ပညာေရး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ - သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈမ်ားရွင္သန္ေရး

ထိုင္းႏိုင္ငံပညာေရးအေတြ႔အၾကံဳအရ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းအေပၚတြင္ ေမးခြန္းထုတ္စရာရွိေနပါသည္။

သိန္းႏိုင္

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္အနည္းငယ္က ကၽြန္ေတာ္၏ ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ တူေတာ္သူတစ္ဦးကို အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္း ေက်ာပိုးလြယ္အိတ္လြယ္ေနရာမွ ခရီးသြားမ်ားကဲ့သို႔ လက္တြန္းလွည္းငယ္ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ေျပာင္းလဲအသံုးျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ကေလးငယ္တစ္ဦးအဖို႔ ပခံုးထက္တြင္ မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြလြန္စြာမ်ားျပားေနျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္၏တူမွာ အားမေသးေသာ္ျငားလည္း ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္မ်ားအားလံုးကို ေက်ာင္းႏွင့္ အိမ္ အသြားအျပန္ ထမ္းသယ္ရသည္မွာ ပခုံးထက္တြင္ အနာတရျဖစ္လာရသည္အထိရွိေလသည္။ ေက်ာင္းတြင္ သိုမွွီးထားႏုိင္ရန္ ေနရာ (ေသတၱာ၊ စင္ငယ္) မရွိသျဖင့္ ေက်ာင္း ဖတ္စာအုပ္အားလံုးကို အိမ္သို႔ ျပန္သယ္လာရျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္စာလုပ္ရန္အတြက္လည္း ဖတ္စာအုပ္မ်ားမွာ လိုအပ္ေနျပန္သည္။

မ်က္ေမွာက္ေခတ္ပညာေရးစနစ္၏ ဆိုးက်ဳိးတစ္ခုပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေနရာတစ္ေနရာစာအတြက္ ပိုမို၍ယွဥ္ျပိဳင္ေနရေသာ ကမၻာတြင္ က်င္လည္ေစႏုိင္ရန္အလို႔ငွါ ျပင္ဆင္ေပးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ယေန႔ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကို မနက္ျဖန္ စီးပြားေရးစစ္သည္ေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ အသြင္ေျပာင္းလဲလာေစရန္ ေက်ာင္းအမ်ားစုမွာ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းကို တင္းက်ပ္စြာကိုင္တြယ္ရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမွာ မိဘမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားပုခံုးထက္သို႔ ပိက်လာ၏။ မိဘမ်ားအေနျဖင့္ ဖတ္စရာ၊ မွတ္စရာမ်ားႏွင့္ အိမ္စာတို႔ကို ျပီးမျပီး အေသအခ်ာစီစစ္ရသည္။ ဤတြင္ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ကစားခုန္စားခ်ိန္ေလ်ာ့ပါးျခင္း၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးအတြက္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ျခင္းတို႔ ရင္ဆိုင္လာရကား မိဘေရာ ကေလးပါ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ကို တိုး၍ခံၾကရပါသည္။

အျခားေရြးစရာလမ္းမရွိဟု မိဘမ်ားက ခံစားၾက၏။ စာေပဘာသာရပ္တို႔ထက္ လူမႈေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးႏွင့္ ဘ၀တြက္တာ ကၽြမ္းက်င္စရာတို႔ကို အေလးထားသင္ၾကားေသာ ေက်ာင္းအခ်ိဳ႔ေတာ့ျဖင့္ ရွိပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အျပင္းအထန္၊ အၾကိတ္အနယ္ ယွဥ္ျပိဳင္၀င္ေရာက္ရမည့္ အဆင့္ျမင့္ (တကၠသိုလ္) ပညာေရး သို႔မဟုတ္ ျပင္ပကမၻာေလာကအတြက္ ျပင္ဆင္ေပးမႈမရွိမည္ကို စိုးရိမ္ေနၾကေလသည္။

ေက်ာင္းစာ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ကို ခံေနၾကရသည့္ကေလးမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားအတြက္ စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္လာၾကသည္ ႏွင့္အမွ် ေက်ာင္းစာလုပ္ခ်ိန္ေလ်ာ့ခ်ေရး၊ အားကစားႏွင့္ အႏုပညာအခ်ိန္တိုးျမွင့္ေရးႏွင့္ အိမ္စာေလ်ာ့နည္းေရးတို႔အတြက္ ပညာေရး ၀န္ၾကီးအသစ္မွ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္မ်ားလုပ္ရေတာ့သည္။

၀န္ၾကီး အဒိဆိုင္းဘ္ိုဒရမစ္၏ ဤေရွ႔ေဆာင္လုပ္ရပ္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားအေပၚ ညွာတာ ေထာက္ထားရာေတာ ့ေရာက္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ထုိင္းပညာေရးစနစ္အတြင္း ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ျပႆနာေသာင္းေျခာက္ေထာင္ထဲမွ တစ္ခုသာလွ်င္ ျဖစ္ေခ်သည္။

ထုိင္းပညာေရးစနစ္ကိုေ၀ဘန္ၾကသူမ်ားမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၏ သင္ယူေလ့လာလိုစိတ္ႏွင့္ ေ၀ဘန္ပိုင္းျခား ဆန္းစစ္ စဥ္းစားလိုစိတ္တို႔ကို ပ်ဳိးေထာင္းေပးရန္ပ်က္ကြက္ျခင္းအေပၚ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားကို အျပစ္တင္ၾကသည္။ ဤျပစ္တင္ ေ၀ဘန္ျခင္း မွာလည္း ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေသာ ေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ တက္ခြင့္ရရွိေရးအတြက္ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ေရးတြင္သာ အျမင္က်ဥ္းစြာ ရႈျမင္သံုးသပ္မႈ၏ ရလဒ္ျဖစ္ေလသည္။ ဤက်ဆံုးမႈျဖစ္ရေသာ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ သင္ယူေလ့လာမႈတြင္ ကေလးမ်ားအာရံုစိုက္မႈရွိေစရန္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည့္ အရည္အေသြးျပည့္၀ျပီး ေစတနာထက္သန္ေသာ ဆရာဆရာမမ်ား မလံု ေလာက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဤသို႔ဆိုရေသာ္လညး္ ဆရာဆရာမမ်ားကိုယ္တိုင္မွာ ပိုမိုေခတ္ေနာက္က်ခဲ့သည့္ ပညာေရးစနစ္အတြင္း သင္ယူၾကီးျပင္းလာခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါေလာ။

ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကို ေခတ္မီလုပ္သားထုသို႔အသြင္ေျပာင္းလဲေရးဟူသည့္ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းမႈတြင္ ပိုမိုစိုးရိမ္ဖြယ္ရာမွာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ၾကြယ္၀ ေထြျပားျခင္းကို အၾကီးအက်ယ္ပ်က္စီးေစျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

ေခတ္မီနည္းပညာႏွင့္ အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအေပၚတြင္ အေလးထားရွိမႈတို႔ေၾကာင့္ ေဒသရိုးရာအသိပညာႏွင့္ ဘ၀ေနနည္းတို႔မွာ မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္းခံေနရသည္။ သူတို႔ရွင္သန္ၾကီးျပင္လာေစရန္အတြက္ အဘိုးအဘြားမ်ား၊ အမိအဘမ်ားမွ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရသည့္ အလုပ္ အကိုင္တို႔အေပၚတြင္ ရပ္ရြာအတြင္းရွိ ေယာက်ၤားေလး၊ မိန္းကေလးမ်ားသည္ တန္ဖိုးထားမႈမရွိပါေလ။ သာဓကေဆာင္ရေသာ္ လယ္ယာလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ေသာ မိသားစုမ်ားမွ ကေလးမ်ားသည္ မိဘမ်ားထံမွ သင္ယူေလ့လာရန္ႏွင့္ ကူညီရန္ အခြင့္အလမ္း မရွိပါ။ ကေလးမ်ားက စာသင္ေက်ာင္းသြားၾကျပီးလွ်င္ မိဘမ်ားက လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္သို႔ ဆင္းၾကရသည္။

ရပ္ရြာေဒသအလိုက္ရွင္သန္ေနထိုင္မႈရိုးရာပံုစံမ်ား ေရရွည္တည္တံ့ေစရန္အတြက္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၏အေရးၾကီးပံုကိုလည္း မသိရွိၾကပါ။ ဥပမာ ပင္လယ္ကမ္းေျမွာင္ေဒသတြင္ေနထိုင္ၾကသူမ်ားအတြက္ ပင္လယ္လမုပင္သစ္ေတာမ်ားမွ ၀င္ေငြ (သို႔မဟုတ္) အာဟာရအတြက္ အေထာက္အကူေပးေနမႈကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိၾကေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းသင္ရိုးညႊန္းတမ္းတြင္ ဤ ပင္လယ္လမုသစ္ေတာမ်ားအေၾကာင္း လံုး၀ မပါရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ပင္လယ္ကမ္းရိုးတန္းေဒသကို ဤ သစ္ေတာမ်ားမွ ကာကြယ္ေပးပံုကိုလည္းေကာင္း၊ တိရိစၦာန္ငယ္မ်ားအတြက္ မွီတင္းခိုလံႈရာျဖစ္ပံုကိုလည္းေကာင္း မသိရွိၾကပါ။
တမင္တကာရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘဲ ေက်ာင္းပညာေရးသည္ ေဒသအလိုက္ရွင္သန္ျခင္းမ်ားကို ထည့္သြင္းသင္ၾကားမႈမရွိဘဲ ေရွာင္ေသြ လဲြေနၾကပါသည္။ ေခတ္ေပၚနည္းပညာမ်ားႏွင့္ စီမံခန္႔ခြဲမႈတို႔ကို အသံုးျပဳျပီး ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္အလုပ္အကိုင္မ်ားအတြက္ သင္ၾကားျခင္းမွာလည္း တနည္းမဟုတ္တနည္းအားျဖင့္ ရိုးရာရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္းအတြက္ အဓိကျဖစ္သည့္ သဘာ၀ အရင္းအျမစ္ မ်ားကို ေခါင္းပံုျဖတ္အျမတ္ထုတ္ျခင္းကိုသာ အားေပးရာေရာက္ေလသည္။

ဤတြင္ေမးခြန္းထုတ္စရာရွိလာပါသည္။ ပညာေရး၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေအာင္ျမင္ေသာ ဘိဇနက္လူသားမ်ားႏွင့္ ေနာက္လိုက္ လုပ္သားထုကို ေမြးထုတ္ေပးရန္ေလာ (သို႔တည္းမဟုတ္) ႏိုင္ငံသားမ်ားကို ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း၊ စာရိတၱေကာင္းမြန္ျခင္း၊ က်င့္၀တ္နီတိလိုက္နာျခင္း၊ မိမိကိုယ္ကိုအားကိုးျခင္းတို႔ပါ၀င္သည့္ ဘ၀တြက္တာကၽြမ္းက်င္စရာမ်ားျဖင့္ ျပင္ဆင္ေပးမည္ေလာ။

သိန္းႏိုင္
Ref: 6-12-2003 BKK Post by Wasant Techawongtham, deputy news editor, BKK post.