနရာသြားၿပီး စက္ဘီးစီးမလဲ။ ေဘာလံုးကန္သည့္ ကြင္းမရွိ၊ ၾကက္ေတာင္ ႐ိုက္သည့္ ကြင္းမရွိ၊ ပန္းျခံ ေတာင္ က်မတို႔နားမွာမရွိေတာ့ပါဘူး။ စိမ္းလန္းသည့္ေနရာ လိုအပ္သည္။ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္မႈ လိုအပ္သည္။ စြန္႔စားရင္ ခုန္မႈကို ကေလးေတြသိဖိုလုိသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသာမက နာက်င္မႈကိုလည္း ကေလးေတြ သိသင့္သည္ဟုဆုိလွ်င္ လက္ခံႏိုင္ၾကပါ့မလား။

လိုအပ္သည္ထက္ပိုၿပီး အတင္းကာေရာအကာအကြယ္ေတြ ေပးခံေနရသည့္ ကေလးတို႔သည္ ဘ၀အတြက္ လုိအပ္သည့္သတၱိေတြ ဘယ္ကရမလဲ၊ ေျဖာင့္မွန္ၿပီး အားနည္းသူကို ဖိႏွိပ္ခံလူကို ကူညီကယ္တင္ေပးဖို႔ အမွန္တရားအတြက္ စြန္႔စားလိုစိတ္ေတြ၊ တြန္းအား ေတြကိုဘယ္က ရႏိုင္ပါ့မလဲ။ အနည္းဆံုးသူတို႔၏ မ်ိဳးဆက္အနာဂတ္ကေလးေတြ စြန္႔စားမႈ၏ အရသာကိုသိေအာင္ ေျပာျပဖို႔ ပံုျပင္ေတြ ဖန္တီးေပးဖို႔ အႏုပညာကိုေရာ သူတို႔ဘယ္က ရႏိုင္ေလမလဲ။

ဂ်ဴး

ကလ်ာ မဂၢဇင္း ေအာင္တုိဘာ ၂၀၀၉