အသံုးမျပဳေသးတဲ့ ဦးေႏွာက္မ်ား

ေက်ာင္းပညာေရးမွာ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ သင္ခန္းစာေတြပါရွိလာေပမယ့္ ဦးေႏွာက္ကို အသံုးျပဳဖို႔လည္း သင္ၾကားသင့္ပါသည္။

သိန္းႏိုင္

ဆရာဆရာမမ်ား လုပ္ငန္းခြင္ အရည္အခ်င္းျမႇင့္ သင္တန္း in-service course တစ္ခုအတြက္ ျမန္မာျပည္ နယ္စြန္ နယ္ဖ်ား ဤေဒသသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခရီး ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ နယ္ေျမေဒသ ဗဟုသုတရသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ယခင္ ဆရာ အတတ္ ပညာသင္တန္းမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ခဲ့ဘူးသူ အခ်ိဳ႕ကို ျပန္ေတြ႔ရသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို မွ်ေ၀ခြင့္၊ ေလ့လာ ခြင့္ရသည့္အတြက္လည္းေကာင္း အက်ဳိးမ်ားေသာ ခရီးပါေပ။ အမ်ားစုမွာ သင္ၾကားနည္း အသစ္မ်ား၊ လက္ေတြ႔သင္ခန္းစာ activities based learning မ်ားကို ျပင္ဆင္ရ၍ မအားလပ္ေအာင္ ရွိေနရေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ား တက္ၾကြ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရွိေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေဆြးေႏြးတင္ျပၾကေလသည္။

ဆရာအတတ္ပညာသင္တန္းမ်ားတြင္ သင္တန္းသူ၊ သင္တန္းသားတိုင္း သင္ခန္းစာမ်ားစြာကို လက္ေတြ႔ ျပင္ဆင္ျခင္း lesson planning ကို အေတာ္မ်ားမ်ား၊ ဘာသာရပ္တုိင္းအတြက္ ေလ့လာလုပ္ေဆာင္ၾကရပါသည္။ lesson plan တြင္လည္း ေခတ္မီေသာ သင္နည္းမ်ားအရ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္းရမည္ဟု မူ ခ်မွတ္၍ ေလ့က်င့္ေစခဲ့သည္။ သင္တန္းသားမ်ားအေနျဖင့္လည္း ဦးေႏွာက္ကို အစြမ္းကုန္ ထုတ္သံုးရေတာ့သည္။ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ ဖန္တီးထားေသာ သင္ခန္းစာမ်ားတြင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အားရစရာ ေကာင္းသည္မွာ အမွန္ပင္။

ပညာေရးပညာရွင္ Jean Piaget ၏ သိမႈဖြံ႔ျဖိဳးမႈ သီအိုရီႏွင့္ တြဲဖက္၍ လက္ေတြ႔ သင္ခန္းစာမ်ားကို သူတို႔ ေလ့လာ ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ပညာရွင္ သုေတသီ Howard Gardner ၏ ဥာဏ္ရည္အေထြအေထြသီအုိရီအရ သင္ခန္းစာတုိင္းတြင္ ဥာဏ္ရည္မ်ားအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးသင့္ေၾကာင္းကိုလည္း သူတို႔ သိရွိၾကသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ သင္တန္းကာလ ျပီးဆံုးျပီးေနာက္ပိုင္း မိမိတို႔ အရပ္ေဒသ အသီးသီးတြင္ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမမ်ား အေနျဖင့္ တာ၀န္ ယူၾကရသည့္အခါတြင္လည္း activities မ်ားကို သင္ခန္းစာမ်ားတြင္ ထည့္သြင္း လာၾကသည္။ “ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ ျခင္းျဖင့္ သင္ယူေလ့လာျခင္း” ဟူေသာ ကေလးဗဟိုျပဳ ပညာေရး ေဆာင္ပုဒ္ကိုလည္း ျမဲျမဲကိုင္စြဲကာ လက္ေတြ႔ မ်ားစြာကို စာသင္ခန္းတြင္ အသံုးျပဳလာပါ၏။ အလြတ္က်က္မွတ္ျခင္း အေလ့မ်ား တစတစ ကြယ္ေပ်ာက္လာသည္မွာ ရွားရွားပါးပါး ပညာေရး တိုးတက္မႈ ျပယုဒ္တစ္ခု။ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားပါရွိေသာ သင္ခန္းစာမ်ားေၾကာင့္ တက္ၾကြေသာ စာသင္ခန္းမ်ား ျဖစ္လာ သည္မွာေတာ့ အမွန္ပင္။ သိုိ႔ေသာ္ ပညာေရးဆိုင္ရာ တစ္စံုတစ္ခု လြဲေခ်ာ္ေနျပန္ျပီဟု ခံစား သိျမင့္ခြင့္ရရွိခဲ့ေသာ ခရီး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ လက္မ်ားျဖင့္ေတာ့ ေတြ႔ပါ၏။ ဦးေခါင္းမ်ားျဖင့္ေကာ ေတြ႔ျမင္ၾကပါ၏ေလာ။

သိမႈဆိုင္ရာ အယူအဆ

ပညာေရးအေတြးအေခၚပညာရွင္ ဂ်င္းပီယေဂ်း Jean Piaget သည္ သိမႈဖြံ႔ျဖိဳးတုိးတက္မႈသီအုိရီ cognitive development ျဖင့္ နာမည္ေက်ာ္သူျဖစ္၏။ အျခားသူမ်ားထက္ ထူးျခားသည္မွာ သူ႔အေနျဖင့္ သိမႈဆိုင္ရာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မ်ားသည္ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳမ်ားအေပၚတြင္ မ်ားစြာမူတည္ေနသည္ဟူ၍ ယံုၾကည္သူျဖစ္သည္။ တနည္းဆိုရေသာ္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား ေလေလ စဥ္းစားေတြးေတာမႈ ပိုေကာင္းေလေလျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို သာမန္မွ်သာ ထိေတြ႔ရျခင္းကိုကား ပီယေဂ်းအေနျဖင့္ ဆိုလိုသည့္မဟုတ္ေခ်။

အေရအတြက္ထက္ အရည္အေသြးအားျဖင့္ စုေဆာင္းထားရွိေသာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားသာလွ်င္ သိမႈကို သိသိသာသာ တိုးတက္ ေစသည္။ သို႔ျဖစ္ေလရာ စဥ္းစားေတြးေတာမႈ လြန္စြာ ေကာင္းသူတစ္ဦးသည္ အေတြ႔အၾကံဳ အားျဖင့္ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါမည္။ “စမတ္က်ေသာသူ” ဟုဆိုရာ၀ယ္ သူ၏ကိုယ္ပိုင္ အေတြ႔အၾကံဳ အနည္းငယ္ ပင္ျဖစ္ေစကာမူ သူ၏ တိုးတက္မႈ အတြက္ အစဥ္အျမဲပင္ အသံုးျပဳတတ္သူပင္ျဖစ္သည္။ မတူညီေသာ အေတြ႔အၾကံဳ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို လိမၼာပါးနပ္စြာ ဆက္စပ္ျပီး အဓိပၸါယ္ရွိေသာ သိနားလည္မႈ ျဖစ္ေစရန္ အားထုတ္ျခင္းျဖစ္၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္မ်ား၊ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ အယူအဆ မ်ားကို သိျမင္ နားလည္လာႏိုင္သည္။

လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ သင္ၾကားျခင္း Hands-on learning

ပီယေဂ်း၏ သိမႈဖြံ႔ျဖိဳးမႈ သီအုိရီ အေပၚတြင္ နားလည္မႈ လြဲမွားသူတို႔က ေက်ာင္းသားမ်ားအား ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႔ သင္ယူ ေလ့လာေစျခင္းကို အေလးထားၾကသည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားတြင္ အထူးထင္ရွားခဲ့၏။ ကုိယ္တုိင္ ေတြ႔ၾကံဳေလ့လာျခင္း အယူအဆ (လုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖင့္ သင္ယူျခင္း) ကို အားေပးခဲ့ၾကေလသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသားမ်ား သင္ယူ ေလ့လာေန ေသာ အယူအဆမ်ားကို တုိက္ရိုက္ေတြ႔ၾကံဳေစျခင္း (ေတြ႔ၾကံဳႏုိင္ေစရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ဖန္တီးေပးျခင္း) ျဖင့္ သင္ၾကားျခင္းကို အဓိကထားရွိခဲ့သည္။ မည္သို႔မည္ပံု ျပဳလုပ္ရမည္ကို ဆရာမွ သရုပ္ျပျပီးလွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွ ထပ္တူ လိုက္လုပ္ေစျခင္း ျဖစ္သည္။ ဓါတ္ခြဲျခင္းအခ်ိန္ပါရွိေသာ သိပၸံ သင္ခန္းစာမ်ားတြင္ ဤပံုစံမွာ သမားရိုးက်ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အျခားေသာ ဘာသာရပ္ မ်ားျဖစ္သည့္ လူမႈေရး၊ သခ်ၤာႏွင့္ ဘာသာစကား သင္ခန္းစာမ်ားတြင္လည္း ဤပံုစံ၊ ဤနည္းအတုိင္းပင္ ျဖစ္လာသည္။

ဆရာဆရာမမ်ားမွ သင္ခန္းစာတုိင္းကို ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္သင္ယူႏိုင္ေစရန္အတြက္ လုပ္ေဆာင္ ခ်က္မ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစား ထည့္သြင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ငယ္ရြယ္ေသာ မူလတန္းအဆင့္မ်ားမွ စတင္ကာ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားမွာ လြန္စြာအေရးၾကီးလာေတာ့သည္။

လြဲေခ်ာ္ေနေသာ အပိုင္း

ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကိုယ္တုိင္လုပ္ေဆာင္ခုိင္းသည့္ လက္ေတြ႔ ေလ့လာလုပ္ေဆာင္ေစျခင္း hands-on learning ျဖင့္ သင္ယူေလ့လာျခင္းမွာ မွားယြင္းသည္ဟု မဆိုလိုပါ။ “ကုိယ္တုိင္ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ျခင္း” ဟူ၍ဆိုရာ၀ယ္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ရုပ္ပိုင္းႏွင့္ လူမႈေရး ပကတိ အရွိတရားမ်ားကို တုိက္ရိုက္ေတြ႔ၾကံဳေစ၍ျဖစ္ေစ၊ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေစျခင္းျဖင့္ျဖစ္ေစ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို စုေဆာင္းရရွိေစျခင္းဟု ဆိုလိုပါသည္။ ဤသို႔ထိေတြ႔မႈႏွင့္ ဆက္ဆံျခင္းမွာ ဘ၀ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ အရာအားလံုးကို သိျမင္ နားလည္ေစရန္ အေထာက္အကူျပဳႏုိင္သည္။ အမွန္တကယ္တြင္လည္း စိတၱဇဆန္ေသာ စဥ္းစားေတြးေတာမႈမွာ လက္ေတြ႔က်ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၏ ရလဒ္ အေနျဖင့္ ဖြံ႔ျဖိဳးလာျခင္းပင္။ စိတၱဇဆန္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ားကို တျဖည္းျဖည္း သိျမင္ နားလည္ လာျခင္းျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ “လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖင့္ သင္ယူျခင္း learning by doing” နည္းလမ္းကို အသံုးျပဳပံုႏွင့္ သင္နည္း မွားယြင္းျခင္းေၾကာင့္ ပညာေရးတြင္ ျပႆနာျဖစ္ရေလသည္။ သိပၸံ၊ ပထ၀ီ၀င္ႏွင့္ သမိုင္းသင္ခန္းစာမ်ားတြင္ စီမံကိန္း သင္ခန္းစာ မ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ယူ လုပ္ေဆာင္ရေသာ အေသးစား သုေတသန သင္ခန္းစာမ်ားကို ေက်ာင္းမ်ားတြင္ အသံုးျပဳလာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စဥ္းစားေတြးေတာျခင္း (သို႔မဟုတ္) (ေတြးေတာရန္အတြက္ စဥ္းစားျခင္း meta-cognition) ကိုမူကား ဤ သင္ခန္းစာမ်ားမွ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဆရာမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွ ေနာက္ဆံုး ရလဒ္ကို ရရွိေစရန္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မွ်သာျဖစ္၏။ သင္ခန္းစာ ဦးတည္ခ်က္မ်ားကို ေပါက္ေျမာက္ေစရန္အတြက္ ဦးတည္သည္။ သင္ၾကားျခင္းနည္းကိုကား ျပည့္ျပည့္စံုစံု မစဥ္းစားခဲ့ၾကပါ။ ဘာ “လုပ္” ရမည္ကို ညႊန္ၾကားေသာ္လည္း ဘယ္လို “ေတြး” ရမည္ကိုကား မသင္ၾကားခဲ့ပါ။

သို႔ျဖစ္ပါ၍ လြဲေခ်ာ္ေနေသာ အပိုင္းမွာ “ဦးေခါင္းကို” အသံုးျပဳ သင္ယူျခင္း “heads-on” learning ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ “လက္ေတြ႔” ေတာ့ လုပ္ေဆာင္ပါ၏။ “ဦးေခါင္း” ကုိမူ သံုးရန္ မသင္ၾကားခဲ့ပါ။ ႏွစ္ကာလ ၾကာျမင့္စြာပင္ ပညာေရးတြင္ ဤ အပိုင္းကို အမွတ္တမဲ့ပင္ ထားရွိခဲ့သည္။ လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေတြ႔ျမင္ေနရတုန္းပင္။ မူလတန္းစာသင္ခန္းမ်ားမွ စတင္ကာ လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား သက္သက္ျဖင့္ သာလွ်င္ သင္ယူေစျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ားကို သင္ၾကားေရးႏွင့္ တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေစ၊ သြယ္၀ိုက္၍ျဖစ္ေစ ဆက္စပ္ေနေသာ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား လုပ္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမ်ားမွ ဤနည္းျဖင့္ ေလ့က်င့္ျခင္းသည္ အယူအဆမ်ား၊ အသိပညာမ်ားကို သိရွိ နားလည္ေစမည္ဟု ယံုၾကည္ထားၾကျပန္သည္။ အလိုအေလ်ာက္ပင္ ရရွိမည္ဟု ယူဆၾက၏။ ရွင္းျပရန္ ခက္ခဲလွသည့္ သိမႈျဖစ္စဥ္မ်ား cognitive process အတိုင္း ကေလးမ်ားအေနျဖင့္ လက္ေတြ႔မွတဆင့္ သင္ၾကားႏိုင္ မည္ဟုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားရွိသည္။ ဤသည္မွာ အစဥ္အျမဲ မမွန္ကန္ႏိုင္ပါ။

လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ျခင္းႏွင့္ ဦးေခါင္းကို အသံုးျပဳျခင္းကို ေပါင္းစပ္ပါ။

(လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္တရာေက်ာ္ ၁၉ ရာစု စက္မႈေခတ္ဦးပုိင္းက) ေခတ္စားခဲ့ေသာ “အလြတ္က်က္မွတ္ျခင္း” ႏွင့္ စက္ရုပ္ဆန္စြာ “စာေမးပြဲမ်ားတြင္ မွတ္မိသမွ်ကို ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ေျဖဆိုျခင္း” အေလ့အက်င့္ထက္ “လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မ်ားျဖင့္ ေလ့လာသင္ယူျခင္း” မွာ အပံုၾကီး ျခားနားသည္မွာ မွန္ပါ၏။ ၂၁ ရာစု အသိပညာ ေခတ္တြင္မူကား မလံု ေလာက္ေသးပါ။ “စဥ္းစားေတြးေတာေနေသာ” ကမၻာၾကီးကို ရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္အတြက္ ျမန္မာကေလးမ်ားကို ျပင္ဆင္ေပးရာ၀ယ္ ဘက္စံု ပညာေရး အတြက္လည္းေကာင္း၊ စဥ္းစားေတြးေတာမႈ စြမ္းရည္ ျမင့္မားေစေရးအတြက္ လည္းေကာင္း၊ တစ္ဦးခ်င္း၏ ေမြးရာပါ ဗီဇ ဥာဏ္ရည္မ်ား မပ်က္စီးေစေရးအတြက္ လည္းေကာင္း ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္ေဆာင္ရန္မွာ အေရးတၾကီး လိုအပ္ ေလသည္။ အဓိကအားျဖင့္ “လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ သင္ယူျခင္း Hands-on ” ႏွင့္ “ဦးေခါင္းမ်ားျဖင့္ စဥ္းစား ေတြးေတာ သင္ယူျခင္း Heads-on” ၂ ခုစလံုး ပါရွိေသာ ပညာေရးကို ဆိုလုိပါသည္။ စာသင္ခန္းမ်ားတြင္ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို “မလုပ္ေဆာင္မီ”၊ “လုပ္ေဆာင္ေနစဥ္” ႏွင့္ “လုုပ္ေဆာင္ျပီးစီး” သည့္ အခ်ိန္တိုင္းတြင္ ကေလးမ်ားအား “မည္သို႔စဥ္းစား ေတြးေတာရမည္ကို” လည္း သင္ၾကားေပးရပါအံုးမည္။

စဥ္းစားေတြးေတာရင္း သင္ယူျခင္းျဖစ္ေျမာက္ရန္အတြက္ အားလံုးစဥ္းစားသင့္ပါသည္။