တသက္တာ ဆူး (၀တၳဳတို) လူဗိုလ္

လူဗိုလ္
ႏို၀င္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၀၉
http://moemaka.com/index.php?option=com_content&task=view&id=5067&Itemid=1
(၁)

၄ - တန္း ေအာင္လက္မွတ္ လာထုတ္လွ်င္
ကြမ္းသီးအလုံး (၄၀) ယူခဲ့ၾကပါ။
ပုံ
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး

ေက်ာင္းေရွ႕ေၾကျငာသင္ပုန္းမွ ထုိစာသည္ မိမိႏွလုံးအိမ္အတြင္းသို႔ အလြယ္တကူ ၀င္ေရာက္ခဲ့၏။ ထိုစာတြင္ အဓိပၸါယ္ မ်ားစြာ ပါ၀င္ေနသည္ဟုလည္း ျမင္၏။ ဆိုလိုသည္မွာ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဤကဲ့သုိ႔အေရးအသားမ်ဳိးကို ထင္ထင္ေပၚေပၚ ေရးၾက လိမ့္မည္မဟုတ္။ ေရးရဲၾကလိမ့္မည္လည္းမဟုတ္။ ယခုေရးသားထားပုံႏွင့္ အမ်ားျမင္သာေအာင္ ေဖၚျပထားပုံမွာ စိတ္၀င္စားစရာ။

မိမိတို႔တြင္ အေလ့အထတခုရိွ၏။ စစ္ေၾကာင္းရြာထဲ၀င္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ေက်ာင္း သားမ်ားမွာ မိမိတို႔၏ရင္းႏွီးရာ မိတ္ေဆြအရင္းအခ်ာမ်ား။ လည္ပတ္ရာ၊ ရင္ခ်င္းဆက္ရာမ်ား။ မိမိတို႔က ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ ျဖစ္ေနသည္ကိုး။

ယခုလည္း ေကေကာရြာသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ RC ဘုရားေက်ာင္းအနီးက စာသင္ေက်ာင္းကေလးမွာ မိမိတို႔ကို ႀကိဳဆို ေနျပန္ပါၿပီ။ ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းေရွ႕၀ရန္တာတြင္ မိမိတုိ႔၀င္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ ရြာဘက္ သုိ႔႔ လွမ္းၾကည့္ လိုက္စဥ္ ေက်ာင္းေရွ႕ေဘာလုံးကြင္းႏွင့္ ရြာေလး၏ အနိမ့္အျမင့္အေနအထားေၾကာင့္ အိမ္ေခါင္မုိးမ်ား အဆင့္ဆင့္ ဆက္စပ္တည္ရိွ ေနပုံျမင္ကြင္းမွာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္အလား။

(၂)

မိမိတို႔စစ္ေၾကာင္းမွာ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္မွ ကရင္ျပည္နယ္၊ တပ္မဟာ(၂) နယ္ေျမသုိ႔သြားမည့္ခရီးစဥ္။ သို႔ ေသာ္ ျဖတ္သန္းရာလမ္းေၾကာင္းမွာ ကရင္နီနယ္ေျမျဖစ္ေန၍ KNPP စစ္ေၾကာင္းႏွင့္ပူးေပါင္းလာရသည္။ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ရိွ ကရင္နီ ျပည္ေဒသခံ တိုင္းရင္းသားအသီးသီး၏ ဘ၀မ်ားကိုေတြ႔ျမင္ရသည္မွာ မိမိတို႔အတြက္ အသစ္အ ဆန္းခ်ည္းသာ။

ရြာမ်ားကို ေတာင္ကုန္းအေပၚတြင္သာ တည္ထားေလ့ရိွသျဖင့္ ေရရိွရာအရပ္ႏွင့္မနီးျခင္း။ ရြာရိွအိမ္မ်ားမွာ တအိမ္လုံး တံခါးေပါက္တေပါက္သာရိွ၍ အလုံပိတ္ျဖစ္သည့္ အလင္းအားနည္းနည္းတည္ေဆာက္မႈျဖစ္ေနျခင္း။ ရြာမ်ားတြင္ အိမ္သာဟု သတ္သတ္မွတ္မွတ္မထားၾကပဲ ရြာအျပင္တြင္သာသြားၾက၍ ရြာမေရာက္မီအေ၀းကပင္ အနံ႔ အသက္မ်ားက ႀကိဳဆိုေနျခင္း။ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားမွာ ေဆးေၾကာသည့္အေလ့အထ အားနည္းျခင္းေၾကာင့္ ညစ္ေပ ေနျခင္းႏွင့္ အခ်ဳိ႕ရြာမ်ားတြင္ ပန္းကန္၊ ေဒါင္းလန္းပုံစံ ေျခေထာက္ပါေသာ ဗန္းႀကီးမ်ားတြင္ ထည့္စားၾက၍၊ လူစားၿပီး ေခြးမ်ားကို ထိုပန္းကန္၊ ဗန္းမ်ားျဖင့္ပင္ ေပးစား ေလ့ရိွျခင္းမ်ားမွာ မိမိတို႔အတြက္ သတိမူမိစရာမ်ားျဖစ္ေနသည္။ ၿခဳံေျပာရလွ်င္ လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္မားမႈကို မ်က္ကြယ္ျပဳ ထားရေလာက္ေအာင္ ဘ၀ၾကမ္းၾကမ္းမ်ားကို ျဖတ္ သန္းေနၾကရသည့္ ပကတိအေျခအေနမ်ားပင္။

ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားတြင္ ရင္ထဲစြဲေလာက္ေအာင္ အမွတ္တရေလးေတြလည္းရိွ၏။ တခုက နယ္စပ္ႏွင့္ သံလြင္ျမစ္ၾကားမွအျဖစ္အပ်က္။ ရြာတရြာ တြင္ စခန္းခ်ထားစဥ္။ မိမိႏွင့္တအိမ္ထဲအတူတည္းေသာ ကိုမင္းေ၀ တေယာက္ မနက္ေစာေစာ အိမ္ေပၚသို႔ အူယားဖားယားေျပးတက္လာၿပီး … ။

“ကိုလူဗိုလ္ေရ ပြဲပဲဗ်ဳိ႕။ က်ေနာ္ဗ်ာ ၀မ္းတအားသြားခ်င္လို႔ အိမ္သာလိုက္ရွာတာ၊ ဘယ္နားမွာမွမေတြ႔လို႔ ရြာ ျပင္ကို ထြက္လိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ မလင္းတလင္းမို႔ ေၾကာက္စိတ္၀င္ေနရတဲ့အထဲ၊ ေနာက္ဖက္က အသံၾကားလို႔ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ၀က္တအုပ္ေလ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ၀ိုင္းေနၾကတယ္။ ၀က္ေတြကလည္း ရဲလိုက္ၾကတာဗ်ာ။ လူကို၀င္ဆြဲမတတ္ အနားထိကိုကပ္လာတာ။ ဆက္မေနရဲေတာ့လို႔ကို ေျပးခဲ့ရတာဗ်ဳိ႕။”

ဟုတ္ပါသည္။ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးကို ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္လုံး တေယာက္မဟုတ္တေယာက္ ႀကဳံခဲ့ၾကရသည္။ ေလ့လာေရး မ်က္လုံးျဖင့္ စူးစမ္းၾကည့္မိမွ သိလိုက္ရသည္က ဤေဒသတြင္ ၀က္မ်ားကို ေမြးၾကေသာ္လည္း အစာေကၽြး ရိုးထုံးစံမရိွ။ ၀က္မ်ားမွာ သင့္ေတာ္ရာ စားေသာက္ၾကရင္းျဖင့္ အသက္ရွင္ေနၾကရပုံေပၚသည္။ ကိုမင္းေ၀လိုအျဖစ္မ်ဳိးမွာ ၀က္မ်ားအတြက္အစာလာေကၽြးသည့္ အေနအထားျဖစ္ေနသျဖင့္ အလုအယက္၀ိုင္းအုံလာၾကျခင္းသာ။ ၀က္မ်ား၏ ပုံသ႑ာန္မွာလည္း ၿမိဳ႕၀က္မ်ားႏွင့္လည္းမတူ၊ ေတာ၀က္မ်ားႏွင့္လည္းမတူ၊ ခႏ¨ာကိုယ္မ်ားမွာ ေခြးမ်ားကဲ့သုိ႔ ပိန္ပိန္ပါး ပါးေလး။

ေနာက္ထပ္အျဖစ္တခုကေတာ့ ပထမအျဖစ္အပ်က္၏အဆက္ဟုပင္ဆိုရမလိုလို။ မိမိတို႔တြင္ ေဆး၀ါးမ်ားပိုပို လွ်ံလွ် ံပါလာ၏။ သုိ႔အတြက္ ရြာမ်ားကိုေရာက္တိုင္း က်န္းမာေရးပညာေပးစကားမ်ားေျပာရင္း ရြာရိွလူနာမ်ားကို ေဆး ကုေပးေလ့ရိွသည္။ ဒီလိုႏွင့္ရြာတရြာအေရာက္ ပုံမွန္အတိုင္းလုပ္ရိုးလုပ္စဥ္မ်ားကိုစၾကပါသည္။ က်န္းမာေရးပညာ ေပးစကားမ်ားေျပာအၿပီး၊ ၿမိဳ႕ေရာက္ဖူး ၍ ဗမာရည္လည္ေသာရြာသားတဦးမွ ထရပ္ကာ … ။

“က်ေနာ္တို႔ရြာေတြမွာ အိမ္သာမရိွတာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုနေျပာသလို ေရာဂါရတယ္ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဘာလို႔လည္းဆိုရင္ ၿမိဳ႕မွာအိမ္သာေတြ အိမ္တိုင္းရိွၾကေပမယ့္ ေဆးရုံမွာ လူနာေတြအျပည့္ပဲေလ။ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာရိွတဲ့လူနာက နဲနဲေလး”

“ေနာက္တခုက ၿမိဳ႕မွာအိမ္သာေတြရိွေပမယ့္ လူတင္မကဘူး၊ ၀က္နာ၊ ၾကက္နာ၊ ေခြးနာေတြပါျဖစ္ၾကတယ္ က်ေနာ္တို႔ ဆီမွာ တခါမွ ဒီလိုမျဖစ္ဖူးဘူး”

က်ေနာ္တို႔အားလုံး ျပန္ရွင္းျပဖို႔ပင္ ဆြံ႕အခဲ့ၾကရသည္။ အေသးစိတ္ျပန္ရွင္းျပဖို႔လိုေသာ္လည္း အခ်ိန္ကိုငဲ့ ကြက္၍ မရွင္းျပ ျဖစ္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ထုိလူ၏စကာမ်ားမွာကား၊ မိမိတုိ႔ႏွင့္အတူ ပါလာႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ကို အမွတ္တရ။

(၃)

“ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအိမ္ဘယ္နားမွာလဲဗ်”

“ဒီလမ္းေလးအတိုင္းဆင္းသြား။ ေရခပ္ဆိပ္ေဘးနားက ေျခတံရွည္ရွည္နဲ႔အိမ္က ဆရာႀကီးအိမ္ပဲ”

ရြာသားမ်ား၏ အဆင့္ဆင့္လမ္းညြန္မႈမ်ားအရ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအိမ္သို႔ မိမိတို႔ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ အျပန္ အလွန္ မိတ္ဆက္ ၾကၿပီး စကားလက္ဆုံက်မိရာမွ ဆရာႀကီးႏွင့္မိမိတို႔ တသားတည္းျဖစ္သြား၏။ ဘာသာစကား တ ထပ္တည္း ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ဟု ဆိုရမည္ထင္သည္။

“ႏွစ္တိုင္းေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ (၂)ေယာက္၊ (၂)ေယာက္ ေရာက္လာၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာ ပါဘူး။ အေမဘာျဖစ္လို႔၊ အေဖဘာျဖစ္လို႔နဲ႔ အေၾကာင္းျပၿပီး ျပန္္ျပန္သြားၾကတာ ဒီမွာေတာ့ ထုံးစံလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီရြာမွာက အစား အေသာက္၊ အေနအထိုင္က အစစဆင္းရဲတယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ တည္းပဲ ေက်ာင္းတေက်ာင္း လုံးကို တာ၀န္ယူရျပန္တာေပါ့။”

“က်ေနာ္လည္း ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ တာ၀န္ေက်ေအာင္ႀကိဳးစားပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ တေယာက္တည္းနဲ႔ တေက်ာင္းလုံး ကို ဘယ္လိုမွ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းမသင္ႏိုင္ဘူးေလ။ အခုလို အသက္အရြယ္လည္းရ၊ သားသမီးေတြလည္း မ်ားလာေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့”

“ရြာကလူႀကီးေတြနဲ႔ father ဆီမွာ က်ေနာ္ ခဏခဏေတာင္းထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အားလုံးက ၀ိုင္းၿပီးေတာင္း ပန္ၾက ေတာ့လည္း အားနာရျပန္ေရာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း ၀ါသနာကရိွေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ မထြက္ရက္ဘူး ဗ်ာ။ ငါမရိွရင္ ေက်ာင္း ရိွေတာ့ပါ့မလားလို႔ ေတြးပူေနရင္းက အခုဆို ေက်ာင္းဆရာသက္တမ္း အႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္ၿပီ”

ဆရာႀကီးတပည့္မ်ားတြင္တခ်ဳိ႕မွာ ဘြဲ႕ရမ်ားပင္ရိွေနၾကၿပီ၊ အထက္တန္းအဆင့္ေလာက္ တပည့္မ်ားမွာလည္း အမ်ား အျပား။ တခ်ဳိ႕မွာ ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္ကုန္၍ တခ်ဳိ႕မွာ ဒီရြာထဲတြင္ပင္ ရိွေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ကိုကား မည္သူမွ် စိတ္၀င္စားမႈမရိွၾကဟုလည္း သိရ၏။

ဟုတ္ေတာ့လည္း အဟုတ္သား။ ဒီလိုေဒသမ်ဳိးတြင္ ေက်ာင္းဆရာရိွဖို႔လိုသည္ကို အားလုံးလိုလိုက လက္ခံ ထားၾက ေသာ္လည္း ေက်ာင္းဆရာအလုပ္မွာကား အပင္ပန္းဆုံးႏွင့္ ၀င္ေငြအနည္းဆုံးမို႔ လုပ္မည့္သူမရိွ။ ပညာ အသင့္ အတင့္တတ္ လာလွ်င္ပင္ အရပ္ေဆးဆရာ၊ အေရာင္းအ၀ယ္သမားႏွင့္ ေစ်းဆိုင္ေထာင္ျခင္းတို႔ေလာက္သာ စိတ္၀င္ စားၾကသည္။ ယင္းအလုပ္မ်ားက ၀င္ေငြေကာင္းၾကသည္ကိုး။

(၄)

ဆရာႀကီးဦးေစာထူးမွာ ကရင္ပီသစြာ ရိုးသားပြင့္လင္း၏။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆိုေသာ္လည္း့ ထည္ထည္၀ါ၀ါမရိွ။ မာန ဟူ၍မေတြ႔ရ။ မိသားစု (၇)ေယာက္ တာ၀န္ကို ေအာက္ေျခအလုပ္မ်ားမွစ၍ တာ၀န္ေက်သူလည္းျဖစ္သည္။ မိမိ တို႔ႏွင့္ စကား ေျပာေနရင္းႏွင့္ပင္ ၀က္စာေကၽြးျခင္းကိစၥ၊ ကေလးထိန္းျခင္းကိစၥမ်ားကို လုပ္ကိုင္ေနသည့္အျပင္ ပလိုင္း တလုံးကိုပင္ ရက္ ေနေသး၏။ အိမ္ေအာက္တြင္ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို ဆင္းလုပ္လိုက္၊ စကားျပန္ေျပာလိုက္၊ ပလိုင္း ရက္လိုက္၊ ႏွီးျဖာလိုက္၊ ေဆးတံမီးညိွလိုက္၊ ဖြာလိုက္။

ဆရာႀကီးကိုၾကည့္ရသည္မွာ ကြမ္းကိုလည္း အလြန္ႀကိဳက္ပုံရသည္။ သူ႔သြားမ်ားမွာ စစ္စီးေရာင္တင္ထား သည့္အလား။ ပါးစပ္ထဲတြင္လည္း ကြမ္းကမျပတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေအာင္လက္မွတ္အတြက္ ကြမ္းသီးအလုံး(၄၀) ဟု ေရးထားျခင္းျဖစ္မည္။

“က်ေနာ္လည္း ဒီရြာက ကေလးေတြအတြက္ တာ၀န္ေက်ခ်င္လို႔၊ ၀ါသနာပါလြန္းလို႔သာ စာသင္ေနရတာပါ။ မိသားစု မ်ားလာေလေလ ရပ္တည္ရခက္ေလေလပါပဲ။ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္က အခ်ိန္ျပည့္ဆိုေတာ့ ေတာင္ယာလည္း မခုတ္ႏို္င္၊ ၿခံလည္း မလုပ္ႏိုင္။ ရြာကေက်ာင္းသားမိဘေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကလို႔သာ ခံသာတာေပါ့။ က်ေနာ့္ေက်ာင္းဆရာ လစာက ဒီေမာဆိုးမွာ ေက်ာင္း သြားတက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္သားရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ဖိုးေတာင္ မရိွပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္သား ႀကီးနဲ႔ သမီးတေယာက္ကလည္းလိြဳင္ေကာ္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ေနတယ္ေလ။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ဘာသာေရး (ဘုန္းေတာ္ႀကီး)က တာ၀န္ယူထားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္”

ဆရာႀကီးက က်ေနာ္တို႔သြားလည္တိုင္း ေခါင္ရည္ႏွင့္ဧည့္ခံေလ့ရိွ၏။ ၀ါးဗူးထဲတြင္ ေျပာင္းေကာက္မ်ားကို ထည့္၍ မည္သို႔ျပဳလုပ္ထားသည္မသိ။ ေသာက္ခါနီးမွ ေရေႏြးေလာင္းထည့္၍ ပိုက္ျဖင့္စုပ္ေသာက္ရေသာ ေခါင္ရည္ မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ေခါင္တဗူးထဲကို တေယာက္တလွည့္ အလွည့္က် စုပ္ေသာက္ၾကေလ့ရိွသည္။ ေရခမ္းသြားလွ်င္ ေရေႏြး ျပန္ထည့္၍ ေသာက္ႏိုင္ သည္။ အရသာက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မပ်ယ္သြား။ ေသာက္၍ အေတာ္ေကာင္းသည္။ က်ေနာ္ ဆိုလွ်င္ ေရေႏြးတခါထည့္ေခါင္ရည္ တအိိုးတည္းႏွင့္ပင္ ေခါင္းထဲ ရီေ၀ေ၀။

“က်ေနာ္လည္း ကေလးေတြကို စာသင္ရတာ အားမရပါဘူးဗ်ာ။ ကေလးေတြလည္း ေကာင္းေကာင္းရသြား ၾကမယ္ မထင္ဘူး။ တေယာက္ထဲ ဟိုအတန္းေျပးသင္လိုက္၊ ဒီအတန္းေျပးသင္လိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့။ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကဳံ အရ ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားအႀကီးေတြရဲ႕ အကူအညီကို သင္ၾကားေရးမွာထည့္သုံးထားလို႔ သက္သာတာ။ အတန္း အလိုက္ ေမာ္နီတာထားၿပီး ထိမ္းခိုင္းတာတို႔၊ စာေခၚခိုင္းတာတို႔လည္းပါတာေပါ့ဗ်ာ။ စာစစ္ၿပီဆိုရင္လည္း က်ေနာ္ကိုယ္ တိုင္မစစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းပဲ အျပန္အလွန္ စစ္ခိုင္းလိုက္ရတယ္။ ဒါက ပိုၿပီးထိေရာက္ တယ္ဗ်။ ကိုယ္တုိင္လည္းေရးရ၊ စစ္လည္း စစ္ရေတာ့ ကေလးေတြ အေလ့အက်င့္ပိုရသြားၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္က ပုံစံက်လာေအာင္၊ ၿပီးစလြယ္မျဖစ္ေအာင္၊ မလုပ္ပဲ မေနရေအာင္ေလာက္ပဲ ထိ္မ္္းေပးရတယ္ေလ”

က်ေနာ္တို႔ကို ရင္ဖြင့္လိုက္ရျခင္းက ဆရာႀကီးအတြက္ အာဟာရျဖစ္ေနပုံေပၚသည္။ ဆရာႀကီးကေတာ္၏ အေျပာအရ က်ေနာ္တို႔နဲ႔စကားေျပာျဖစ္မွ ေခါင္ရည္ႏွင့္ကြမ္းစားႏႈန္း ခါတိုင္းထက္ က်သြားေၾကာင္းသိရသည္။

“တခါတခါလည္း က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ေက်ာင္းက ကေလးေတြ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ သြားတက္ရင္ ပထမစစခ်င္း တႏွစ္မွာ စာေမးပြဲက်ၾကတာမ်ားတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တေယာက္တည္း မႏိုင္မနင္းသင္လိုက္ ရတာအျပင္၊ ဒီမွာက စာသင္ရင္ ေဒသခံစကားနဲ႔ပဲရွင္းျပရေတာ့ ၿမိဳ႕ေရာက္ရင္ ဒုကၡေရာက္ၾကတာေပါ့။ ဒီရြာမွာက ေကေကာစကားနဲ႔ပဲ ေျပာၾကတာ။ ကေလးေတြက ဗမာစကားမတတ္ၾကဘူးေလ”

က်ေနာ့္မွာ ဆရာႀကီး၏ခံစားခ်က္ေတြကို တနင့္တပိုးရလိုက္သည္။ ဆရာႀကီးအေပၚလည္း စာနာသြားမိ၏။ ေက်ာင္းသား ေလးေတြအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း။ သူတို႔က သူတုိ႔ရြာမွာ စာေတာ္ႏိုင္ၾကေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ေက်ာင္း ေရာက္သည္ႏွင့္ ဘာသာ စကားအခက္အခဲေၾကာင့္ စာမလိုက္ႏိုင္ျဖစ္ၾကရသည့္အတြက္…။ မည္သို႔ေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ ေျဖရွင္းရမည္ကို မိမိ ေတြးမဆုံး ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိ၏။

“ဆရာႀကီးရယ္ ဒီအခက္အခဲေတြကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရရင္ေကာင္းမလဲဗ်ာ။”

ဒီကိစၥက က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္ပင္ပန္းလြမ္းအားႀကီး၍ ေမးလိုက္မိသည္။

“က်ေနာ္လည္း ဒီကိစၥကို အၿမဲတမ္းေတြးေနတာပါပဲ။ ဒီလိုဗ်။ ဟိုတေန႔ကေျပာသလို ၿမိဳ႕ကဆရာ၊ ဆရာမ ေတြေရာက္ လာၾကတယ္။ ေရာက္စေတာ့ ဒီရြာကစကားကိုမတတ္ၾကဘူး။ အေနၾကာေတာ့ တတ္လာၾကၿပီး၊ ဒီရြာက စကားနဲ႔ပဲေျပာ၊ ဒီရြာက စကားနဲ႔ပဲသင္လာၾကတယ္ေလ။ ဆရာေတြကပဲ ဒီရြာကစကားကို တတ္တတ္သြားၾကၿပီး ကေလးေတြက ဗမာလိုမတတ္ၾကေတာ့ဘူး၊ အရင္လိုဒုံရင္းပဲ။”

“အဲဒီေတာ့ ဒီရြာကစကားကို မသင္ပဲ၊ မေျပာပဲ ေတာင့္ခံႏိုင္မယ့္၊ ဗမာ့စကားနဲ႔ပဲသင္ေပးမယ့္ ေက်ာင္းဆရာ ေတြရိွ လာရင္၊ အခု က်ေနာ့္ေက်ာင္းသားေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့အခက္အခဲကို တစုံတရာေျဖရွင္းေပးႏုိင္မယ္လို႔ ယုံ တယ္ဗ်ာ။ အနည္းဆုံး၊ အေထာက္အပ့ံေတာ့ ရႏိုင္မယ္ေလ။ ခုက က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ကရင္ျဖစ္ေပမယ့္ ေကေကာ စကားနဲ႔ပဲ စာသင္ေပးေနရတာ။ က်ေနာ္လည္း ဗမာလို သိပ္မတတ္ဘူး။ ကေလးေတြက ျမန္မာစာကိုေတာင္ ၾကက္တူး ေရြးလို အလြတ္က်က္ေနရတာေလ။ အဓိပၸါယ္ နားလည္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။”

ဆရာႀကီးလည္း စကားေျပာရတာ အေတာ္ေမာသြားပုံေပါက္၏။ ေခါင္ဗူးထဲကို ေရေႏြးအသစ္ျဖည့္ကာ အားရပါးရ စုပ္ ေသာက္ေနပါေတာ့သည္။ သူတခါတခါေသာက္သည္မွာ က်ေနာ္တို႔ ၃ ၊ ၄ ခါ စုပ္ေလာက္ႏွင့္ ညီမွ်ႏုိင္သည္။ ရုတ္တရက္ စုပ္ေသာက္ေနရာက ေခါင္းေထာင္လာကာ …

“ခင္ဗ်ားတို႔ အဖြဲ႕ထဲမွာ ေက်ာင္းဆရာ၀ါသနာပါတဲ့လူ မရိွဘူးလားဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ရြာအတြက္၊ က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြ အတြက္ ကူညီေပးၾကပါလား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔လို ပညာတတ္ေတြသာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို ၀ါသနာပါၿပီး လုပ္ၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။”

အျခားသူမ်ားေတာ့မသိ။ က်ေနာ္ေတာ့ ဆရာႀကီး၏စကားေၾကာင့္ ေခါင္ရည္အမူးေလးပင္ ေျပသြား၏။ ဆရာႀကီး၏ အေမးကို မည္သုိ႔ေျဖရမည္ကိုပင္ စဥ္းစားမရ … ။

(၅)

“က်ေနာ္ဒီရြာမွာ ေနခဲ့ေတာ့မယ္ ကိုသန္းေက်ာ္ေဌး။ က်ေနာ္ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေတာ့မယ္။”

ကိုသန္းေက်ာ္ေဌးမွာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔၏ေခါင္းေဆာင္။ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးႏွင့္ ပရဟိတစိတ္ရိွသူလည္းျဖစ္ သည္။ က်ေနာ္စကားအေပၚ သူနားလည္ႏိုင္မည္ဟုယူဆ၍ လိုရင္းကိုဒဲ့ေျပာလိုက္သည္။

“ဒီအလုပ္က ေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲ ကိုလူဗိုလ္ရယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာႀကီးေျပာျပခ်က္အရဆိုရင္ ဒီရြာအတြက္ တကယ့္ လိုအပ္ခ်က္လည္း ျဖစ္ေနတာပဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားခံႏိုင္ရည္ရိွဖို႔နဲ႔ ေသခ်ာဖို႔ပဲလိုတာ။ က်န္တဲ့ကိစၥအားလုံး က်ေနာ္ တာ၀န္ယူတယ္။ ေလးစားပါတယ္ ရဲေဘာ္။”

က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းႀကီး ခရီးဆက္ၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္တေယာက္တည္းသာ ရြာမွာက်န္ရစ္ခဲ့၏။ သို႔ေပမယ့္ အားငယ္စရာ မရိွ။ ဖာသာလူး၀ီစ္၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ ရြာသူရြာသားအားလုံးက က်ေနာ္ကို ၀ုိင္းရံေပးသြားႏုိင္မယ္လို႔ ယုံၾကည္သည္။ အထူး သျဖင့္ လိုအပ္ခ်က္ကြက္လပ္တခုကို မိမိရရျဖည့္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယုံၾကည္မိ၍ လည္း ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းျပန္မဖြင့္ေသးေပမယ့္ ေက်ာင္းေလးကိုေန႔တိုင္းလိုလို က်ေနာ္ေရာက္၏။ ေက်ာင္းတြင္းေက်ာင္းျပင္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရန္ရည္ရြယ္၍။ ဒီရြာကိုေရာက္စ၊ ဒီေက်ာင္းေရွ႕မွာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ထိုင္ခဲ့ၾကတာကို ျပန္ျမင္ ေယာင္ မိေသးသည္။

အင္း … အဲဒီတုန္းက ဒီေၾကျငာသင္ပုန္းကစာဟာ က်ေနာ့္ေက်ာင္းဆရာဘ၀ျဖစ္တည္မႈကို အစျပဳေစလိမ့္ မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိတာ အမွန္ … ။ ။

၁/၁၁/၂၀၀၉
၂၂ ႏွစ္ျပည့္ ABSDF ေမြးေန႔အမွတ္တရ